Δ. Μπάσης: Μας κάναν να χάσουμε το όνειρο!
Ο κορυφαίος Κιλκισιώτης ερμηνευτής, Δημήτρης Μπάσης, ετοιμάζεται για τις νέες εμφανίσεις του στη Θεσσαλονίκη και μιλάει για πολλά, στην Γιώτα Σωτηροπούλου, σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στον “Αγγελιοφόρο”.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Έφηβος ακόμη στο Κιλκίς, όταν ήδη ήξερε ότι ήθελε να γίνει τραγουδιστής, η επιθυμία του ακουγόταν ελαφρά παρεξηγημένη, αφού η ελληνική οικογένεια και κοινωνία δεν είχε αποτινάξει κατάλοιπα και προκαταλήψεις. Από το μέχρι τώρα όμως ταξίδι του στο πεντάγραμμο, ο Δημήτρης Μπάσης δε μετανιώνει ούτε για τα λάθη του, αφού τον έκαναν σοφότερο και τον προστάτεψαν από άλλα μεγαλύτερα. Η δική του αφετηρία και ο προορισμός παραμένουν τα καλά τραγούδια, αυτά δίχως το αστραφτερό περιτύλιγμα, που αφηγούνται ιστορίες ειλικρινείς και ανθρώπινες. Και τις οποίες κατά καιρούς έχει ξετυλίξει επί σκηνής με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου, από τον Χρήστο Νικολόπουλο, την Χ. Αλεξίου και τον Δ. Μητροπάνο μέχρι τον Μίκη Θεοδωράκη. Με τη διάθεση αυτή να μοιραστεί με το κοινό τις αγαπημένες του μουσικές ιστορίες, ο Δημήτρης Μπάσης επιστρέφει για τέσσερις εμφανίσεις, στις 12, 13, 19 και 20 Οκτωβρίου, στο «Regency Casino Thessaloniki».
– Τι έχετε ετοιμάσει για τις εμφανίσεις σας στη Θεσσαλονίκη;
– Έχουμε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα με κομμάτια από την προσωπική μου δισκογραφία, ξεκινώντας από το 1997 μέχρι σήμερα, και βέβαια μια επιλογή από τραγούδια μεγάλων δημιουργών, τραγούδια που έχουν γράψει Ιστορία τις περασμένες δεκαετίες, που μεγάλωσαν γενιές. Ο σκοπός της δομής αυτού του προγράμματος είναι να γίνουμε όλοι μια μεγάλη παρέα. Εμείς από σκηνής -οι έξι μουσικοί που θα με συνοδεύουν, καθώς και η Ασπασία Θεοφίλου- και εσείς. Ξέρετε, έχοντας γεννηθεί στο Κιλκίς, έχω ιδιαίτερους δεσμούς με τη Θεσσαλονίκη. Είναι πολύ σημαντικό να γυρνάς εκεί από όπου ξεκίνησες. Και το δικό μου το ταξίδι στη μουσική ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, αφού εδώ μ’ ανακάλυψε ο Κραουνάκης, όταν τραγουδούσα σε μια μουσική σκηνή, το «Πουέρτο», στο λιμάνι, που δεν υπάρχει πια.
– Πιστεύετε ότι θα υπάρξουν τραγούδια που να καθρεφτίζουν την εποχή στην οποία ζούμε;
– Το τραγούδι μπορεί να ξυπνήσει μνήμες, μπορεί να είναι μια στιγμή απόδρασης από τα καθημερινά, μπορεί, όμως, να είναι και ένας τρόπος διαμαρτυρίας, όπως ένιωθα εγώ στις συναυλίες με τον Μίκη Θεοδωράκη. Βέβαια, ο Θεοδωράκης είχε τη δύναμη να βγάζει τον κόσμο στους δρόμους. Το τραγούδι, πάντως, δε νομίζω ότι έχει όρια. Καθένα αφηγείται μια μικρή ιστορία και εγώ αυτήν έρχομαι να καταθέσω και μ’ αυτήν να μιλήσω στην ψυχή των ακροατών. Πιστεύω ότι η κρίση θα έρθει να καθαρίσει λίγο τα πράγματα. Πράγματα υπερτιμημένα, με υπερβολική λάμψη, που δεν άξιζαν, στ’ αλήθεια. Νομίζω ότι όλα θα πάρουν σταδιακά τη θέση που τους ταιριάζει. Βρισκόμαστε σ’ ένα μεταβατικό στάδιο, όμως σε περιόδους κρίσης ήταν που οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων γεννούσαν σπουδαία πράγματα.
– Υπάρχει σήμερα λαϊκό τραγούδι;
– Όλα ξεκινούν από το τι ορίζει ο καθένας ως λαϊκό. Αυτό που απευθύνεται στον πολύ κόσμο; Γιατί σήμερα τα περισσότερα τραγούδια είναι λαϊκοπόπ. Θεωρούν ότι έτσι τα κάνουν πιο σημερινά, ότι προσαρμόζονται στο σήμερα. Οχι, γνήσιο λαϊκό τραγούδι δεν υπάρχει, γι’ αυτό κι ανατρέχουμε σε διασκευές και επανεκτελέσεις από τη δεκαετία του ’70- ’80. Το καθαρό λαϊκό είναι στο DNA του Ελληνα. Οι πενιές του Χιώτη και του Ζαμπέτα βρίσκεται μέσα μας όσο και αν θέλουν να μας το βγάλουν. Είναι ένα είδος που πολεμήθηκε την περασμένη δεκαετία και μέσα από την ιδιωτική τηλεόραση με τα ριάλιτι που προσπαθούσαν να τα πλασάρουν ως μουσικές ακαδημίες, που πρόβαλαν νέους και νέες και πιο μεγάλη έγνοια υπήρχε για τα μαλλιά και τα ρούχα. Υπήρξε ένας αποπροσανατολισμός σε σημείο ρατσισμού σ’ αυτό το σύγχρονο τραγούδι, ώστε να υπερτερεί η εικόνα, τα φώτα, το περιτύλιγμα. Στην Αθήνα των 5 εκατ. κατοίκων έχουμε φτάσει σε διασκέδαση μόλις δυο ημερών. Εχει γίνει πολυτέλεια. Δεν ήταν έτσι. Στο «Χάραμα» τον Τσιτσάνη πήγαινε και τον έβλεπε ο καθένας με την οικογένειά του. Κι αυτό επειδή πήγαινε να ακούσει κομμάτια μεγάλων δημιουργών και όχι να δει κοιλιακούς. Και εδώ είναι ένα σημείο που θα κάνει καλό η κρίση, να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας. Δε γίνεται στη χώρα που γέννησε τον Θεοδωράκη, τον Ξαρχάκο, τον Λοΐζο να έχουμε αυτό που πλασάρουν τα τάλεντ σόου.
– Πώς βλέπετε το πολιτικό σκηνικό, το ρόλο της Ελλάδας, αλλά και της ΕΕ;
– Τα πράγματα είναι δύσκολα. Εχουν καταφέρει όλοι αυτοί οι άνθρωποι να μας κάνουν να χάσουμε το όνειρο. Και το όνειρο είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Είναι ωραίο να μπορείς να κλείνεις τα ματιά, να φαντάζεσαι και να ταξιδεύεις. Ακόμα και αυτό, όμως, δε μας το επιτρέπουν. Πρέπει να φανούμε δυνατοί μέσα από αυτήν την κατάσταση. Πιστεύω ότι ζούμε ιστορικές στιγμές σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάποιοι θέλησαν να κρυφτούν πίσω από την ελληνική κρίση, λέγοντας ότι είμαστε τεμπέληδες, ότι δεν προσέχουμε τα δημοσιονομικά μας, αλλά τελικά το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Ισως μπροστά στην κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας να ληφθούν μέτρα ουσιαστικά, μέτρα ανάπτυξης. Και ελπίζω οι πολιτικοί μας -οι οποίοι δε μου εμπνέουν αισιοδοξία- να είναι μέσα στο τρένο της αλλαγής.
