Η μεγαλύτερη τιμωρία

Του Χρήστου Γιαννούλη*

Ως πιο συχνή και προφανής ερμηνεία του αποτελέσματος των ευρωεκλογών θεωρήθηκε η ανάγκη των πολιτών να «τιμωρήσουν» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν πρόλαβε ή δεν κατάφερε να υλοποιήσει όσα κατά διαστήματα είχε υποσχεθεί.

Να τιμωρήσουν μία κυβέρνηση κυρίως νέων ανθρώπων και ηλικιακά αλλά και πολιτικά σε σχέση με την εξουσία. Γιατί, αν και νέοι στην ηλικία, μπήκαν στην κινηματική πολιτική σχεδόν από την εφηβεία τους. Και κυρίως μία κυβέρνηση με έναν πρωθυπουργό μόλις 40 ετών όταν ορκίστηκε και 45 περίπου ετών σήμερα που ολοκληρώνει σχεδόν την πρώτη του θητεία.

Στους εκδρομείς του ’60 ο Διονύσης Σαββόπουλος παρατηρεί κάπου στο τέλος: Σχεδόν 45 ετών με μπλοκ επιταγών χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν την γη του θησαυρού τους τίτλους τ’ ουρανού το αίμα του Θεού. Είχε ήδη προηγηθεί η εξίσου σωστή παρατήρηση για τους νέους της Αριστεράς και τις γενιές του πόνου που ακολούθησαν: Εμείς, μιας δίψυχης ωδής παράλογα ανοιχτής με συμπεριφορές ανατροπής και της βαθιάς μας ζωής της συντηρητικής, εμείς οι εκκρεμείς.

Βιώνοντας την εκλογική προσπάθεια για να παραμείνει ζωντανό το όνειρο και η προσδοκία ότι η προοδευτική παράταξη και η Αριστερά δεν ξόφλησαν με μία τετραετία άσκησης εξουσίας μέσα σε ένα αόρατο κελί που άφησε κληροδότημα η χρεοκοπία του 2010, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η μεγαλύτερη τιμωρία που μπορούν να επιβάλουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μία ακόμη ευκαιρία, μία ακόμη τετραετία με ημερομηνία εκκίνησης την 7η Ιουλίου.

Τους τίτλους του ουρανού (που λέγαμε παραπάνω) το αίμα του θεού είναι το αντίκρισμα του μπλοκ επιταγών που μέχρι τον Αύγουστο του 2018 ήταν σφραγισμένο.

Η γη του θησαυρού άρχισε να καλλιεργείται και σπορά είναι η αγωνία, η προσπάθεια και οι αόρατες από κάθε σύστημα δημοσιότητας αλλαγές που έγιναν ή δρομολογήθηκαν.

Οι συμπεριφορές ανατροπής δεν εξαντλούνται σε λόγια και διατυπώσεις. Είναι προθέσεις που σχηματίστηκαν στο αμόνι του χρόνου και των θυσιών και μετατρέπονται σε εργαλεία ανάπτυξης και προκοπής. Αυτά συμβαίνουν, δεν πρόκειται να συμβούν ή να σχεδιαστούν τώρα.

Θα μου πείτε “ποια είναι αυτά;”. Σε ένα άλλο αφήγημα του Σαββόπουλου για τον Νίκο Κοεμτζή ρωτούν οι δημοσιογράφοι γιατί έγινε το μακελειό της παραγγελιάς. Και ο σοφός ρεμπέτης απαντά στους ρεπόρτερ: Τώρα πού να σας εξηγώ…

Δυστυχώς δεν έμεινε και πολύς χρόνος για να εξηγήσουμε, να αναδείξουμε αυτά που τέσσερα χρόνια τώρα υφαίνονται για να ξαναχτιστεί αυτός ο τόπος από την αρχή.

Μπορούμε όμως να ζητήσουμε από τους πολίτες να επεκτείνουν το αυτονόητο δικαίωμά τους, με μία ακόμη ευκαιρία που θα δοθεί στις 7 Ιουλίου, να αποφασίσουν και για το αν θέλουν αυτή η χώρα να παραμείνει σε προοδευτική περπατησιά και να μην γυρίσει στο παρελθόν.

Μία νέα τετραετία με τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον απέναντι και στη δική του αλήθεια χωρίς κάγκελα, θα είναι η καλύτερη τιμωρία ευθύνης και καθήκοντος.

Άρθρο στην ΑΥΓΗ

* Υποψήφιος βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία