Η αποχή δεν ενοχλεί τη Δεξιά.

…Βλάπτει την Αριστερά.

Του Τάσου Παππά.

Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ περισσότερο αγωνιούν για το ποσοστό που θα πάρουν τα κόμματά τους στις ευρωεκλογές, για τη θέση που θα κατακτήσουν στη μάχη της κατάταξης (δεύτερη ή τρίτη) και λιγότερο για το αν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους προκειμένου να αμφισβητήσουν την ηγεμονία του συστήματος Μητσοτάκη.

Προφανώς θέλουν να αυξήσουν την εκλογική επιρροή τους για να μην αντιμετωπίσουν προβλήματα εσωστρέφειας που θα απειλήσουν και τη συνοχή και την πρωτοκαθεδρία τους. Προφανώς επιδιώκουν να τερματίσουν στη δεύτερη θέση ώστε να έχουν το πάνω χέρι την επόμενη μέρα στην περιοχή της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης και να αποδυναμώσουν τις αιρετικές φωνές που υπάρχουν και θα πυκνώσουν αν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι αρνητικό. Προφανώς επιχειρούν να διεισδύσουν στην επικράτεια γειτονικών χώρων με επιθέσεις φιλίας, με ανοίγματα και δεσμεύσεις. Το ερώτημα όμως είναι αν αυτοί οι στόχοι θα επιτευχθούν με συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις, αντεγκλήσεις ανάμεσα στα σχήματα που συγκροτούν αυτό που λέμε αντιδεξιό μέτωπο και στο κοντινό μέλλον θα έχουμε αποκλεισμούς, σιδερένιους αστερίσκους και αυστηρά προαπαιτούμενα.

Στο παρελθόν υπήρχε ένας μεγάλος πόλος και μερικοί μικροί που λειτουργούσαν σαν δορυφόροι. Ο μεγάλος λεηλατούσε ακόπως, υποσχόταν λαγούς με πετραχήλια, κατάφερνε να πείσει πλατιές μάζες και οι μικροί αμύνονταν με νύχια και με δόντια για να περιφρουρήσουν το ακροατήριό τους. Τις προηγούμενες δεκαετίες τον ρόλο του ηγετικού πόλου έπαιξε το ΠΑΣΟΚ. Και την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και την εποχή του Κώστα Σημίτη ήταν ο ελκυστικός προορισμός για στελέχη και για ψηφοφόρους της Αριστεράς. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο ισχυρός παίκτης της παράταξης και συμπεριφέρθηκε αλαζονικά απέναντι στους οιονεί συμμάχους του. Μιλούσε συνεχώς για την ανάγκη συνεργασίας αλλά την αντιλαμβανόταν ως προσχώρηση στις τάξεις του και όχι ως σύμπραξη στο κυβερνητικό επίπεδο. Η κατάκτηση της αυτοδυναμίας ήταν, κατά την ανάλυσή του, η βασική προϋπόθεση για να αλλάξει η χώρα. Το πέτυχε αρκετές φορές. Αυτό μεγαλούργησε, οι άλλοι φυτοζωούσαν.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν την εποχή των μνημονίων. Το ΠΑΣΟΚ υπέστη εκλογική καθίζηση, πολλά στελέχη του και οι περισσότεροι ψηφοφόροι του απογοητεύθηκαν, εισέπραξαν τη συνεργασία με τη Δεξιά ως προδοσία, φώναξαν, έσκουξαν για το έγκλημα καθοσιώσεως και τιμώρησαν παραδειγματικά το κόμμα που αγαπούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή, μετακομίζοντας μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ που τους υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ΠΑΣΟΚ εκλογικά, όχι όμως και κοινωνικά αφού η επιρροή του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στα συνδικάτα, στους επαγγελματικούς φορείς, στις κομβικές συλλογικότητες, στα κινήματα πάσης φύσεως ήταν καχεκτική και παρέμεινε καχεκτική ακόμη και τα χρόνια που κυβέρνησε και είχε την ευκαιρία να απλωθεί και να ριζώσει. Δεν μπόρεσε δηλαδή να αποκτήσει σταθερούς δεσμούς με τα τμήματα της κοινωνίας που σύμφωνα με το πρόγραμμά του ήθελε να υπηρετήσει. Το τίμημα το πληρώνει στις μέρες μας. Η απουσία αναφορών επιταχύνει τη φθορά του. Προσπάθειες κάνει για να περιορίσει τη ζημιά, αλλά μέχρι τώρα δεν έχουν αποδώσει. Είναι καθηλωμένος εκλογικά. Απειλείται και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως το ΠΑΣΟΚ πριν από μερικά χρόνια, από τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης.

Σήμερα στην περιοχή που εξετάζουμε δεν υπάρχει μεγάλος πόλος, παρά μόνο μικρομεσαίοι και μικροί. Οι ενδείξεις δεν συνηγορούν υπέρ της αλλαγής αυτής της κατάστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ αγωνίζονται για τη δεύτερη θέση με ποσοστά λίγο πάνω από το 10%, το ΚΚΕ προχωρά μόνο του και αρκείται στα λίγα και στα σίγουρα, η Νέα Αριστερά αγκομαχάει για να φτάσει το όριο κοινοβουλευτικής επιβίωσης και οι θυμωμένοι με τις πολιτικές της Δεξιάς, που αναζητούν ελπίδα και πρόταση διακυβέρνησης για να ακουμπήσουν, δεν τις βρίσκουν. Είναι πολύ πιθανό η απογοήτευση να γίνει παραίτηση που θα εκφραστεί διά της αποχής. Αυτό δεν ενοχλεί καθόλου το καθεστώς Μητσοτάκη. Οσο λιγότεροι στις κάλπες τόσο το καλύτερο γι’ αυτήν. Προτιμά ο θυμός να πηγαίνει στην αποχή, παρά να κατατίθεται στις τράπεζες των άλλων κομμάτων.

Θα έπρεπε όμως να προβληματίζει τις ηγετικές ομάδες των κοινοβουλευτικών κομμάτων της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Τις προβληματίζει; Χαλαρά. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης υποστηρίζει ότι μπορεί το κόμμα του να συζητήσει με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς, όχι όμως με τον Στ. Κασσελάκη. Η ηγετική ομάδα της Νέας Αριστεράς λέει ότι μπορεί να συζητήσει με στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως με τον Στ. Κασσελάκη. Μ’ άλλα λόγια θεωρούν ότι το εμπόδιο για μια ευρύτερη συνεννόηση είναι ο κ. Κασσελάκης. Μοιάζει με πρόσχημα. Θυμίζει τη γνωστή παροιμία «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».

Ανάγωγα

Αδωνις Γεωργιάδης: «Οι νέοι που ενστερνίζονται τις ιδέες της Αριστεράς παθαίνουν μια βλάβη και σταματούν να βλέπουν την πραγματικότητα». Παιδιά, αφήστε τις καταλήψεις και βουρ για λοβοτομή. Οχι στα πρωινά χειρουργεία, γιατί θα μπείτε σε λίστα αναμονής και θα καθυστερήσετε. Στα απογευματινά να πάτε. Θα δώσετε κάτι παραπάνω, αλλά θα σωθείτε.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ