Ημέρες επικίνδυνες και γελοίες

Του Πέτρου Κατσάκου.

Τέτοιες είναι κι αυτές οι μέρες. Μέρες επικίνδυνα γελοίες, που αν δεν ήταν δικές μας, θα τις παρατηρούσαμε και θα γελούσαμε με τα χάλια κάποιων άλλων μακριά από εμάς. Μέρες επικίνδυνες, που ακόμα και το ελάχιστο γέλιο κινδυνεύεις να το πληρώσεις ακριβά, καθώς όλοι μαζί κι ο καθένας μας ξεχωριστά πρωταγωνιστούμε σ’ αυτό το κακόγουστο αστείο που μας ξημερώθηκε πριν τρεις μήνες και κάτι μέρες.

Σε μια σκοτεινή γελοιότητα νυχτωμένοι παρακολουθούμε μια κακόγουστη παρωδία για την οποία κάποιοι βγάζουν μεροκάματο ώστε να μας την παρουσιάζουν ως ρεσιτάλ σοβαρότητας, κανονικότητας και ορθολογισμού. Κι ας πρόκειται για ό,τι πιο επικίνδυνα γελοίο έχουμε βιώσει τις τελευταίες δεκαετίες. Κι ας πρόκειται για ένα τοξικό κράμα μισαλλόδοξου συντηρητισμού, ιστορικού αναθεωρητισμού και ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Κι ας πρόκειται για μια λυσσασμένη επιδρομή ενάντια σε ό,τι είχαμε γνωρίσει ως κοινωνικό κράτος και κράτος δικαίου για τους εργαζόμενους. Κι ας πρόκειται για ό,τι πιο πολιτικά ανίκανο και αμήχανο έχουμε γνωρίσει στην αντιμετώπιση μικρού ή μεγάλου μεγέθους κρίσεων. Κι ας πρόκειται για μια τεράστια επικοινωνιακή απάτη που συστηματικά φιλτράρεται από τα επιτελικά ΜΜΕ που αποθεώνουν το κυβερνητικό τίποτα θάβοντας τα απανωτά φάλτσα των κληρονομικά έτοιμων να κυβερνήσουν.

Τέτοιες ημέρες που δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις και πώς να το πας ήταν και οι τελευταίες. Ημέρες που δεν προλαβαίναμε να συνέλθουμε από τα απανωτά χαστούκια των αρίστων που αποθέωναν τον εθελοντισμό που πολέμησε τον λαϊκισμό στις χιονισμένες βουνοκορφές της Πίνδου ώστε σήμερα οι φοιτητές της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ μαζί με μια ομάδα Αμερικανών πεζοναυτών να υψώνουν τη γαλανόλευκη στην Ίβο Τζίμα.

Τέτοιες ημέρες που δεν ξέρεις από πού να πιαστείς για να μην πας τόσο κάτω όσο θέλουν να σε σπρώξουν ήταν και οι τελευταίες. Ημέρες που ακούσαμε τους αυτοδιοικητικούς της Δεξιάς να λένε «ΟΧΙ στους εισβολείς», καλώντας την Πολιτεία να πετάξει στη θάλασσα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που απειλούν την εδαφική, πολιτιστική και θρησκευτική ακεραιότητα του έθνους, ώστε τα παιδιά μας να μπορούν να τραγουδούν στις παρελάσεις «Κατσίφα ζεις, εσύ μας οδηγείς».

Άρθρο στην ΑΥΓΗ