My Twitter Feed

29 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Εθνικό φρόνημα και Rafale

Του Παύλου Νεράντζη.


Όχι «δεν κοιτάζω πάνω» τα Rafale στον ουρανό της Αθήνας, ούτε νιώθω εθνικά υπερήφανος που η χώρα μου τα προμηθεύτηκε για να ενισχύσει την αμυντική της ικανότητα ενάντια στον «προαιώνιο εχθρό». Ούτε αποτελεί «γεωστρατηγική εξέλιξη πρώτης γραμμής» όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός.

Διότι αντιστοίχως λειτουργεί και η γειτονική Τουρκία εδώ και δεκαετίες σε μια κούρσα εξοπλισμών από την οποία οι μόνες που κερδίζουν είναι οι πολεμικές βιομηχανίες, το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Και οι μόνες που επιβαρύνονται είναι οι εθνικές οικονομίες των χωρών που αγοράζουν εξοπλιστικά προγράμματα.

Δεν νιώθω εθνικά υπερήφανος γιατί τα γαλλικά αεροσκάφη πέταξαν πάνω από την Ακρόπολη. Διότι τέτοιες φιέστες μού φέρνουν στο νου ανάλογα συμβάντα που διοργανώνονται συνήθως σε απολυταρχικά καθεστώτα, σε υποανάπτυκτες χώρες, εκεί όπου κυβερνούν «γαλονάδες» και κυριαρχούν πολιτικές «του νόμου και της τάξης» με τον βούρδουλα.

Δεν νιώθω εθνικά υπερήφανος γιατί βλέπω ότι η κυβέρνηση για ψηφοθηρικούς λόγους επιχειρεί με άκομψο τρόπο να επωφεληθεί από το πανηγύρι που έστησε με τις ευλογίες της Εκκλησίας, αλλά με «ξένα κόλλυβα». Διότι τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς όταν σε video παρουσιάζει την αγορά των Rafale ως επίτευγμα της Νέας Δημοκρατίας, ενώ τα χρήματα που θα καταβληθούν είναι από την τσέπη του καθενός μας, όλων των φορολογούμενων πολιτών.

Δεν νιώθω εθνικά υπερήφανος για την αγορά αυτή –και ας μη πει κανείς ότι όποιος το επισημαίνει λαϊκίζει- διότι τα χρήματα που δίνονται θα μπορούσαν να διοχετευτούν πρωτίστως στην ενίσχυση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, να γίνουν ΜΕΘ, να χτιστούν νοσοκομεία, σχολεία, να ενισχυθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δοκιμάζονται από την πανδημία.

Στο τελευταίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ διαβάζω ότι η αγοραστική μας δύναμη μειώθηκε κατά 10,4% το εξάμηνο Αυγούστου-Δεκεμβρίου 2021, ότι η Ελλάδα είναι πέμπτη από το τέλος στον κατάλογο των χωρών της Ε.Ε. (πιο φτωχές είναι μόνον η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία και η Σλοβακία), ότι οι εργαζόμενοι της χώρας μας βρίσκονται εδώ και πάνω από μια δεκαετία αντιμέτωποι με τρεις διαδοχικές κρίσεις: την κρίση χρέους, την πανδημική κρίση και πρόσφατα την κρίση ακρίβειας με αποτέλεσμα να συμπιέζεται το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα, να υποβαθμίζεται η ποιότητα εργασίας και το βιοτικό μας επίπεδο.

Θα ένιωθα εθνικά υπερήφανος εάν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχειρούσε να ξεδιαλύνει αυτό το «τοξικό κοκτέιλ», εάν όχι με τα λόγια, αλλά με έργα προσπαθούσε να αλλάξει αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, δίνοντας ανάσα ζωής στην καθημερινότητα των πολιτών.

Εάν, παρά τις συνθήκες εξαθλίωσης των ασθενέστερων οικονομικών τάξεων και τη φτωχοποίηση ολοένα και ευρύτερων πληθυσμιακών ομάδων, η πολιτική ηγεσία του τόπου σεβόταν τους δημοκρατικούς θεσμούς, την ελευθερία του λόγου, την ελευθεροτυπία και δεν αδιαφορούσε όταν δημοσιογράφοι στέλνονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου διότι ερευνούν τα κακώς κείμενα. Εάν τηρούσε τις διεθνείς συμβάσεις και δεν έστελνε στον βυθό του Αιγαίου ανήλικα παιδιά που αναζητούσαν μια σανίδα σωτηρίας στην Ευρώπη.

Θα ένιωθα εθνικά υπερήφανος εάν ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας δεν έλεγε ψέματα λόγου χάρη για τις άτυπες επαναπροωθήσεις ότι δήθεν δεν συμβαίνουν, ή για τους μοριακούς διαγνωστικούς ελέγχους (PCR) ότι δήθεν δεν συνταγογραφούνται σε καμία χώρα της Ευρώπης, ενώ παρέχονται δωρεάν σε πολλές (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Φινλανδία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κροατία), ή ακόμη για τον αριθμό των θανάτων από τον covid-19 που παραμένει στα ύψη.

Εάν το «επιτελικό κράτος» του αναζητούσε τον ελάχιστο παρανομαστή ώστε να ομονοήσουν οι πολιτικές δυνάμεις για να πάμε μπροστά. Εάν η Ελλάδα, παρά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, δεν έδιωχνε τα παιδιά της, εάν φρόντιζε τους νέους και τις νέες και αξιοποιούσε τις καινοτόμες ιδέες τους. Εάν το «επιτελικό κράτος» φρόντιζε τους ανθρώπους του πολιτισμού που πρώτοι χτυπήθηκαν από την πανδημία αντί να καλλιεργεί την κουλτούρα του πολέμου.

Τότε, ναι. Θα ένιωθα εθνικά υπερήφανος.

Άρθρο στο tvxs.gr

Σχολιάστε