Διλλήματα και ψευδαισθήσεις

Του Μιχάλη Βιδιαδάκη*

Δύο εβδομάδες μένουν, μέχρι την κάλπη της 20ης Σεπτεμβρίου. Εκλογές! Είναι καιρός ο Ελληνικός λαός να πάρει τις αποφάσεις του για την επόμενη δεκαετία ουσιαστικά. Η πολιτική κατάσταση ξεκάθαρη όσο ποτέ, στις βασικές της παραμέτρους. Το ίδιο και η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Είναι ώρα σα κοινωνία, να ξεχωρίσουμε υπαρκτά και ανύπαρκτα διλλήματα, να διαχωρίσουμε τις ψευδαισθήσεις από την ελπίδα και τις προοπτικές. Νηφάλια, αντικειμενικά, αποτιμώντας την πρόσφατη ιστορία μας.

Είναι πραγματικότητα κατά την άποψή μου πως το παραγωγικό, κοινωνικό, οικονομικό μοντέλο της μεταπολίτευσης κατέρρευσε με πάταγο, παρασύροντας βιοτικό επίπεδο, αυταπάτες, καταναλωτικά πρότυπα. Οδήγησε σε καταστροφή και φτωχοποίηση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, σε απόγνωση τη νεολαία, σε μηδενισμό της παραγωγικής βάσης της χώρας. Όλα τα παραπάνω έχουν σαφή ιδεολογική αφετηρία και απολύτως αναγνωρίσιμους πολιτικούς φορείς. “Νέα Δημοκρατία” και ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκαν για τέσσερις δεκαετίες τις τύχες της χώρας με ευχέρεια ρευστότητας, με δυνατότητες επιλογών. Την οδήγησαν σε οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Σε απόλυτη κρίση αξιών. Σε αγώνα επιβίωσης. Σε ξεπούλημα της Εθνικής κυριαρχίας και του Δημόσιου πλούτου.

Είναι πραγματικότητα πως από τον Ιανουάριο του 2015, μια διαφορετική αντίληψη από έναν διαφορετικό πολιτικό φορέα, τον ΣΥΡΙΖΑ, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Ανέλαβε το τεράστιο έργο να διαχειριστεί μια νέα συμφωνία με τους δανειστές μέσα στο δυσμενέστερο περιβάλλον που θα μπορούσε να υπάρξει. Σ’ αυτή την τεράστια προσπάθεια, κάθε πολίτης θα πρέπει να σταθεί σε τρεις παραμέτρους: Τις προθέσεις, τον αγώνα, το αποτέλεσμα… Κάθε καλοπροαίρετος πολίτης δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως οι προθέσεις και ο επώδυνος αγώνας της διαπραγματευτικής ομάδας και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα, ήταν απόλυτα οδηγημένες από το συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας. Χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα, από τη στάση πληρωμών έως το δημοψήφισμα, στην πορεία απωλέσθηκε η κυβερνητική πλειοψηφία, διασπάσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Για έξη μήνες ο αγώνας ήταν συνεχής, σκληρός, απέναντι σ’ ένα απόλυτα εχθρικό νεοφιλελεύθερο μέτωπο των δανειστών και μια λυσσαλέα αντίδραση από το κατεστημένο των ΜΜΕ και το ηττημένο παλαιοκομματικό σύστημα που αξίωνε “αριστερή παρένθεση”. Ο ΣΥΡΙΖΑ τήρησε την προεκλογική του υπόσχεση. Διαπραγματεύτηκε σκληρά, αταλάντευτα και με συνέπεια, κράτησε τη χώρα στο Ευρώ-σαφής εντολή του Ελληνικού λαού και αυτή, και άνοιξε ένα δρόμο σταθερότητας για τα επόμενα τρία τουλάχιστον χρόνια.

Ας έρθουμε και στο αποτέλεσμα. Είναι πραγματικότητα πως η συμφωνία είναι επώδυνη, θα έχουμε μπροστά μας μια κοινωνικά δύσκολη περίοδο. Είναι ωστόσο μια συμφωνία που για πρώτη φορά μειώνει σημαντικά τις απαιτήσεις για πλεονάσματα, που κρατά υπό Δημόσιο έλεγχο ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ, ΔΕΠΑ, ΕΥΑΘ ΕΥΔΑΠ και πολλά άλλα προς εκποίηση από τις προηγούμενες κυβερνήσεις Δημόσια ακίνητα. Είναι γεγονός πως η συμφωνία διέπεται από το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο και όχι από το Αγγλοσαξονικό. Είναι γεγονός πως η απόλυτη Γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη άρχισε να αμφισβητείται μαζί με το αποτυχημένο μοντέλο της λιτότητας. Είναι τέλος γεγονός, πως ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε, για πρώτη φορά, παραδέχεται την ανάγκη αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους.

Ποια τα διλλήματα της κάλπης; Τα πραγματικά, όχι τα ψεύτικα.Η πρώτη διαπίστωση είναι πως η παραγωγική βάση της χώρας και ο διεθνής καταμερισμός εργασίας δεν αντέχει αδιέξοδες προοπτικές αλλαγής νομίσματος. Η υποτίμηση- όλοι το παραδέχονται πως είναι άμεσο αποτέλεσμα της επαναφοράς στη δραχμή, χτυπάει πρώτιστα τη μισθωτή εργασία. Ευνοεί μόνο τις χώρες με έντονο εξαγωγικό χαρακτήρα, αυξάνει δυσβάσταχτα το κόστος δανεισμού επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων. Είναι καιρός να δεχτούμε πως αυτό το δίλλημα δεν υπάρχει. Αντιθέτως, το δίλλημα του ποιος θα διαπραγματευτεί το ζήτημα του χρέους, ποιος πολιτικός φορέας θα χτυπήσει τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή, ποιος θα εγγυηθεί με δημοκρατική αξιολόγηση την παραγωγικότητα στο Δημόσιο τομέα είναι και υπαρκτό και κρίσιμο. Ας μη γελιόμαστε. Κάποιοι έχουνε δώσει δείγματα γραφής σε μόλις επτά μήνες διακυβέρνησης πως είναι αποφασισμένοι για βαθιές τομές σε όφελος της πλειονότητας των πολιτών. Κάποιοι έχουν διαπραγματευτεί με σθένος και επιμονή με τους δανειστές, κάποιοι αναγνώρισαν λάθη και παραλείψεις και ανέλαβαν με γενναιότητα και άμεσα την προσφυγή στην κάλπη. Και φυσικά, θα ήταν μάλλον δύσκολο να εντάξουμε σ’ αυτή την ομάδα τον κ. Μειμαράκη. Σαν πρόσωπο αλλά και σαν πολιτική αφετηρία.

Σε τελική ανάλυση, το κρίσιμο δίλλημα είναι πού θέλουμε να δούμε τη χώρα και την κοινωνία σε μια δεκαετία. Το έργο της ανασυγκρότησης θα ήταν παράδοξο να ανατεθεί στους αρχιτέκτονες της καταστροφής. Την ελπίδα, για να μην αποτελέσει ψευδαίσθηση, μόνο σε πολιτικές με ριζικά διαφορετικό προσανατολισμό μπορούμε να την εναποθέσουμε.
Και τελικά, ποτέ σ’ αυτό τον τόπο, δεν ήταν “όλοι ίδιοι”. Πολύ περισσότερο σήμερα…

*Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς