Η Αριστερά συγχωράει, τολμά…
…και ρισκάρει.
Του Χρήστου Γιαννούλη.
Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Δεν θα γίνουμε σαν τους νεοδημοκράτες που επένδυαν στο μένος και το θράσος των ακροδεξιών, χωρίς ποτέ να βρούνε μια κουβέντα αποδοκιμασίας και καταδίκης των πράξεών τους.
Αυτές τις ημέρες δεν χρειαζόταν να ακούσω περισσότερες λεπτομέρειες όταν μάθαινα τα ονόματα των περιοχών όπου τραγικά μικρές μειοψηφικές ομάδες αποφάσισαν να καθορίσουν την καθαρότητα του γένους μας. Ακουγα Γιαννιτσά και θυμόμουν κατά τη διάρκεια των περιφερειακών εκλογών τον νεαρό πατέρα που κρατούσε στο ένα του χέρι το μικρό κοριτσάκι του, στο άλλο χέρι το ποδηλατάκι του, ενώ με το στόμα απειλούσε, λέγοντας ότι είμαστε προδότες της Μακεδονίας και υπηρέτες των προσφύγων που έρχονται να αλλοιώσουν την ταυτότητά μας.
Θυμάμαι τον πατριώτη στα Γιαννιτσά που μου ζήτησε σχεδόν ουρλιάζοντας να μην τον ακουμπήσω γιατί μπορεί να τον λερώσω. Θυμάμαι τους τύπους στο Κιλκίς και τη Γουμένισσα που, κρατώντας τη λαμπάδα της Ανάστασης και ψέλνοντας το «Χριστός Ανέστη», τους ξέφευγε και ένα χριστιανικό «άι στο διάολο, τομάρια, μας γεμίσατε ξένους και πουλάτε και τη Μακεδονία…», «ρε, άι ‘σα πέρα» (ακριβής μεταφορά με μαρτυρίες) στη Χαλκιδική, παρά τις προσπάθειες της συζύγου να τον συγκρατήσει από την υπεράσπιση της πατρίδας διά του «άι ‘σα πέρα». Θύμιζε λίγο «αέρα», αλλά άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλες καταστάσεις.
Ολα τα παραπάνω είναι λίγα, ελάχιστα, από όσα μπορώ να θυμηθώ εγώ προσωπικά από την περίοδο της εύκολης και δημαγωγικής ρητορείας «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική. Εξω οι ξένοι που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ για διακοπές και ηλιοθεραπεία. Το μόνο που θέλω να ξεχάσω ότι έγινε αφορά την επίθεση στον ανήλικο γιο μου μέσα στο σχολείο του και καθ’ υπόδειξη υπερπατριώτη καθηγητή του. Θέλω να το ξεχάσω, αλλά ίσως και να μην μπορώ.
Αφήνω για τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου να περιγράψουν τις μολότοφ και τις πέτρες στα σπίτια των ανήμπορων γονιών τους, όπως του Στέργιου Καστόρη στην Κατερίνη. Και κοίτα, αδερφέ μου, πώς τα φέρνει η άτιμη η ζωή, που οι κρυμμένοι πίσω από τις γρίλιες της υστερίας, του αμόκ και του στρεβλού πατριωτισμού πρέπει να πάρουν ευθύνες στις πλάτες του, αν θέλουν να είναι εναρμονισμένοι με την κυβέρνηση της καρδιάς τους. Μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να προστατεύσει τον έκθετο και άφωνο εκείνη την εποχή υποψήφιο πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον πολιτικό που σήμερα ανέθεσε και πάλι σε τρίτους τη διατύπωση της φωνής της λογικής.
Θεοδωρικάκος και Κουμουτσάκος να προσπαθήσουν να συνετίσουν τουλάχιστον τώρα τους «γαλάζιους» δημάρχους και περιφερειάρχες που ακούνε με τρόμο την οδηγία να βάλουνε όλοι πλάτη για το προσφυγικό. Κρυμμένοι πριν από λίγους μήνες στις τρίλιες της αφωνίας, ίσως και να διασκέδαζαν τις επιθέσεις και την υστερία κατά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πήγαινε το μυαλό τους ότι, διεκδικώντας την εξουσία έστω και με ψέματα, θα έπρεπε να βάλουν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων.
Βρεθήκαμε και θα παραμείνουμε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, διακήρυξε από τη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ ο πρωθυπουργός έδινε παράσταση παντομίμας για μια δήλωση που υπήρχε σε πλειάδα βίντεο εκτός του σκληρού δίσκου της μνήμης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Προσυπογράφω με χέρια και ψυχή ότι δεν μετάνιωσα και εγώ και δεκάδες άλλοι σύντροφοί μας τον κανιβαλισμό ενός ανεύθυνου πολιτικού χώρου. Και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Δεν θα γίνουμε σαν τους νεοδημοκράτες που επένδυαν στο μένος και το θράσος των ακροδεξιών, χωρίς ποτέ να βρούνε μια κουβέντα αποδοκιμασίας και καταδίκης των πράξεών τους.
Νιώθω την ανάγκη να βάλω πλάτη στην προσπάθεια του δημάρχου της Κρύας Βρύσης της Σκύδρας, των Γιαννιτσών και των Βρασνών. Της Καλαμαριάς και της Κατερίνης. Κάθε γωνιάς της Κεντρικής Μακεδονίας όπου ο αρμόδιος περιφερειάρχης διατηρεί ως πεδίο προβολής μίας επικοινωνιακής αντίστασης στη Συμφωνία των Πρεσπών, που ευτυχώς υπερασπίζεται για λογαριασμό όλων τους η Ντόρα Μπακογιάννη. Είμαι έτοιμος και πλάτη και χέρια να βάλω, έτσι ώστε να προστατευτεί κάθε ανθρώπινη ζωή που μπαίνει σε κίνδυνο από τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Δεν πρόκειται για χριστιανική συγχώρεση, αλλά ανθρώπινη δέσμευση και αξία. Υπό έναν όρο όμως. Σε αυτή την εθνική προσπάθεια που κηρύττει τώρα από ρεαλισμό και απόγνωση η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν δέχομαι η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι μόνοι τους.
Δεν γίνεται ο αντιπεριφερειάρχης Πέλλας να κορδώνεται στην εξέδρα των επισήμων στην Αριδαία με τους μαθητές που σταμάτησαν μπροστά του με παραγγελιά το «Μακεδονία ξακουστή» και το «έξω οι ξένοι». Και στη συνέχεια να διαβεβαιώνει την κυβέρνησή του πως κάνει ό,τι μπορεί για να υπάρξει ηρεμία και συναίνεση. Ούτε η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας μαζί με σχεδόν 38 δήμους-δορυφόρους να μη βρίσκουν ούτε μια κουβέντα για τους «θεματοφύλακες» της πατρίδας που πετροβολούν τα λεωφορεία των προσφύγων.
Για να δικαιωθεί ο ποιητής του λαϊκού τραγουδιού, «θα το περάσουμε μαζί και αυτό το μονοπάτι», θέλει καθαρές κουβέντες και γενναίες παραδοχές που δεν καλύπτονται από την προπαγάνδα των φίλων σχολιαστών. Ο καθρέφτης τους είναι η πραγματικότητα όπως τη βιώνει η χώρα και όχι η εικονική πραγματικότητα μιας συρραφής εικόνων και πληροφοριών. Ας το τολμήσουν. Η Αριστερά συγχωράει, τολμά, ρισκάρει όταν πρόκειται για μία εθνική υπόθεση. Το απέδειξε και στα προηγούμενα 4,5 χρόνια.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
