Επιστολικό σύγκρυο

Του Απόστολου Λυκεσά.

Θρυλείται ότι η μνήμη είναι συχνά βασανιστήριο. Λάθη, παραλείψεις, αστοχίες, άθλια φερσίματα, προδοσίες έρχονται και μας βασανίζουν. Άλλα τα έχουμε υποστεί για άλλα ακέραιη μας βαραίνει η ευθύνη. Και πώς να παραγνωρίσεις τους συνδυασμούς παρελθόντων και συγχρόνων γεγονότων που δεν σε αφήνουν να απολαύσεις τους θριάμβους της σήμερον.

Βλέποντας τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Στέλιο Πέτσα να σείει με ρίγος ανεπιτήδευτης περηφάνιας την επιστολή του Μάικ Πομπέο πήγα να αδράξω τη χαρά, την περιβεβλημένη με την τήβεννο της εθνικής ωφέλειας, αλλά, αναπόφευκτο μάλλον ήταν, πήγα ο δόλιος και σκόνταψα πάνω στον ύφαλο της μνήμης.

Μπερδεύτηκαν στο μυαλό μου οι εποχές και οι φωτογραφίες. Να σε μια ο κ. Πέτσας να αποστομώνει εσωτερικούς –κυρίως– και εξωτερικούς εχθρούς, αφού η επιστολή στα χέρια του έμοιαζε με τιμόνι αμερικανικού αεροπλανοφόρου, τι λέω, του μυθικού και διαστημικού «Εντερπράιζ», με όπλα και πλήρωμα ικανά να αναχαιτίζουν τους σκοτεινούς Κλίνγκον, όλων των εποχών, όλων των γαλαξιών του σύμπαντος κόσμου.

Ύστερα, πήγε και καρφιτσώθηκε πάνω στο στιγμιότυπο αυτό, η άλλη φωτογραφία, αυτή με τον Νέβιλ Τσάμπερλεν να σείει περιχαρής στο αεροδρόμιο του Λονδίνου την υπογραμμένη επιπλέον δεύτερη Συνθήκη με τον Χίτλερ, αυτή που έμεινε στην καταγέλαστη –κατά Κούντερα– πλευρά της ιστορίας ως «έντιμη ειρήνη», κι ήτανε μόλις 1938 και η ανθρωπότητα μετρούσε χαζοχαρούμενη τα δόντια από το τέρας της Αποκάλυψης που χασμουριόταν, δήθεν καλοπροαίρετο.

Ερχόμενοι ταχύτατα στα καθ’ ημάς, το σύγκρυο μεγαλώνει αναλογιζόμενοι ότι με βάση όσα ζήσαμε τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες, δεν μπορούμε καν επικαλεστούμε εκείνη τη ρήση του ιδρυτή της Ν.Δ., Κωνσταντίνου Καραμανλή, που διαβεβαίωνε ότι «έξω πάμε καλά»…

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ