My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Αμηχανία ή αδυναμία;

Του Τάσου Παππά.


Έχει ξενίσει πολλούς η στάση του ΚΚΕ και η ρητορική του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής Δημήτρη Κουτσούμπα το τελευταίο διάστημα. Ακόμη και ο πρωθυπουργός, που απέφευγε να ασκεί κριτική στις επιλογές του ΚΚΕ, αναφέρθηκε με επικριτικό τρόπο στην εισβολή του ΠΑΜΕ στο γραφείο της υπουργού Εργασίας Εφης Αχτσιόγλου.

Επίσης βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έσπασαν την παράδοση ετών και για πρώτη φορά επιτέθηκαν -ορισμένοι με σκληρούς χαρακτηρισμούς- στην ηγεσία του ΚΚΕ. Εχουμε πράγματι να κάνουμε με μια νέα πρακτική του κόμματος; Το όντως καινούργιο στοιχείο είναι η φρασεολογία του κ. Κουτσούμπα. Προσωπικά δεν θυμάμαι, τουλάχιστον την περίοδο της μεταπολίτευσης, άλλον γραμματέα του ΚΚΕ να έχει αποκαλέσει τον αντίπαλό του, είτε ήταν πρωθυπουργός είτε ήταν αρχηγός αστικού κόμματος, «πολιτικό απατεώνα». Απέναντι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή η κριτική του ΚΚΕ ήταν καθαρά πολιτική. Δεν του χαριζόταν, ωστόσο δεν ξεπερνούσε κάποια όρια.

Με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη οι σχέσεις ήταν ανταγωνιστικές, όχι όμως πολωμένες, σε κάποια φάση μάλιστα είχαν γίνει αρμονικές. Αλλωστε, ο Χ. Φλωράκης αρνιόταν συστηματικά να τον αποκαλέσει αποστάτη, θεωρώντας ότι η αποχώρηση από ένα αστικό κόμμα δεν είναι έγκλημα καθοσιώσεως και σε τελική ανάλυση δεν αφορούσε το ΚΚΕ. Ο επίτιμος πρόεδρος του κόμματος εκτιμούσε επίσης το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης ουδέποτε υπήρξε έξαλλος αντικομμουνιστής.

Αντιθέτως είχε ταχθεί υπέρ της συμφιλίωσης σε δύσκολες εποχές (πριν από τη χούντα). Ο Κώστας Καραμανλής ήταν πολιτικός αντίπαλος αλλά το ΚΚΕ αναγνώριζε τα ανοίγματα που έκανε στην Αριστερά με τις επισκέψεις του στους τόπους μαρτυρίου των κομμουνιστών. Με τον Κώστα Σημίτη, μια από τα ίδια.

Επρόκειτο, όπως έλεγε το ΚΚΕ, για κλασικό σοσιαλδημοκράτη που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του κατεστημένου. Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την «τύχη» να ακούσει τέτοιους χαρακτηρισμούς, παρά το γεγονός ότι ο ενιαίος Συνασπισμός (το ΚΚΕ ήταν το κόμμα-κορμός) ψήφισε υπέρ της παραπομπής του στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά.

Με τον Τσίπρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δηλώνει αριστερός. Συνεπώς πρόκειται για έναν επικίνδυνο αντίπαλο γιατί παραπλανά τους αριστερούς εμβολιάζοντάς τους με τις αντιλήψεις της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας.

Ως γνωστόν για την κομμουνιστική Αριστερά η σοσιαλδημοκρατία -ακόμη και στις παλαιότερες και καλύτερες εκδοχές της, τότε που ήταν σημείο αναφοράς για την εργατική τάξη- λειτουργεί σαν δεκανίκι του συστήματος και είναι υποχρέωση των κομμουνιστών να την ξεσκεπάζουν και να αποκαλύπτουν στους εργαζομένους τον λικβινταριστικό ρόλο της.

Και στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους (λιγότερο, γιατί είχε προηγηθεί ο συμβιβασμός με τους δανειστές) ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να διεισδύσει στο ευρύτερο προοδευτικό ακροατήριο, βάζοντας φρένο στην επιδίωξη της ηγεσίας του ΚΚΕ να γίνει το κόμμα της εργατικής τάξης ο χώρος υποδοχής της αριστερής ψήφου. Το σοκ ήταν μεγαλύτερο στις δεύτερες εκλογές.

Αντί η ψήφος δυσφορίας για το τρίτο Μνημόνιο να κατευθυνθεί προς το ΚΚΕ, πήγε είτε στον ΣΥΡΙΖΑ (η προσδοκία για τη λείανση των επαχθών πλευρών της συμφωνίας) είτε στην αποχή είτε στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Ο Τσίπρας λοιπόν είναι το εμπόδιο για τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και παραμένει το ισχυρότερο χαρτί που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτόν τον λόγο συγκεντρώνει τα πυρά του ΚΚΕ.

Σχετικά με την οργανωμένη δράση του κόμματος, δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά. Και στο παρελθόν μετήλθε μεθόδους σαν κι αυτές που σήμερα φαντάζουν σε ορισμένους υπερβολικές. Και εμφανίσεις μελών του ΠΑΜΕ έξω από το μέγαρο Μαξίμου είχαμε και πανό στην Ακρόπολη για να φτάσει το μήνυμα στα πέρατα της οικουμένης και εισβολές σε υπουργικά γραφεία και συμβολικές καταλήψεις δημόσιων χώρων.

Στην τρέχουσα περίοδο δεν θα μπορούσε το ΚΚΕ να επιλέξει κάτι άλλο, πιο ήπιο και πιο κλασικό, αφού το διακύβευμα ήταν η ρύθμιση για την προκήρυξη απεργιών στα πρωτοβάθμια σωματεία. Θέμα σοβαρό για το ΚΚΕ, τα μέλη, τους οπαδούς και τον ευρύτερο περίγυρό του. Αυτό το προνομιακό πεδίο δεν θα αφήσει το ΚΚΕ να το διαχειριστεί άλλος σχηματισμός, πόσο μάλλον που ο ΣΥΡΙΖΑ λείπει από το κάδρο καθότι κυβερνά.

Το ΚΚΕ έχει τη δυνατότητα, ίσως είναι ο μοναδικός φορέας στην Ελλάδα, να κατεβάζει τον κόσμο του στους δρόμους, πραγματοποιώντας μαζικές εκδηλώσεις, όταν τα άλλα κόμματα έχουν υιοθετήσει αποκλειστικά τον κοινοβουλευτικό δρόμο, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν έχουν κύρος και οι συσπειρώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν διαθέτουν το εκτόπισμα για να προκαλέσουν συμβάντα μεγάλου βεληνεκούς. Ωστόσο, αυτού του τύπου οι διαμαρτυρίες τείνουν να πάρουν έναν τελετουργικό χαρακτήρα.

Συγκέντρωση-πορεία-περικύκλωση υπουργείων-αιφνιδιαστικές καταλήψεις δημόσιων χώρων. Το σχήμα επαναλαμβάνεται συνεχώς. Μετά τι; Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Δεν προκύπτει από τα συμφραζόμενα.

Ως πότε όμως ένα κόμμα που δεν είναι σέχτα ακτιβιστών, που δεν θέλει να παίρνει απλώς πόζες αντίστασης, αλλά έχει τη φιλοδοξία να οργανώσει και να καθοδηγήσει ένα κίνημα ριζικής αμφισβήτησης του συστήματος, θα εφαρμόζει γραμμή ελεγχόμενης, περιφρουρημένης και σε τελική ανάλυση ακίνδυνης ανυπακοής; Η απουσία κλιμάκωσης μπορεί να ερμηνευτεί στην καλύτερη περίπτωση ως αμηχανία και στη χειρότερη ως ομολογία στρατηγικής αδυναμίας.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε