Η ευθύνη της αριστεράς
Του Χρήστου Μπίμπαση (Υποψήφιος βουλευτής Κιλκίς με τον ΣΥΡΙΖΑ)
——————————————————————————————————————————————————————————————————————-Καθώς πλησιάζει η 6η Μάη παρακολουθούμε τα κόμματα του δικομματισμού να αποτεφρώνονται στον αποτεφρωτήρα της δικής τους παθογένειας. Ο λαός γυρίζει την πλάτη οργισμένος για την ανάλγητη πολιτική των μνημονίων που στήριξαν χωρίς την έγκριση του, όχι απλά κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα αλλά δημιουργώντας πρόβλημα ακόμη και στην επιβίωση του. Έδειξαν ότι αντί να είναι χώροι παραγωγής πολιτικής για το σύνολο της κοινωνίας έγιναν χώροι συστέγασης κοινωνικών συμφερόντων. Μέσα από την πελατειακή λογική με το ψαλίδισμα του μέλλοντος και τον αποκλεισμό της νεολαίας από οράματα και προοπτική την οδήγησαν να απορρίπτει συλλήβδην το πολιτικό σύστημα και να στρέφεται σε επικίνδυνες για την δημοκρατία ακραίες εκδοχές (Χρυσή Αυγή κτλ) για να τους τιμωρήσει. Η πολιτική είναι υπόθεση που αφορά πρώτιστα τους πολίτες και όχι τους πολιτικούς.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει μεγάλη ευθύνη γιατί δεν μπόρεσε έγκαιρα και επαρκώς να δείξει ότι αποτελεί εναλλακτική λύση για την πορεία της κοινωνίας στο μέλλον και να ενσωματώσει το σύνολο της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Για χρόνια έχασε την επαφή με την κοινωνία και τα λαϊκά στρώματα με συνέπεια την απαξίωση της ιδεολογίας της. Χάθηκε στην εσωστρέφεια και την πολυδιάσπαση της για ζητήματα που δεν αφορούν τον δοκιμαζόμενο λαό. Έτσι ο ακραίος φιλελευθερισμός σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του χωρίς αντιστάσεις. Το βάρος αυτής της ευθύνης αναλάβαμε όλοι εμείς που αναλύοντας την κατάσταση περάσαμε στην στρατηγική της ενότητας δράσης του ΣΥΡΙΖΑ. Δράση με πρόταγμα τα προβλήματα της κοινωνίας παραμερίζοντας ότι μας χωρίζει. Έτσι μέσα στο χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάστηκε και έδειξε ότι δεν ήταν μια ευκαιριακή συλλογική συσπείρωση αλλά ελπίδα για το μέλλον του τόπου.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε μπροστά στην κάλπη δίνεται προτεραιότητα στη Αριστερά να καθοδηγήσει την έξοδο από την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επεξεργαστεί και καταθέτει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα στην βάση ότι πρώτα είναι η κοινωνία και οι ανάγκες της και μετά οι τοκογλύφοι και οι «αγορές». Ο δρόμος που προτείνει δεν είναι εύκολος αλλά είναι μονόδρομος για το λαό μας. Δεν φιλοδοξεί η Αριστερά σε λύσεις μαγικές γνωρίζει όμως ότι η λύση δεν θα προέλθει από τα κόμματα που δημιούργησαν την κρίση αλλά από το λαό. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε στη βάση της σύγκρουσης με το υπάρχον σύστημα διαχείρισης εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αγωνίζεται για την συνολική συσπείρωση της αριστεράς και όλων των προοδευτικών κοινωνικών δυνάμεων με στόχο την απόλυτη ενσωμάτωση της κοινωνικής Αριστεράς. Οι δυνάμεις που δεν αντιλαμβάνονται την επιτακτική και ιστορική αναγκαιότητα για συστράτευση και ενότητα του λαού εκτίθενται και θα βρεθούν υπόλογες ενώπιων του.Σήμερα πάρα την ένταση της κρίσης ένα κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς αρνείται πεισματικά να συμμετάσχει στην συστράτευση με στόχο την ανατροπή των μνημονίων και επαναφορά των λαϊκών αναγκών στο επίκεντρο της πολιτικής. Η προσχηματική επιχειρηματολογία για «ανωριμότητα της χρονικής συγκυρίας» ή για ιδεολογική καθαρότητα κτλ είναι τελείως ανεπαρκής και πειστική. Από το 1974 μέχρι σήμερα είναι η πρώτη φορά που ο λαός απελπισμένος μας ζητά να αναλάβουμε ευθύνες, και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να του γυρίσουμε την πλάτη. Άραγε όλα αυτά για τα οποία αγωνιζόμασταν τόσα χρόνια αφορούσαν ένα άλλο λαό και όχι τον δικό μας. Αν πραγματικά είμαστε συνεπείς και πιστεύουμε στο διεκδικητικό πλαίσιο της Αριστεράς ΤΩΡΑ είναι η ώρα για ανατροπή και τροχιοδρόμηση της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Η πολιτική του ΚΚΕ μου θυμίζει ένα είδος θρησκευτικής οργάνωσης όπου επικρατεί η φονταμενταλιστική αντίληψη οτι, “εμείς κατέχουμε την αλήθεια και όλοι οι άλλοι είναι ανάξιοι να λέγονται σοσιαλιστές ή κομμουνιστές και δεν μας ενδιαφέρουν συνεργασίες όπου το ΚΚΕ δεν θα έχει το πάνω χέρι”. Εξάλλου το δήλωσε ευθαρσώς η Α. Παπαρήγα κατα την προεκλογική συνέντευξη στους δημοσιογράφους: …”ε δέν είμαστε όλοι ίσα κι΄όμοια…πώς να το κάνουμε!”, αναδεικνύοντας έτσι την “ανωτερότητα” του ΚΚΕ έναντι των άλλων αριστερών κομμάτων και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλη την ιστορική διαδρομή του το ΚΚΕ ρίχνει πάντα την ευθύνη για το ότι δεν μπορεί να πείσει τις “μεγάλες μάζες”(τί άσχημη έκφραση στ’ αλήθεια αυτή για ανθρώπους), στην “ανωριμότητα της χρονικής συγκυρίας” και έτσι αποτάσσει απο πάνω του κάθε δική του ευθύνη, ώσπου να αναρωτιέσαι άν πραγματικά θέλει η ηγεσία του να αναλάβει ποτέ την διακυβέρνηση της χώρας προς όφελος όπως διακηρύσει της εργατικής τάξης ή απλώς βολεύεται στην θέση στην οποία βρίσκεται δηλαδή των ατελέσφορων ες αεί διαμαρτυριών. Κάποιος ηγέτης του παλιά είχε πεί οτι, “προκειμένου να πετύχεις τον στόχο σου, που είναι η κατάλυση του καπιταλισμού, ακόμα και με τον διάβολο μπορείς να συνεργαστείς”, αλλά προφανώς για το σημερινό ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΣΑ θεωρείται πως είναι χειρότερος του διαβόλου και έτσι δεν μπορεί να “τα βρεί” μαζί του, όπως επίσης είναι εκ των πραγμάτων βέβαιο οτι η επαναστατική ιδεολογία του ΚΚΕ δεν υπάρχει παρα μόνον στα χαρτιά. Οι αιτιάσεις για μη συνεργασία του με άλλες αριστερές δυνάμεις είναι καθαρά προσχηματικές. Το αποδεικνύει η συμμετοχή του το 1989 στην κυβέρνηση “εθνικής ενότητας”, όπου μαζί με τα κεντροδεξιά κόμματα, είχε τότε ευκαιριακό στόχο όχι την “κάθαρση” του πολιτικού βίου της χώρας, αλλά της πολιτικής εξόντωσης του Α.Παπανδρέου και τω συναυτώ. Αν το ΚΚΕ, με αυτές τις κατα τεκμήριο ευνο’ι’κές γι’ αυτό συγκυρίες, δεν καταφέρει στις εκλογές να ξεπεράσει το 10% και να αποβάλλει επιτέλους απο μέσα του όλες τις ξεπερασμένες δογματικές αντιλήψεις που το κρατούν καθηλωμένο για δεκαετίες σε μονοψήφια ποσοστά, τότε απο εκείνο το μεγάλο αντιστασιακό κόμμα εναντίων των κατακτητών κατα το β’ παγκόσμιο πόλεμο, θα καταντήσει να είναι το πιό γραφικό κόμμα της ιστορίας των κοινοβουλευτικών κομμάτων.