Αριστερά, Ακροδεξιά και…
…το χαρτί τουαλέτας.
Του Τάσου Τσακίρογλου.
Μοιάζει να είναι μια αλάνθαστη εξίσωση ή ένας νόμος της κοινωνικής ζωής, όπως έχει δείξει η πείρα των τελευταίων δεκαετιών: όσο η Αριστερά «προσαρμόζεται», όσο κριτήριο της δράσης της γίνεται η «κυβερνησιμότητα», τόσο χάνει πολιτικά έδαφος προς όφελος της Ακροδεξιάς που εμφανίζεται ως «η μόνη αντισυστημική δύναμη». Το αντίθετο ισχύει όταν η Αριστερά ακολουθεί το ρεύμα της ριζοσπαστικοποίησης. Για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ από 3%, σε κλίμα αντιμνημονιακών αγώνων, έφτασε στο 36,34% το 2015. Στη Γαλλία ο Μελανσόν μπόρεσε να καταγραφεί ως υπολογίσιμη αριστερή δύναμη γιατί κατάφερε να διαμορφώσει ένα πλατύ μέτωπο με αρκετά ριζοσπαστικό πρόγραμμα.
Ο οπαδοί του Τραμπ, οι νεοφασίστες της Μελόνι ή οι ακροδεξιοί της Λεπέν μόνο κέρδος έχουν από την προσπάθεια των αριστερών να πείσουν ότι δεν αποτελούν κίνδυνο για το σύστημα.
Ο Γάλλος δημοσιογράφος, Ραφαέλ Γκλικσμάν, στο βιβλίο του «Εναντίον της αντιδραστικής σκέψης» (εκδόσεις Πόλις) αναφέρει ότι σε ένα μπαρ του Κιέβου γνώρισε το αφεντικό της ρουμανικής εταιρείας που έχει αναλάβει τη διαδικτυακή στρατηγική του κόμματος της Λεπέν. Εκείνος, νέος στην ηλικία, του εξήγησε, όπως λέει, τον λόγο επιτυχίας της: «Η Ακροδεξιά ασκεί πολιτική, την ώρα που οι άλλοι πουλάνε χαρτί τουαλέτας. Και το ανθρώπινο ον προτιμά να αγοράζει ιδέες, ακόμα και εάν είναι επικίνδυνες, παρά ρολά χαρτιού τουαλέτας, ακόμα και εάν είναι ωραία πακεταρισμένα και σε έκπτωση».
Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Κάποτε ήταν η Αριστερά που παρήγε ιδέες. Γι’ αυτό και ο Βορίδης, ο Καρατζαφέρης, ο Πλεύρης και οι συν αυτοίς θεωρούσαν ότι το πρόβλημα της μεταπολίτευσης είναι «η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» και ότι από τους αγώνες της προερχόταν το περίφημο «ηθικό της πλεονέκτημα». Σήμερα η Αριστερά έχει πάψει να παράγει ιδέες και βαυκαλίζεται ότι διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα, χωρίς όμως τους αντίστοιχους αγώνες στο πολιτικό και συνδικαλιστικό πεδίο.
Είναι μια Αριστερά λίγο-πολύ στείρα ιδεολογικά και σε μεγάλο βαθμό ναρκισσιστική. Το ΚΚΕ, οχυρωμένο πίσω από τις βεβαιότητές του, απέχει και φλυαρεί με «επαναστατική» φρασεολογία, κρατώντας ίσες αποστάσεις από τον δικομματισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προτεραιοποιήσει την επάνοδό του στην εξουσία και σε αυτό υποτάσσει κάθε άλλη τακτική έναντι του συστήματος, ενώ η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά περιμένει ως «πρωτοπορία» τις μάζες να την ακολουθήσουν.
Δεν βλέπουν όμως την έλλειψη ιδεών, συγκεκριμένων προτάσεων και ενός ελκτικού μεταβατικού προγράμματος που θα μπορούσε να συνεγείρει τη λαϊκή πλειοψηφία. Κυρίως δεν βλέπουν την έλλειψη ενός συνεκτικού αφηγήματος που θα μπορεί να εμπνεύσει τον κόσμο και να του δώσει ελπίδα σε μια εποχή που τα πιο μαύρα σύννεφα συσσωρεύονται στον ορίζοντα.
Ετσι το γήπεδο μένει «καθαρό» για την Ακροδεξιά, η οποία πουλάει ιδεολογία, έστω και σάπια: αντισυστημισμό, αντιευρωπαϊσμό, ρατσισμό, εθνικισμό και κυρίως θεωρίες συνωμοσίας. Εχει μάθει να εκμεταλλεύεται τη διανοητική νωθρότητα του μέσου ανθρώπου, ο οποίος αναζητά εύκολες και εύπεπτες εξηγήσεις. «Κινδυνεύουμε από τους μετανάστες που θα καταλάβουν τις χώρες μας και σε λίγα χρόνια θα είμαστε μειοψηφία. Οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές και οι ντόπιοι μένουν άνεργοι. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένας εσμός γραφειοκρατών που περιορίζει τα δικαιώματα των κρατών. Για όλα φταίνε οι ελίτ, οι Εβραίοι, η Λέσχη Μπίλντενμπεργκ και οι εξωνημένοι mainstream πολιτικοί».
Οπως λέει ο Γκλικσμάν αναφερόμενος σε αυτή την ιδεολογική σούπα και σύγχυση, «θα πρέπει να κηρυχτεί κατάσταση πνευματικής και πολιτικής έκτακτης ανάγκης!». Το θέμα είναι ποιος θα την κηρύξει, όταν οι «φύλακες» έχουν αποκοιμηθεί και ο εχθρός βρίσκεται ήδη εντός των τειχών!
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
