Εκεί που δεν πιάνει μελάνι!
Του Τάσου Παππά.
Τελικώς, το ΔΝΤ ούτε φεύγει ούτε μένει. Για την ακρίβεια είναι με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω. Δεν θα μπορούσε να μείνει με κεντρικό ρόλο, αφού η πρότασή του για το χρέος (γενναία αναδιάρθρωση) δεν έγινε δεκτή κυρίως από τους Γερμανούς και τους πρόθυμους συμμάχους τους, ενώ η θέση του πως τα πρωτογενή πλεονάσματα που προβλέπονται για πολλά χρόνια δεν πρόκειται να πιαστούν, απερρίφθη μετ’ επαίνων.
Δεν θα μπορούσε όμως να αποχωρήσει γιατί αυτό θα ήταν μια ομολογία αποτυχίας των αναλύσεών του και θα έπληττε το κύρος του στις αγορές.
Επίσης την πλήρη απομάκρυνση του ΔΝΤ δεν την ήθελε η Μέρκελ –μην ξεχνάμε ότι αυτή το επέβαλε– γιατί θα έπρεπε να λογοδοτήσει στο Κοινοβούλιο της χώρας της όπου στην παρούσα φάση η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη για την ίδια και το κόμμα της λόγω του άλλου μεγάλου ανοιχτού ζητήματος (προσφυγικό-μεταναστευτικό) που απειλεί τη συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού.
Ετσι βρέθηκε η χρυσή τομή, να παραμείνει το ΔΝΤ με την ιδιότητα του τεχνικού συμβούλου. Σολομώντεια λύση.
Ολοι μένουν ικανοποιημένοι. Και οι Γερμανοί που θέλουν κάποιον να επιτηρεί την Ελλάδα και έτσι δεν θα χρειαστεί η κ. Μέρκελ να απολογηθεί στην ομοσπονδιακή Βουλή και το ΔΝΤ που παραμένει στα πράγματα χωρίς να βάζει ούτε ένα ευρώ.
Είναι όμως όλοι ικανοποιημένοι; Και η Ελλάδα; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.
Οι τεχνικοί σύμβουλοι στις μεγάλες επιχειρήσεις προσλαμβάνονται για να κάνουν συγκεκριμένη δουλειά.
Αν την κάνουν καλά παραμένουν στη θέση τους και ενδεχομένως αυξάνουν τις αποδοχές τους εισπράττοντας διάφορα μπόνους. Αν δεν την κάνουν καλά απολύονται ενίοτε και χωρίς αποζημίωση αν το συμβόλαιο που έχουν υπογράψει δεν περιλαμβάνει τέτοιου τύπου ρήτρες.
Ετσι γίνεται στον όμορφο αγγελικά πλασμένο κόσμο των επιχειρήσεων. Οι συμβουλές των τεχνικών συμβούλων είναι απλώς συμβουλές. Ο,τι δηλαδή λέει η λέξη.
Δεν είναι υποχρεωμένες οι διοικήσεις των επιχειρήσεων να τις ακολουθούν κατά γράμμα. Τις ακούνε, τις μετράνε και τις εφαρμόζουν αν κρίνουν ότι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των μετόχων.
Στην προκειμένη όμως περίπτωση, η υπόθεση είναι πολύ πιο σύνθετη. Το ΔΝΤ θα είναι ένας απλός τεχνικός σύμβουλος χωρίς άλλες εξουσίες;
Θα μπορούν τα εμπλεκόμενα μέρη (Ευρωπαίοι, ελληνική κυβέρνηση) να μην κάνουν δεκτές τις εισηγήσεις του;
Τα εμπλεκόμενα μέρη θα έχουν τη δυνατότητα να αναθεωρήσουν παλαιότερες προτάσεις του ΔΝΤ αν κρίνουν ότι σήμερα δεν συντρέχουν οι λόγοι που στο παρελθόν τις είχαν καταστήσει αναγκαίες; Είναι ισοδύναμα τα εμπλεκόμενα μέρη στο θέμα αυτό;
Για να το πούμε χωρίς περιστροφές: τώρα που το ΔΝΤ είναι με την ιδιότητα του τεχνικού συμβούλου, έχει το δικαίωμα η ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει να μην εφαρμοστούν οι ρυθμίσεις για τη μείωση των συντάξεων από το 2019 και τη μείωση του αφορολόγητου από το 2020 (απαίτηση του ΔΝΤ), αφού το Ταμείο έχει παραδεχτεί ότι ήταν λανθασμένη η πρόβλεψή του, εξαιτίας της οποίας μπήκαν τα συγκεκριμένα μέτρα στη συμφωνία;
Οι Ευρωπαίοι, όπου γούσταραν, «έγραψαν» το ΔΝΤ εκεί που δεν πιάνει μελάνι (χρέος, πρωτογενή πλεονάσματα).
Η ελληνική κυβέρνηση δικαιούται να πράξει κάτι ανάλογο για τις συντάξεις και το αφορολόγητο; Θα το επιτρέψουν οι εταίροι μας στην ευρωζώνη;
Κι αν δεν το επιτρέψουν για διάφορους λόγους, δεν οφείλει η κυβέρνηση να γράψει κι αυτούς εκεί που δεν πιάνει μελάνι;
Ανάγωγα
Κι άλλο λάθος ομολόγησε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ. Μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung» είπε ότι θα μπορούσαμε (στους θεσμούς αναφέρεται) να είχαμε να κάνει περισσότερα πράγματα για το ελληνικό χρέος πολύ νωρίτερα. Σε λίγο, με τη φόρα που έχουν πάρει, θα παραδεχτούν ότι ήταν λάθος και τα μνημόνια.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
