Αυτό θα περάσει έτσι;

Του Θανάση Καρτερού.

Δηλαδή, συγγνώμη, αλλά αυτό θα περάσει έτσι; Χρειάζεται μεγάλη ανάλυση το γεγονός ότι τη Σόφη Παπαδόγιαννη την τραυμάτισε βολίδα που ρίχτηκε από αστυνομικούς;

Χρειάζεται διαλεκτική διερεύνηση το γεγονός ότι την τραυμάτισαν στο κεφάλι κι αυτό θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο; Ή υπάρχει αμφιβολία πως η συγκεκριμένη ούτε κουκούλες φόρεσε ποτέ ούτε φυσικά με μολότοφ νταραβερίζεται;

Και ότι βρισκόταν μαζί με τους ειρηνικούς διαδηλωτές όταν τραυματίστηκε και όχι μαζί με τα παλληκάρια της φακής που παίζουν πόλεμο με την αστυνομία;

Αλλά, ακόμα κι αν κάποιος φοράει κουκούλα και ρίχνει μολότοφ, αυτό σημαίνει ότι θα τον «εξουδετερώνει» η αστυνομία με μέσα που θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές; Τη δική του ή άλλων;

Αν είναι έτσι, ας βγάλουν τον Κορκονέα από τη φυλακή κι ας του αναθέσουν την αντιμετώπιση διαδηλώσεων και διαδηλωτών.

Μια χαρά θα την κάνει τη δουλειά. Αφήστε το γεγονός ότι βαρεθήκαμε, σιχαθήκαμε, μπαϊλντίσαμε, χρόνια και χρόνια, άλλοι να πετούν τις μολότοφ και τις πέτρες και άλλοι να τρώνε στο κεφάλι τα χημικά, τις κρότου – λάμψης και τις βολίδες του διαβόλου. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Υπάρχει πρόβλημα, κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης, με την αστυνομία. Μεγάλο πρόβλημα. Πολιτικό. Κι αν για κάποιο διάστημα μπορούσαν οι αρμόδιοι να επικαλούνται την κεκτημένη ταχύτητα των Σαμαράδων και το αστυνομικό δόγμα «πάνω χέρι – κάτω χέρι», τώρα η περίοδος χάριτος έληξε.

Η κυβέρνηση χρεώνεται κάθε αστυνομική βαρβαρότητα. Κι αυτό δεν χωνεύεται με τίποτε. Με τίποτε, όμως. Ούτε δικαιολογείται με τίποτε. Ούτε πείθει κανέναν το στρίβειν διά της ΕΔΕ. Κι αν έχουν δει ΕΔΕ και ΕΔΕ τα μάτια μας, με τον Γιάννη να κερνάει και τον Γιάννη να πίνει. Πλάι σε ζαρντινιέρες.

Η δημόσια τάξη είναι ένα κρίσιμο δημοκρατικό στοίχημα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την πειθώ, αλλά και με δραστικά μέτρα, πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι η Δημοκρατία δεν επιτρέπει γκρίζες ζώνες για ένστολους νταήδες. Ή προβοκάτορες.

Ότι οι αστυνομικοί δεν είναι δυνατόν από τη μια να καταλαμβάνουν κομματικά γραφεία, εν ονόματι των διεκδικήσεών τους, κι από την άλλη να σπάνε κεφάλια εν ονόματι της δημόσιας τάξης. Κι ότι δεν αρκούν εδώ οι καλές προθέσεις. Με τις οποίες είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ