Επιπολής ποιητικότητα

Του Παντελή Μπουκάλα.

Διαπίστωση από τον καιρό που οι άνθρωποι και την ανατολή του ηλίου έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια, και τη δύση, αλλά και τον ουρανό της νύχτας με τ’ αστέρια και το φεγγάρι του. Με απανωτές τις πολυκατοικίδιες γενιές, όμως, όλα αυτά είναι αφηγήσεις τρίτων ή εικόνες στη μικρή οθόνη.

Αν ένα παιδί της πόλης δεν έχει την τύχη να πηγαίνει κάθε χρόνο διακοπές και, τύχη μες στην τύχη, να πέσει κάποιο καλοκαίρι σε μπόρα και να ξαφνιαστεί έπειτα από το ουράνιο τόξο, είναι πιθανό να πιστέψει ότι και αυτό το απολύτως οικείο άλλοτε φαινόμενο είναι εξωτικό όσο το βόρειο σέλας.

Το βόρειο σέλας, και μάλιστα στο λοφάκι της Καστέλλας, το έκανε χαριτωμένο «Σουξεδιάρικο» τραγούδι η στιχουργική του Μανώλη Ρασούλη, η μουσική του Νίκου Ξυδάκη και η φωνή του Δημήτρη Κοντογιάννη, το 1979, στον δίσκο «Τα δήθεν», αδελφάκι της «Εκδίκησης της γυφτιάς». Τη φράση «Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή» την ενέταξε ο Αλκης Αλκαίος σε στίχους του, μελοποιημένους από τον Σωκράτη Μάλαμα και τραγουδισμένους από τον Μανώλη Λιδάκη. Να το άκουσε εκεί ο υπουργός Υγείας και είπε να το υιοθετήσει, για να το χρησιμοποιήσει σαν στολίδι –για να μην πω σαν κτέρισμα– στην ανακοίνωση των «νέων, έξυπνων» μέτρων; Ή, πεζότερος, το διάβασε σε σχετική αφήγηση του Αντώνη Σαμαράκη;

Τίποτε δεν είναι απίθανο σ’ αυτόν τον κόσμο. Ισχυρό είναι, πάντως, το ενδεχόμενο να το δανείστηκε ο υπουργός από την αποθήκη των στερεοτύπων, για να μην υστερήσει σε επιπολής ποιητικότητα από τους λογογράφους του πρωθυπουργού.

Ο,τι θέλει βρίσκει κανείς στα ράφια αυτής της μονίμως εφημερεύουσας και διανυκτερεύουσας αποθήκης: το σύμπαν του Κοέλιο που συνωμοτεί για να υπηρετήσει τα όνειρά σου (μα ναι, όλοι το προσυπογράφουμε), τη δημοκρατία που δεν εκδικείται (τίποτε αληθέστερο), τους Ελληνες που ενωμένοι νικούν πάντα, γι’ αυτό και ουδέποτε αδερφοφαγώθηκαν, κτλ.

Ελάχιστα πιθανό είναι, πάντως, να έπεισε ο κ. Κικίλιας το πανελλήνιο ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε, με τον κ. Χαρδαλιά επίκουρο, είναι και νέα και έξυπνα. Μόνο οι τυχόν βαθιά νυχτωμένοι θα πίστευαν πως είναι τεκμήριο εξυπνάδας και όχι προχειρότητας το ότι χρειάστηκαν διευκρινίσεις επί διευκρινίσεων και επεξηγήσεις επί επεξηγήσεων. Πιο λογικό μοιάζει, λοιπόν, να πιστέψεις πως υπάρχει τσίκνα δίχως καιόμενα κοψίδια.

Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ