«Εμένα το κοντύλι μου…

…με την καρδιά μου είν’ ένα».

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*

Η χώρα βαρυγκομά και η κυβέρνηση κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Και το λαό της Ελλάδας «γραμμένο» τον έχουν. Τον θέλουν γιατί χάρη σ’ αυτόν κερδίζουν δόξα, χρήμα κι αποκτούν τίτλους, ρόλους κι αξιώματα. Διαφορετικά πολλούς από δαύτους δεν θα τους ήξερε ούτε ο ψιλικατζής της γειτονιάς τους.

Το πολιτικό «βρέφος» που βάφει και σβήνει τους μεγάλους περιπάτους της πόλης των Αθηνών, έχει ξοδέψει 900.000 για λαμπιόνια, σε καιρούς κατάστασης πολιορκίας, λόγω της πανδημίας, την ώρα που οι γιατροί στο νοσοκομείο Παπανικολάου κάνουν έρανο να συγκεντρώσουν 230.000, για να ολοκληρώσουν έρευνα πιθανής θεραπείας από τον κορονοϊό. Χώρια τα 120 εκατομμύρια που έκανε ο θείος του δώρο στην Aegean.

Έγκλημα ανώνυμο δεν υπάρχει. Το καθένα έχει το φυσικό και ηθικό του αυτουργό. Όποιος δεν αγωνίζεται για τη δημοκρατία, του αξίζει να ζει σε δικτατορία. Το μεγαλύτερο λογοπαίγνιο στην πολιτική ιστορία της χώρας είναι η μεταβάπτιση της δεξιάς παράταξης σε Νέα Δημοκρατία. Διότι, ούτε νέα είναι, ούτε και καθαρή δημοκρατία μπορεί να θεωρηθεί, με τους ακροδεξιούς υπουργούς, προερχόμενους από την ΕΠΕΝ και το ΛΑΟΣ.

Ο Έλληνας βγάζει όπως ο Οιδίποδας τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Τιμωρεί αυτόν που φταίει ποσώς κι εκλέγει αυτόν που τον καταστρέφει ολοσχερώς. Αυτόν που έχει βαφτίσει τη δωροδοκία σε χορηγία, χαρίζοντας σε μια χούφτα ολιγάρχες τους φόρους από το αίμα του.

Η κυβέρνηση της ανεμελιάς και της αδιαφορίας, της αστυνομικής καταστολής και της βίας, αυτή που επέδειξε εγκληματική αδιαφορία στην προετοιμασία για το δεύτερο κύμα κορονοϊού, αντί να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό, όπως έπραξε ο βασιλιάς της Σουηδίας, τον χαρακτηρίζει ως ανεύθυνο για όλα, την ώρα που μια κάστα «επωνύμων» στη χώρα, εν μέσω απαγορεύσεως, πάει για Χριστουγεννιάτικες διακοπές στο Ντουμπάι.

Τρεις λάμιες λυμαίνονται την έρμη τούτη χώρα: η οικογενειοκρατία, η μιντιοκρατία και η ολιγαρχία. Ζούμε σ’ ένα νεοφιλελεύθερο καθεστώς που το συνθέτουν το ψέμα, η ανεμελιά και η προπαγάνδα. Σ’ ένα καθεστώς όπου ο φτωχός χάνει την πρώτη του κατοικία, λόγω του πτωχευτικού νόμου, την ώρα που οι τράπεζες διαγράφουν χρέη εκατομμυρίων σε γνωστούς ζάπλουτους.

Ένας παράξενος δυισμός ταλαιπωρεί την τάλαινα Ελλάδα, σ’ όλα τα πεδία και τα επίπεδα της ζωής, χωρίζοντάς την σε δίπολα, από την πολιτική ως το ποδόσφαιρο. Από τη μια ο διεθνιστής κι από την άλλη ο εθνικιστής. Ο πατριώτης και ο προδότης, ο φιλέλληνας και ο ανθέλληνας.

«Εμένα το κοντύλι μου με την καρδιά μου είν’ ένα, βλέπει μου εμέ ο χτυπόκαρδος και η πινελιά μου κλαίει», γράφει στο ποίημά του «Κομμάτια» ο Παλαμάς. Σκοπός της πολιτικής δεν είναι η ευτυχία του ανθρώπου αλλά η ελευθερία του, έρχεται να προσθέσει ο Καστοριάδης. Η ελευθερία του ατόμου συρρικνώνεται συνταγματικά κάθε μέρα που περνά. Χιονοστιβάδα έγιναν στις μέρες μας οι απαγορεύσεις….

Το γεγονός ότι δεν κερδίζει από την κυβερνητική φθορά η αριστερά, πρέπει να απασχολήσει στα σοβαρά τον Σύριζα. Να αναλύσει το «τι» και το «γιατί» και να βρει την απάντηση.

Η συγκέντρωση της κομματικής εξουσίας σε δυο ή τρεις οικογένειες και σε κάποιους υποταγμένους σ’ αυτές απομακρύνει από το κόμμα μέλη που έχουν να προσφέρουν χωρίς να διεκδικούν θώκους κι αξιώματα.

Όταν ο Περίανδρος της Κορίνθου έστειλε το γιό του στον πετυχημένο τύραννο Πολυκράτη της Σάμου να τον μυήσει σε θέματα διοικητικά, εκείνος τον πήρε και τον έβγαλε βόλτα σ’ ένα χωράφι με σιτάρι έτοιμο σχεδόν για θέρος. Κάθε τόσο ενώ το διέσχιζαν σταματούσε ο Πολυκράτης κι έκοβε έναν καρπό που ξεχώριζε σε ύψος.

Όταν βγήκαν από το χωράφι του είπε, τώρα μπορείς να επιστέψεις στην Κόρινθο. Ο νεαρός δεν κατάλαβε τίποτα. Όταν γύρισε και το διηγήθηκε στον πατέρα του εκείνος του είπε: «Πολλά σου είπε, όποιος σηκώνει κεφάλι, να του το παίρνεις». Κάτι τέτοιο συμβαίνει στα αυταρχικά κόμματα. Όποιος πάει αν πάρει τη θέση του τοπικού αρχηγού, του παίρνουν το κεφάλι., για να ελέγχουν το κόμμα αυτοί. Αν αυτό βλάπτει το κόμμα σε ποσοστά σκασίλα τους. Το θέμα είναι να εκλεγούν αυτοί κι ας πάει το κόμμα κατά διαβόλου. Η ουσία στην πολιτική δεν βρίσκεται στο είναι αλλά στο θεαθήναι. Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας