Η Ειδομένη, …ω Ευρώπη!
Την περασμένη Κυριακή 1 Ιανουαρίου πολυπληθής αντιπροσωπεία της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης και του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης, μαζί με μέλη οργανώσεων από την περιοχή του Κιλκίς και του Πολυκάστρου, επισκέφτηκε τους πρόσφυγες που βρίσκονται στα σύνορα στην περιοχή της Ειδομένης για να τους παράσχει την υλική βοήθεια (τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα, είδη ατομικής υγιεινής, παιχνίδια κα.) που είχε συγκεντρωθεί τις προηγούμενες ημέρες, καθώς και ιατρική υποστήριξη και φάρμακα.
Διαβάστε το σχετικό οδοιπορικό της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας με τίτλο “Η Ειδομένη, του Αιγαίου, τον Έβρο, ω Ευρώπη!”:
Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε εκεί τους τελευταίους μήνες, ενώ οι ντόπιοι αλληλέγγυοι, είτε αυθόρμητα είτε ως συλλογικότητες, πηγαίνουν τακτικότατα, προσφέροντας ό,τι μπορούν -και συχνά παραπάνω από όσα μπορούν. Ήταν όμως η πρώτη φορά που κλιμακώσαμε την κινητοποίησή μας απευθύνοντας ευρύτατο δημόσιο κάλεσμα για τη συγκέντρωση της βοήθειας. Το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθούν μέσα σε ελάχιστες μέρες τόνοι βοήθειας και να ξεκινήσουμε το πρωί της Κυριακή με 20-25 αυτοκίνητα γεμάτα με αλληλέγγυους και πράγματα για τους πρόσφυγες, μετατρέποντας αυτή την επίσκεψη σε μια μαζική αντιρατσιστική κινητοποίηση.
Στην Ειδομένη λοιπόν είδαμε και καταγράψαμε σε φωτογραφίες και βίντεο εικόνες που λυγίζουν και τους πιο ψύχραιμους. Είκοσι μόλις μέτρα από τα σύνορα, λίγο πέρα από την όχθη του ποταμού Αξιού, οικογένειες προσφύγων από το Αφγανιστάν, με μωρά, μικρά παιδιά και εγκύους, νέοι από τη Συρία και άλλους πολύπαθους τόπους, έχουν στήσει αυτοσχέδια καταλύματα με καλάμια, μισοκατεστραμμένες σκηνές, υπνόσακους και νάιλον, και φυτοζωούν -μέσα σε συνθήκες ψύχους και υψηλότατης υγρασίας- επιχειρώντας κάθε τόσο να περάσουν στην Ευρώπη. Δύσκολα τα καταφέρνουν, καθώς η αστυνομία της γειτονικής χώρας, όπως και η δική μας σε άλλα σύνορα, τους στέλνει πίσω, συχνά με βάναυσο και απάνθρωπο τρόπο. Συναντήσαμε νεαρούς πρόσφυγες από τη Συρία να φτάνουν με τα πόδια στα σύνορα έχοντας περπατήσει ώρες και να κρύβονται στις καλαμιές από φόβο μη συλληφθούν. Είδαμε τις συνθήκες στο κρατητήριο του Α.Τ. Ειδομένης, όπου σε δύο υγρά δωμάτια στοιβάζονται, χωρίς καν προαυλισμό, για βδομάδες και μήνες 10, 20 ή και παραπάνω άτομα, ανάμεσά τους -παρανόμως- και ανήλικοι.
Ακούσαμε επίσης, στη συζήτηση που ακολούθησε στο κυλικείο του σιδηροδρομικού σταθμού, τους ντόπιους κατοίκους που αυθόρμητα και ανθρώπινα στέκονται στο πλευρό των προσφύγων, ακόμη και όσοι δε συμμετέχουν σε κάποια πολιτική η αντιρατσιστική οργάνωση, να μιλούν με αλληλεγγύη για τους ανθρώπους αυτούς. Το πιο σημαντικό από όλα είναι όμως ότι τους ακούσαμε να ζητούν αυτό που ζητάμε όλες και όλοι εμείς: να δοθεί η δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από τη χώρα για τον προορισμό που θέλουν χωρίς να παρεμποδιστούν από κανέναν!
Όπως πολύ καλά έχουν καταλάβει και οι κάτοικοι της περιοχής, που με τη στάση τους δίνουν ένα αυθεντικό παράδειγμα αλληλεγγύης, για μας το σημαντικότερο θέμα δεν είναι η ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες. Αυτή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπάρχει και θα υπάρχει, αλλά δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να λύσει το πρόβλημα των προσφύγων. Και το πρόβλημά τους είναι ένα: η Ευρώπη, φοβούμενη αυτούς που έχουν χάσει τα πάντα, συνήθως εξαιτίας της δικής της στρατιωτικής ή οικονομικής παρέμβασης στους τόπους τους, αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες σαν εγκληματίες· οχυρώνεται, σηκώνει φράχτες, τοποθετεί θερμικές κάμερες και βυθίζει βάρκες.
Ο ρόλος της Ελλάδας σε αυτή την «αποτρεπτική» πολιτική είναι κρίσιμος: μέσα από τις ευρωπαϊκές συνθήκες σαν το Δουβλίνο ΙΙ, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων, εγκλωβίζοντας τους πρόσφυγες εδώ και απαγορεύοντας τους να προχωρήσουν προς τις χώρες όπου θέλουν να ζητήσουν άσυλο. Και όσο μένουν εδώ αντιμετωπίζουν, παράνομες επαναπροωθήσεις, βασανιστήρια και κακομεταχείριση των προσφύγων, επ’ αόριστον κράτησή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποτροπή τους από την υποβολή αιτήματος χορήγησης ασύλου. Η ευρωπαϊκή πολιτική αποτυγχάνει συνεχώς. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην ανάγκη για ένα ασφαλές καταφύγιο και προτιμά να δίνει εκατομμύρια ευρώ στη «φύλαξη» των συνόρων.
Για μας είναι αυτονόητο ότι όλες και όλοι πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών. Ο κοινός αγώνας ντόπιων και ξένων μπορεί να νικήσει. Η μάχη για ανοιχτά σύνορα και άσυλο στους πρόσφυγες πρέπει να συνεχιστεί. Όλοι μαζί θα αγωνιστούμε ενάντια στην Ευρώπη φρούριο και σε ό,τι ωθεί τους ανθρώπους στην προσφυγιά. Για όλους αυτούς τους λόγους:
Εντείνουμε την πάλη μας ενάντια στο ευρωπαϊκό συνοριακό καθεστώς του θανάτου και τις συνθήκες τύπου Δουβλίνου.
Επιδιώκουμε το άνοιγμα των συνόρων και την παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων στους πρόσφυγες που μένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα.
Απαιτούμε την ουσιαστική πρόσβαση στην αίτηση ασύλου και στην Ελλάδα, καθώς και την παροχή ασύλου και ίσων δικαιωμάτων στους πρόσφυγες που θέλουν να μείνουν εδώ.
Παλεύουμε για την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των βίαιων επαναπροωθήσεων, του φράχτη και των ναρκοπεδίων.
Οργανώνουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες στην πόλη μας, στα βόρεια σύνορά μας και όπου αλλού χρειαστεί.
Διεκδικούμε από το Δήμο και κάθε άλλη υπεύθυνη αρχή την παροχή στέγης για όλους τους άστεγους, ντόπιους και πρόσφυγες.
