My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Η επικράτηση του ενός είναι…

…ολοκληρωτισμός.

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*


Λογική δεν είναι η υποταγή στο άδικο. Αρετή δεν θα πει τυφλή υπακοή. Αρετή, σύμφωνα με την ετυμολογία, είναι η ιδιότητα του θεού Άρεως: το να μάχεται κανείς για το καλό και το αγαθό, υπέρ του λαού  και της πατρίδας.

Ο πολίτης που δέχεται μοιρολατρικά τα πάντα σε μια κοινωνία, δεν συμβάλλει στην αλλαγή της. Δε γράφει τυχαία ο ποιητής πως: «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Όπου οι φοβισμένοι είναι πολλοί, όπου οι αδικημένοι είναι πολλοί, όπου κυριαρχεί η δειλία, εκεί λείπει η ελευθερία.

Ζούμε στη χώρα του απόλυτου εκτροχιασμού της λογικής. Στη χώρα όπου οι πολλοί φτωχοί ψηφίζουν τους λίγους πλούσιους. Όπου οι άποροι στηρίζουν εκείνους, που τους στερούν το κοινωνικό μέρισμα.

Ζούμε στη χώρα του απόλυτου μαζοχισμού της πολιτικής. Στη χώρα που ακόμα υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα  στα σχολεία. Κι όπου αυτοί  που γονάτισαν την κοινωνία, εκλέχτηκαν να την κυβερνήσουν ξανά.

Ζούμε στη χώρα του ανήκουστου παραλογισμού. Στη χώρα  όπου οι ακάματοι μιλούν για εργασία και οι αυταρχικοί για δημοκρατία. Όπου αυτοί που δεν έχουν ν’ ανάψουν δυο κεριά, για να δουν μια στάλα φως, ψηφίζουν εκείνους,  που έχουν τόσα φωτοβολταϊκά, όσα είναι ικανά για να  φωτίσουν μία πόλη. Σε λίγα χρόνια  τα χωράφια των χωριών της χώρας μας, αντί για ψωμί θα παράγουν φως και όπου η γη από γόνιμη θα μετατρέψει σε αιζυκτή (εκ του άζω = ξηραίνω).

Αναρωτιέμαι: Πόση άραγε ελευθερία υπάρχει σε μια κοινωνία, όπου όλα σχεδόν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης βρίσκονται στην κατοχή του ενός;

Πόση δημοκρατία υπάρχει σε μια Πολιτεία, όπου οι δικαστές παραιτούνται από δίκες, όπου οι μάρτυρες «εξαφανίζονται” από αυτές κι όπου υπάρχουν υποθέσεις  που ουδέποτε  εκδικάζονται;

Πόσο ηθικό  και πόσο λογικό είναι το εγγονός το να πληρώνει ένας εφοπλιστής τα νοίκια του  κόμματος που κυβερνά τον τόπο;

Πατριώτης είναι αυτός που στο ζύγι της προσφοράς και της απολαβής του από την πατρίδα το βάρος γέρνει υπέρ της πατρίδας του. Κι όχι φυσικά εκείνος που ζει σε βάρος της, ελέω κάποιου κόμματος.

Πάνω από όλα, πατριώτης είναι αυτός που ως πολιτικός,  αποταμιεύει 37 δις, για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία,  κι όχι εκείνος  που σπαταλά 20.000 ευρώ, από το δημόσιο κορβανά, για μια πολυθρόνα, για να κάθεται στα μαλακά!

Πατριωτισμός σημαίνει: τιμώ τη θέση τη στολή που φορώ, το όπλο που κρατώ και την πέννα που γράφω. Πως το πιο βαρύ από τα παράσημά μου, είναι η προσφορά μου για την πατρίδα σε κάθε της μάχη για του λαού το δίκαιο.

Στην πραγματική δημοκρατία οι πολιτικοί καταχραστές του Δημοσίου φυλακίζονται, ενώ, αντίθετα στην πλασματική οι παραβάτες της θωρακίζονται με το νόμο. Ένας τέτοιος νόμος είναι κι ο  νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών, που «εγγυάται» σχεδόν το ακαταδίωκτο σ’ όσους ρουφούν το αίμα της πατρίδας.

Η πρώτη δημοκρατία στην Ελλάδα, προγενέστερη κι από αυτήν των Αθηνών, είναι αυτή που διδάχθηκε πάνω στον Όλυμπο. Τότε, που ο Δίας μοιράστηκε την εξουσία με ισάριθμους θεούς και θεές, θεσπίζοντας για πρώτη φορά την ισότητα των φύλων.

Αντίθετα, στην τωρινή Ελλάδα της ανισότητας, υπάρχουν ως και «ανδρωνυμικά» ονόματα στη γραμματική. Αυτά δηλαδή που δείχνουν ότι η γυναίκα είναι ιδιοκτησία του άνδρα:  (Κώσταινα, Γιώργαινα, Χρήσταινα κλπ.).

Στις μέρες μας, η οικογενειοκρατία όχι μόνον αντικατέστησε τη βασιλεία, αλλά έγινε και μακροβιότερη από αυτήν. Κάποια τζάκια είναι όλο κι όλο αυτά που στελεχώνουν τη χώρα μας, σε όλα της τα επίπεδα: κρατικά, αυτοδιοικητικά και τηλεοπτικά. Και μη μου πει κανείς πως στη δημοκρατία ο λαός επιλέγει, ενώ στη βασιλεία όχι. Βεβαίως, και ο λαός επιλέγει, αλλά επιλέγει μόνο μεταξύ των ονομάτων  που του δίνουν. Μεταξύ των ψηφοδελτίων  που του «στήνουν».

Αν στη χώρα αυτή, ο καθένας ασχολούταν μ’ αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, αν ο γιατρός ασχολούταν με τα ιατρικά θέματα, ο δάσκαλος με τα γλωσσικά και ο γεωργός με τα γεωργικά η κοινωνία θα πήγαινε μπροστά. Όπου ο ένας κάνει τη δουλειά του άλλου τα πράγματα μπερδεύονται.

Πουθενά η δημοκρατία δεν μπορεί να αναπτυχθεί, αν η αλήθεια εξελιχθεί σε θέμα του ενός, είτε αυτός είναι Θεός είτε εφοπλιστής είτε πολιτικός. Η επικράτηση του ενός είναι ολοκληρωτισμός. Ο αυταρχισμός βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία.

*Εκπαιδευτικός, συγγραφέας

Σχολιάστε