Αντιστέκομαι

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*

Δαίω στα αρχαία ελληνικά σημαίνει καίω, σημαίνει και μοιράζω. Από το δαίω έχουμε τη λέξη «δαις», που θα πει μερίδα. Από το ίδιο ρήμα έχουμε και τη λέξη δάμος ή δήμος, από όπου και η λέξη δημοκρατία. Άρα, η δημοκρατία εκτός από τη λαϊκή εξουσία, έχει σχέση και με το φαγητό. Δεν εννοείται άλλωστε πολίτευμα δημοκρατικό, όπου ο λαός πεθαίνει από την πείνα. Παιδεία, Υγεία και Πολιτισμός με το λαό νηστικό δεν γίνεται.

”Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου”, γράφει ο Παπαδιαμάντης.

Κι έρχονται και κουμπώνουν τα παραπάνω λόγια με τα σκάνδαλα της Νοβάρτις και την ομόφωνη απόφαση που πήρε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, βάσει της οποίας η υπόθεση της Νοβάρτις χαρακτηρίζεται σκάνδαλο κι όχι σκευωρία, παρά τις φωνές, τις βρισιές και τις οιμωγές κάποιων ελεγχόμενων υπουργών, από τον πολιτικό θίασο του ψεύδους και της απάτης.

Δεν εννοείται χώρα δημοκρατική να γονατίζει στο φόρο το ναυτεργάτη και να απαλλάσσει τον εφοπλιστή. Δεν εννοείται χώρα δίκαιη, στην οποία ο φτωχός πάει στη δουλειά με το σαραβαλάκι του και ο πολιτικός κυκλοφορεί με δωρεάν κρατικό αμάξι πολυτελείας! Και, που, ενώ είναι υπηρέτης του λαού στην ουσία, έχει στην υπηρεσία του υποταχτικό προσωπικό, αστυνομικά όργανα για προστασία, δωρεάν γραφεία, την ώρα που πέφτουν οι σοβάδες στα σχολεία πάνω στα κεφάλια των μαθητών. Η Σουηδία, αν και έχει αυτοκινητοβιομηχανία, δεν «δωρίζει» αμάξια σε βουλευτές. Μπορούν όπως όλοι να πάνε στη δουλειά τους με Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας.

Η πολιτική στη σημερινή Ελλάδα υπηρετεί τους λίγους και κάνει δύσκολη τη ζωή στους πολλούς. Ο μόνος «επαγγελματικός» χώρος στον οποίο δεν υπάρχει ταξική διαφορά είναι ο βουλευτικός. Άλλωστε, οι μεγαλύτερες ταξικές διαφορές υπάρχουν μέσα στα ίδια κόμματα, όπου υπάρχουν μαζί πλούσιοι και φτωχοί. Όπου συνυπάρχουν οι σύντροφοι της μαρίδας και οι σύντροφοι της συναγρίδας. Κι επειδή το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, δύσκολα οι μαρίδες θα δουν Θεό, αν δεν οργανωθούνε και ξεσηκωθούνε.

Η επιβίωση της πολιτικής ελίτ περνά μέσα από τη φτωχοποίηση του λαού και τη διάλυση της κοινωνίας. Η χώρα μετατράπηκε σ’ ένα φθηνό παζάρι, όπου πουλιούνται τα «φυλαχτά» και «ασημικά» της, σε τιμή ευκαιρίας, από τους πολιτικούς μεσίτες του κράτους. Σώθηκαν οι Τράπεζες και εξαθλιώθηκε ο λαός. Έσβησε το όνειρο των εξαθλιωμένων και των αδικημένων. Νέα βάρη καθημερινά προσθέτει η κυβέρνηση στο λαό.

Ο απελπισμένος της χώρας αυτής έχει χάσει την αισιοδοξία που φώλιαζε μέσα του. Όμως, και στην πιο πικρή απελπισία υπάρχουν στιγμές έμπνευσης, όπως υπάρχει στην έρημο το νερό. Γι’ αυτό και δεν παραδινόμαστε. Αλλά μαχόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις να ανατρέψουμε αυτό, στο οποίο είμαστε συνεργοί εν μέρει.

Ο άνθρωπος που φοβάται να εκδηλωθεί, εύκολα παραδίνεται. Ο άνθρωπος που φοβάται να αρθεί στο ύψος του, εύκολα υποτάσσεται. Βουνό που το φοβόμαστε κερδίζει ύψος. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί είναι να γίνει υπεράνθρωπος. Να ξεπεράσει κάθε του φόβο. «Ήρθαν ντυμένοι φίλοι οι εχθροί μου», λέει ο ποιητής. Ήρθαν ντυμένοι σωτήρες, οι καταστροφείς της χώρας μας, για να μας σώσουν.

Οι εποχές είναι πονηρές. Τους ταγμένους προπαγανδιστές μην τους πιστέψεις. Μην πιστέψεις αυτούς που πληρώνονται αδρά, με τα δικά σου λεφτά, να σε παραπληροφορούν. Χρέος σου είναι να αντισταθείς. Το οφείλεις στα παιδιά σου, αν θέλεις να μην ξενιτευτούν και να ζουν κοντά σου. Μην εμπιστεύεσαι αυτούς που διαμορφώνουν τα «γεγονότα», όπως υπαγορεύουν οι χορηγοί τους. Μην περιμένεις να σε πονέσουν αυτοί που αμείβονται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ να σε παραπλανούν. Μην νομίζεις πως είναι κάτι το σπουδαίο. Εσύ τους δίνεις τη δύναμη με την ψήφο σου. Εσύ τους δίνεις την εξουσία.

«Αντιστέκομαι», λέει ο Βρεττάκος: «Αντιστέκομαι όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκαλα τ’ αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες μαντίλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα, αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς ειρήνη και φως».

*Εκπαιδευτικός, συγγραφέας