Απ` τη «Χώρα του Ποτέ»…
…στη «Χώρα του Τίποτε».
Του Δημήτρη Μάρδα (Καθηγητής Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ)
Από τη συναρπαστική περιπέτεια της «Χώρας του Ποτέ» του Πήτερ Παν, έχουμε περάσει στον εφιάλτη της «Χώρας του Τίποτε» των “χαρισματικών” μας ηγετών. Δεκάδες απραγματοποίητα «αν» ψάχνουν απαντήσεις στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης πολιτικής, που δείχνει ότι φοβάται να κάνει το αυτονόητο. Οπότε το «τίποτα» κυριαρχεί!
Αν λόγου χάρη το λαθρεμπόριο και η νοθεία των καυσίμων ελέγχονταν, η χώρα θα εξοικονομούσε, σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις (βλ. έκθεση του Γενικού Γραμματέα Διαφάνειας του κου Σούρλα και έκθεση της ΓΣΕΒΕΕ, έως και 2,5 δις ευρώ από διαφυγόντες φόρους.
Αν περιοριζόταν το παρεμπόριο, θα φορολογούταν τζίρος της τάξης των 20 δις ευρώ, σύμφωνα με την Ελληνική Συνομοσπονδία του Ελληνικού Εμπορίου.
Αν εξέλειπε η σε μοναδική έκτασης γραφειοκρατία και δεν κατείχαμε την 80η πιο διεφθαρμένη χώρα στο κόσμο, η χώρα θα φορολογούσε γύρω στα 7,5 δις ευρώ εισοδήματα ετησίως, σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις.
Αν περιορίζαμε την έκταση της παραοικονομίας, θα είχαμε πρόσθετους φόρους σε εισοδήματα της τάξης τουλάχιστον των 52 δις ευρώ ετησίως.
Αν εκμεταλλευόμασταν το ΕΣΠΑ έγκαιρα, θα εισέρεαν στην οικονομία 20 δις ευρώ έως το 2013.
Αν εφαρμόζαμε έξυπνες πολιτικές βελτίωσης της ρευστότητας της χώρας με τη βοήθεια μιας σειράς μετατρέψιμων αναπτυξιακών ομολόγων, (Βλ. www. dimiourgikoipolites.gr) τότε θα συμβάλλαμε ταυτόχρονα στην ανάπτυξη και θα λύναμε το πρόβλημα της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας που διακρίνει την αγορά σήμερα.
Αν εκμεταλλευόμασταν το χώρο του αεροδρομίου «Ελληνικό» κατά τα πρότυπα άλλων όμοιων περιοχών (π.χ. Πριγκιπάτο του Μονακό) δε θα πουλούσαμε 6,5 χιλιάδες στρέμματα για ένα ξεροκόμματο που εκτιμάται ότι θα είναι της τάξης των 6 δις ευρώ (ποσό σχεδόν ίσο με τα 2/3 σχεδόν των τόκων του 2013). Να σημειώσουμε ότι το συνολικό παραγόμενο προϊόν του Πριγκιπάτου του Μονακό μεγέθους 2 χιλιάδων στρεμμάτων ανέρχεται σε 7 δις δολάρια ετησίως.
Αν ζητούσαμε έγκαιρα την εφαρμογή όλων εκείνων των άρθρων της Συνθήκης της Λισαβόνας (135, 140 και 347), για να διαφυλάξουμε την ηρεμία σε μια οικονομία που αντιμετωπίζει σοβαρές εσωτερικές διαταραχές, τότε θα προστατεύαμε προσωρινά την ελληνική παραγωγή, απαλύνοντας από την άλλη τις τάσεις για ύφεση που ζήσαμε κατά την τετραετία που πέρασε.
Αν τέλος τολμούσαμε να ανακοινώσουμε την πρόθεσή μας για πτώχευση στις αρχές του 2010, τότε η Ευρώπη θα ήταν πολύ διαφορετική και οι πρόσφατες προτάσεις Ντράγκυ θα ήταν ίσως ήδη πραγματικότητα, ως το αποτέλεσμα των συγκεκριμένων πιέσεων.
Αντί για όλα αυτά επιλέγηκαν από τους «πεφωτισμένους» μας ηγέτες εύκολες λύσεις, που δε θίγουν φυσικά τα κακώς κείμενα.
Οι επιλογές όμως που ακολουθήθηκαν, είναι ικανές να προκαλέσουν εκρηχτικές κοινωνικές καταστάσεις και κατ’ επέκταση βίαιες ίσως πολιτικές συγκρούσεις αν η «αρχή της συλλογικής ευθύνης» στο πλαίσιο της ΕΕ, όπως υιοθετήθηκε από τη Συνθήκη του Μααστριχτ (1993), εγκαταλειφθεί.
Από την άλλη, όσο δεν υιοθετούνται γρήγορα λύσεις (ενώ υπάρχουν) στις πιέσεις που προκαλεί η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, ο μύθος που ίσχυε έως σήμερα για επιστροφή στη δραχμή, ίσως απομυθοποιηθεί και ζήσουμε τελικά όλοι μας εξελίξεις που δεν έχουμε φανταστεί.
Η Αργεντινή σε αυτήν την περίπτωση θα ωχριά μπρος στα όσα πρόκειται να διαδραματιστούν στην περίπτωση της Ελλάδας!.
Ιδεατές λύσεις περί του εκσυγχρονισμού της Ελληνικής οικονομίας, στο πολιτικό περιβάλλον που κινούμαστε και με πολιτικούς που συχνά αισθανόμαστε –ενδεχομένως αδίκως κατά πολλούς– ότι αγγίζουν τα όρια της φαυλότητας, μοιάζουν να είναι μάλλον ουτοπία!
