Ανανέωση ή αναπαλαίωση;

Του Χρήστου Σπίγκου.

Το 1911 ο νεαρός επαναστάτης Ελευθέριος Βενιζέλος επέτυχε πλήρως να εφαρμόσει την ένοπλη εντολή για ανανέωση του πολιτικού συστήματος, διπλασιάζοντας την Ελλάδα.

Το 1955 ο φέρελπις σχετικά νέος Υπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπάθησε να ανταποκριθεί στην εστεμμένη εντολή για συγκεκριμένης κατεύθυνσης ανανέωση του πολιτικού συστήματος.

Το 1974 η οργισμένη απόφαση του ελληνικού λαού να γυρίσει τη σελίδα της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, εγκαταλείποντας την ανιστόρητη διαιρετική τομή «εθνικόφρονες – κομμουνιστές», ενσάρκωσε την ανανέωση του πολιτικού συστήματος στο πρόσωπο του ώριμου Ανδρέα Παπανδρέου.

Δυο σχετικά νεαροί πολιτικοί και ένας ώριμος λειτούργησαν ως εντολοδόχοι της ανανέωσης και της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Το ποσοστό επιτυχίας του καθενός είναι ιστορικά γνωστό και μη αποκλειστικά συναρτηθέν με την ηλικία, αλλά κύρια με την προσωπική συγκρότηση και το πολιτικό έρμα.

Η πρόσφατη πολικοοικονομική κρίση ανέδειξε την ηλικία των κομματικών ταγών ως τη λυδία λίθο για την εξυγίανση της δημόσιας σφαίρας από τα ανομήματα των πολιτικών πατεράδων, που στη συλλογική συνείδηση αναγνωρίζονται ως υπεύθυνοι της μνημονιακής δυστυχίας.

Αλέξης Τσίπρας, Κυριάκος Μητσοτάκης και Νίκος Ανδρουλάκης είναι τόσο όμοιοι ηλικιακά και τόσο διαφορετικοί σε πολιτικό αφήγημα και κομματική κληρονομιά.

Και οι τρεις ομνύουν στην προοδευτική διακυβέρνηση, με τις ιδεολογικές προσεγγίσεις τους στο περιεχόμενο των λέξεων Κοινωνία και Δημοκρατία να αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες αξιακές αποσκευές και, μέχρι στιγμής, αναλλοίωτες κομματικές συμπεριφορές.

Στην εφαρμοσμένη πολιτική ο χρόνος καταυγάζει τις κομματικές διαφορές, που επιδιώκουν να θολώνουν οι ανέξοδες διακηρυκτικές μελλοντολογίες.

Η συγκυρία γεννά την ιστορία, αλλά μπορεί και να την υπονομεύσει. Τελικός κριτής η ίδια η Ιστορία που κρίνει αυστηρά κάθε συγκυριακή επιλογή, όταν αυτή είναι μυωπική ή καθόλου διορατική. Ίδωμεν!

Ανάρτηση στο facebook