Ακατάληπτες καταλήψεις,
…καταληπτές σιωπές.
Του Χρήστου Σπίγκου.
Με την Όμικρον να επικρατεί και την Κυβέρνηση να κομπορρημονεί, δόθηκε στις πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ χώρος που τελούσε υπό κατάληψη από το 1987.
Η ανακούφιση έγινε θυμός και το οργίλο βλέμμα έπεσε βαρύ συλλήβδην στην Αριστερά που για όλα ευθύνεται και που για όλα οφείλει στον τόπο μας να απολογείται.
Ας θυμηθούμε λοιπόν τα παλιά, που επιλεκτικά όλοι θυμόμαστε.
Δεκαετία του ‘80, τότε που ο Έλληνας πάσχιζε να κλείσει τις πληγές της μετεμφυλιακής μισαλλοδοξίας και να οικοδομήσει Κράτος Δικαίου για όλους. Η εφημερίδα έπαψε να μπαίνει διπλωμένη στη μασχάλη από τον φόβο του εθνοσωτήρα, και ο αριστερός βάδιζε κοιτώντας μόνο μπροστά, σίγουρος ότι η ιστορία είχε πράξει το καθήκον της και κανείς πια δεν τον (παρ)ακολουθούσε από το 1974 και μετά.
Και επειδή έχει αποδειχθεί ότι το «Μηδέν άγαν» το αποστρέφονται οι επίγονοι των δημιουργών του, είδαμε να ξεφυτρώνουν ποικίλοι φρουροί του στέμματος της ανοησίας. Πήραν σημαίες και εξαπτέρυγα και ξεχύθηκαν να μας διαφωτίσουν και να μας σώσουν. Έβλεπαν παντού εχθρούς, και, με την ανεκτική επίνευση κυβερνώντων και ένιων κυβερνωμένων, ανέλαβαν εργολαβικά την «εξυπηρέτηση» του πολίτη. Οι απανταχού λειτουργοί του Κράτους του αγκομαχούντος Δικαίου αισθανόντουσαν τη θυμωμένη ανάσα του «λαϊκού φρουρού» και έφριτταν. Φιλόξενη στέγη του αυτόκλητου παντεπόπτη, ο πανταχόθεν επίσημος και ανεπίσημος λαϊκισμός. Ο γαλαζόστροφος της απαλλαγής, ο πρασινωπός της υποσχεθείσας αλλαγής και ο κοκκινοφανής του καταστροφικού αριστερισμού. Και οι τρεις, επικίνδυνοι προβοκάτορες στην υπηρεσία της εκθεμελίωσης της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας με συμμάχους τη θεσμική αβουλία και την προσωποποιημένη φοβισμένη ιδιοτέλεια.
Το Κοινοβούλιο σύσσωμο καταδίκαζε, οι άβουλοι και μοιραίοι θεσμικοί θεματοφύλακες ανεχόντουσαν, και οι εν διαρκή αναμονή εχθροί της Δημοκρατίας έχυναν κροκοδείλια δάκρυα, τρίβοντας τα χέρια τους από χαρά.
Ο χρόνος πέρναγε ακατανόητα ανεκτικός, και μετά από 34 ολόκληρα χρόνια, ο σημερινός ελευθερωτής και τροπαιοφόρος Πρωθυπουργός μας επαίρεται, επειδή έλυσε ένα πρόβλημα που το Κόμμα του, μαζί με τον άλλο πόλο του γνωστού μεταπολιτευτικού διπολισμού, το ανέχτηκαν για τρεις και πλέον δεκαετίες. Φυσικά δεν ξεχνώ και τις ευθύνες της τετραετούς διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που έπρεπε να προσπαθήσει να καθαρίσει άλλη μία σαν κι αυτή δυσεπίλυτη κληρονομιά.
Εν κατακλείδι, η απελπιστικά καθυστερημένη επίλυση προβλήματος από συνυπεύθυνους που το ανέχτηκαν δεν οδηγεί σε έπαινο, αλλά σε αυτοκριτική και προβληματισμό.
Ανάρτηση στο facebook
