Δεν είναι εποχή για…

…μωρές παρθένες.

Του Θανάση Καρτερού.

Να λοιπόν που το συμπαγές, αγέρωχο, υπεροπτικό του Μητσοτάκη ξηλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Όταν ο Βρούτσης μιλάει για τα Φουρθιωτικά στο Ντοκουμέντο του Βαξεβάνη, ο Κακλαμάνης βρίσκει πολύ λογικό να ασχοληθεί η Βουλή με τα λερωμένα τ’ άπλυτα, ο όσιος του Κυριάκου Τσιόδρας εμφανίζεται δύσπιστος, ακόμα και διαφωνών με μέτρα της συμφοράς, η μουρμούρα στις γραμμές της κυβέρνησης γίνεται εμφανής, και το καθημερινό θανατικό της πανδημίας συνοδεύεται από αποκαλύψεις για το ηθικό χάλι της αριστείας, τότε κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ. Κάτι πολύ σοβαρό.

Τι συμβαίνει αρχίζει πια να γίνεται φανερό. Η τραγική αποτυχία στην αντιμετώπιση της πανδημίας και τα ανατριχιαστικά σχέδια για την οικονομία παράγουν ανεπιθύμητα αποτελέσματα στην κοινωνία. Παραπατάει το Μαξίμου, σε βέρτιγκο η κυβέρνηση, φθείρεται η εικόνα του Μωυσή. Κι αυτό γίνεται ακόμα χειρότερο, καθώς είχε συστηματικά καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι είναι άτρωτοι, χάρη στα ΜΜΕ και τις δημοσκοπήσεις που τους φροντίζουν, με την ανάλογη ανταμοιβή. Και όμως, όπως συμβαίνει πάντα, η πραγματικότητα τελικά διεμβολίζει την εικόνα, τη φιγούρα, την επικοινωνία, την προπαγάνδα.

Η κοινωνία, ακόμα και ο προσφιλής τους μεσαίος χώρος, αρχίζουν να παίρνουν αποστάσεις. Κι αυτούς αρχίζουν να τους ζώνουν τα φίδια. Καταφεύγουν σε σπασμωδικές κινήσεις, όπως οι διώξεις αντιπάλων, η επίθεση στην κοινωνία, η ένταση της συκοφαντικής προπαγάνδας κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά όμως θρυμματίζουν την αξιοπιστία τους, τους εμφανίζουν νευρικούς, ασταθείς και επικίνδυνους. Και αποκαλύπτουν ότι μπροστά στην αποτυχία τους, που συνεπάγεται δραματικό κόστος για την κοινωνία, δεν διστάζουν να επιστρέψουν στα πάτρια: όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος…

Όλα αυτά επίσης προειδοποιούν ότι είναι πολύ πιθανό να έχουμε εξελίξεις, με ευθύνη των από κει. Που πάει να πει για τους από δω: Αγρυπνείτε, συμμαζευτείτε, ετοιμαστείτε. Δεν είναι καιρός για μωρές παρθένες. Διότι εκείνοι που ελέγχουν το σήμερα δεν πρόκειται να αφήσουν ελεύθερο στα χέρια της δημοκρατίας το αύριο. Με την αποτυχία του Παπανδρέου, μας προέκυψε ο Παπαδήμος. Με την αποτυχία του Σαμαρά, η ραδιουργία της παρένθεσης. Το unfair είναι δεύτερη φύση τους. Καλώς λέγεται ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αλλά κάποτε συμβαίνει επίσης στα αδιέξοδα να μην υπάρχει και τόση δημοκρατία…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ