Δεν σε θέλουν ακροδεξιό,
…σε θέλουν απαθή.
Του Κώστα Βαξεβάνη.
Υπάρχει μια ρομαντική θεώρηση που αγκαλιάζει υποσχετικά από τους οπαδούς των θρησκειών έως τους ανόητους αλλά και τους επαναστάτες. Η βεβαιότητα πως το καλό θα νικήσει. Στον αντίποδα ακριβώς της απαισιόδοξης προδιάθεσης που θέλει το κακό να είναι ανίκητο και σχεδόν επιβεβλημένο, οι αισιόδοξοι θεωρούν πως η επικράτηση του καλού, έχει τη δική του νομοτελειακή ισχύ.
Για τον θρησκευόμενο η επικράτηση του καλού είναι η μεταφυσική αγωνία που τον θέλει δικαιωμένο μέσα από την ύπαρξη ενός παντοδύναμου και υπέρτατου καλού, για τον επαναστάτη είναι η αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας που οφείλει να μην διαιωνίζεται ως αυταπόδεικτα κακή και για τον ανόητο ενδεχομένως μια καλοσυνάτη παραδοχή που τον κάνει μέτοχο μιας συμπαντικής σημαντικότητας της οποίας θέλει να είναι μέλος για να είναι εκτός από συμπαντικός και αναπόδεικτα σημαντικός.
Φυσικά η ζωή δεν περιμένει τη θεώρηση του καθενός για το καλό και το κακό για να το εξελίξει. Άλλωστε η διαλεκτική σχέση που διέπει τα πράγματα, η συνεχής ενότητα και πάλη των αντιθέτων, ίσως θα έπρεπε να μας διδάξει πως το καλό και το κακό συνυπάρχουν , είναι μπροστά μας και η επιλογή μας δεν είναι αν θα πάμε με το καλό ή το κακό, αλλά πόσο καθαρά τα βλέπουμε.
Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στον κόσμο έχουν γίνει στο όνομα του καλού . Το μεγαλύτερο κακό στον κόσμο, έλεγε η Χάνα Άρεντ στην «Κοινοτοπία του κακού» δεν προέρχεται από αυτούς που επιλέγουν να το υπηρετήσουν αλλά από τους οπαδούς της κανονικότητας, από αυτούς που στο όνομά της καταλήγουν να κάνουν φριχτά πράγματα. Γράφει χαρακτηριστικά η Άρεντ παρακολουθώντας τη δίκη του ναζί Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ: «Όσο πιο πολύ τον άκουγες να μιλάει, τόσο πιο εμφανές γινόταν ότι η αδυναμία του να μιλήσει συνδεόταν στενά με την αδυναμία του να σκεφτεί, και πιο συγκεκριμένα να σκεφτεί από τη σκοπιά ενός άλλου”
Ίσως μεγαλύτερη σημασία απ το να ταχθούμε με το καλό απέναντι στην λειτουργία του κακού, είναι να σκεφτόμαστε καθαρά και έξω από τις κοινοτοπίες.
Δεν έχει νόημα να πιστεύεις για τους δικούς σου λόγους, πως το καλό θα επικρατήσει. Έχει όμως μεγάλη σημασία να πιστεύεις πως το καλό ΜΠΟΡΕΙ να επικρατήσει. Αυτό ακριβώς το “μπορεί” ορίζει την συνυπευθυνότητα και την προσωπική συμμετοχή σε όσα γίνονται . Μπορεί να σε διαφοροποιήσει από δέκτη ή οπαδό σε δράστη και μάλιστα σκεπτόμενο αφού πρέπει να βρεις τους τρόπους με τους οποίους “το καλό μπορεί”.
Η επικράτηση του κακού δεν είναι μια διαβολική συνωμοσία αλλά ο καταστροφικός συνδυασμός της απάθειας με την άγνοια. Το κακό, όπως και οι κακοί, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να επικρατήσει. Αναπτύσσεται πάνω στα κενά που αφήνει η καθημερινότητα σαν τα ζιζάνια στα άγονα χωράφια. Το κακό δεν πρέπει να αποδείξει τίποτα σε αντίθεση με τις μεγάλες ιδέες και τα οράματα που πρέπει να αποδεικνύονται κάθε μέρα απαιτώντας συνήθως κόπο και αυταπάρνηση. Το κακό μπορεί να φυτρώσει στη βλακεία, την άγνοια, την κανονικότητα επιβεβαιώνοντας τον αυτοφυή και άκοπο χαρακτήρα του.
Για να ακυρωθεί μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη δεν χρειάζεται συνωμοσία, αρκεί ένας βλάκας. Για να πεταχτεί στα άχρηστα η γνώση για τη ζωή και την Ιστορία δεν είναι απαραίτητα συνεύρεση κακών αλλά ένας ηλίθιος λαϊκιστής που για να δικαιολογήσει την άγνοιά του δημιουργεί μια θεωρία σωτηρίας ή καταγωγής. Το Χάρβαρντ και οι έδρες των κοινωνικών Επιστημών, αχρηστεύονται από τον βλάκα που “διδάσκει” σε ένα κτήριο στην Αθήνα την καταγωγή του από τον Άριο και την αυταπόδεικτη ανωτερότητα του κατεστραμένου εγκεφάλου του.
Με αντίστοιχο τρόπο ο βρώμικος δεν χρειάζεται να κάνει κάτι κοπιώδες για να επικρατήσει. Προσπαθεί να κάνει και τους άλλους σαν αυτόν. Μερικές φορές αρκεί να απλώσει τα βρώμικα χέρια του και να σε ακουμπήσει. Δεν χρειάζεται να πει αλήθειες, απλώς να σπείρει ψέματα. Ο μικρός θέλει να βλέπει και τους άλλους μικρούς γι αυτό τους κονταίνει στο ύψος του.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ζούμε δύσκολες μέρεες που θα γίνουν δυσκολότερες και αυτό δεν αφορά τις Οικονομία αλλά τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι θα εχουν δικαίωμα να ζουν. Οικουμενικές αξίες απειλούνται κυρίως στο Ευρωπαϊκό λίκνο των δικαιωμάτων. Ο συντηρητισμός, ο φασισμός, η αθλιότητα προχωράει σε όλη την Ευρώπη καβάλα στο άλογο που χάρισε η άδικη διακυβέρνηση και ο βαθύς διαχωρισμών μεταξύ των ανθρώπων αλλά και των ανθρώπων σε σχέση με αυτό που παράγουν. Μεσσίες, ακροδεξιοί προφήτες και πολέμαρχοι της εχθρότητας υπόσχονται θαύματα αλλά αποσιωπούν τα θύματα. Η επικράτησή τους δεν χρειάζεται κόπο αλλά θεωρίες ανωτερότητας. Άλλωστε δεν σκοπεύουν να επιλύσουν τις αντιθέσεις στην κοινωνία αλλά να εφεύρουν αντιπάλους που θα καταδείξουν ως υπαίτιους. Το μετανάστη, τον ομοφυλόφυλο, τον αδύναμο και σταδιακά όποιον απαιτείται για να επικρατούν.
Η απειλή δεν θα ανεμίζει κατ’ ανάγκην σβάστικες. Θα μιλά απλώς γι αυτούς που κατέστρεψαν την κοινωνία ως τεμπέληδες, αριστεροί και ευαισθητοδημοκράτες. Απέναντι στην ιστορική γνώση θα προτάξουν άριους, πεφωτισμένους και ανυποχώρητους. Φυσικά και όλα αυτά θα γίνονται στο όνομα του καλού. Σκοπεύουν να κάνουν το κακό να επικρατήσει μέσα από την κοινοτοπία, την κανονικότητα και τη βολεμένη καθημερινότητα που ψάχνει κάποιους να φταίνε. Δεν ποντάρουν σε φασίστες γιατί αυτοί μπορούν να κατασκευαστούν εύκολα. Ποντάρουν σε καθωσπρέπει νοικοκυραίους που θα γίνουν η κρίσιμη μάζα του φασισμού. Δεν σε θέλουν ακροδεξιό γιατί ακροδεξιοί είναι οι ίδιοι. Σε θέλουν απαθή και ας είσαι “με το καλό”.
Άρθρο στο koutipandoras
