Η δημοκρατία δεν είναι…

…αχρείαστη πολυτέλεια.

Του Τάσου Παππά.

Το ένα θέμα σ’ ό,τι αφορά την Προεδρία της Δημοκρατίας είναι το πρόσωπο που θα καταλάβει τη θέση. Ως προς αυτό υπάρχει ευρεία συναίνεση – ικανοποιείται αυτό που δήλωσε ότι επιθυμεί ο κ. Μητσοτάκης, δηλαδή να εκφραστεί τουλάχιστον σε επίπεδο Κοινοβουλίου η εθνική ενότητα.

Αυτό εξασφαλίζεται αφού την κ. Σακελλαροπούλου στηρίζουν η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Το άλλο θέμα όμως είναι με ποια διαδικασία κατέληξαν τα κόμματα στη συγκεκριμένη απόφαση. Το ζήτημα φαίνεται δευτερεύον, αλλά δεν είναι γιατί έχει να κάνει με τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων.

Ο πρωθυπουργός μάς είχε πει ότι θα αποφάσιζε την περίοδο των ολιγοήμερων χειμερινών διακοπών του στο Μέτσοβο. Στα πανέμορφα βουνά της «εύανδρης χώρας» -έτσι αποκαλούμε την Ηπειρο εμείς που κρατάει από κει η σκούφια μας- συσκέφτηκε με τον εαυτό του, αφουγκράστηκε τους ήχους των δασών, παρατήρησε με στοχαστική διάθεση τις κινήσεις των λύκων και άλλων άγριων ζώων, συνομίλησε με το μαξιλάρι του για να θυμηθούμε τον Χαρίλαο Φλωράκη, ενδεχομένως συζήτησε και με κάποιους από τους παρευρισκόμενους -ανάμεσά τους και ο πρόεδρος της Βουλής κ. Τασούλας-, πιθανότατα ζήτησε τη γνώμη ορισμένων συνεργατών του, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν είναι εκλεγμένοι, αλλά διορισμένοι από τον ίδιο, και ανακοίνωσε την απόφασή του αρκετά νωρίτερα από τον χρόνο που είχε δεσμευτεί ότι θα το έκανε.

Τι τον υποχρέωσε να επισπεύσει; Μήπως ενοχλήθηκε από την πασαρέλα υποψηφίων και δεν ήθελε να την αφήσει να εξελιχτεί γιατί καραδοκούσε ο κίνδυνος να ευτελιστεί η συζήτηση και να υπονομευτεί το κύρος του θεσμού; Είναι πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.

Δεν μας έχει συνηθίσει ο κ. Μητσοτάκης σε τέτοιου τύπου θεσμική κανονικότητα. Αρα; Το έπραξε προφανώς γιατί δεχόταν πυρά από την αντιπολίτευση, ακόμη και από τα φιλικά μέσα ενημέρωσης, τόσο για την απουσία της χώρας από τη σύνοδο του Βερολίνου (διασυρμός) όσο και για την επανίδρυση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής το οποίο πριν από έξι μήνες είχε καταργήσει ως αχρείαστο (ταπείνωση). Είναι γνωστό πως για τον κ. Μητσοτάκη η επικοινωνία προέχει της ουσίας. Το δείχνει με κάθε ευκαιρία.

Το έχει πει άλλωστε δημοσίως κι ας θεωρήθηκε τότε φραστικό ολίσθημα (γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει). Και προκύπτει το ερώτημα: Τα καθοδηγητικά (τρόπος του λέγειν) όργανα του κόμματος και κυρίως η Κοινοβουλευτική Ομάδα, τα μέλη της οποίας θα ψηφίσουν στη Βουλή, παίζουν κάποιο ρόλο; Μάλλον όχι. Υπάρχουν για να χειροκροτούν και να επικυρώνουν τις εντολές του αρχηγού. Είναι τα μπιχλιμπίδια που στολίζουν το πρωθυπουργικό γραφείο.

Η… αποθέωση της εσωκομματικής δημοκρατίας. Από την πλευρά του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκάλεσε ένα διευρυμένο σώμα προκειμένου να συζητηθεί η πρόταση για την κ. Σακελλαροπούλου. Συμμετείχαν ο «πρωινός καφές» (πρώην υπουργοί, κορυφαίοι κομματικοί παράγοντες – όλοι εκλεγμένοι είτε στο κόμμα είτε στη Βουλή) και το προεδρείο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Σε χρόνο-ρεκόρ για κόμμα της Αριστεράς -για άλλα ζητήματα μικρότερης σημασίας οι συνεδριάσεις κρατάνε ώρες- το άτυπο αυτό όργανο κατέληξε ομόφωνα (άλλη μία έκπληξη) στην κ. Σακελλαροπούλου. Πιο συλλογική τούτη η διαδικασία, συγκριτικά με τη μεθόδευση Μητσοτάκη, ωστόσο το σωστό θα ήταν (και επί της ουσίας και με βάση το καταστατικό του κόμματος) να συγκληθούν έστω σε κοινή συνεδρίαση η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή και η Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Στα ζητήματα της εσωκομματικής δημοκρατίας η Αριστερά οφείλει να είναι προσεκτική. Αν για τα αστικά και τα αρχηγικά κόμματα οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι πολυτέλεια, για τα αριστερά κόμματα ο διάλογος και η αναζήτηση συνθέσεων είναι πρώτης προτεραιότητας καθήκον. Χρόνος υπήρχε και απ’ ό,τι φάνηκε, καμία τάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κατέθετε αντίρρηση ή διαφορετική πρόταση.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ