Έχουν δίκιο οι «επικίνδυνοι»

Του Τάσου Παππά.

«Η ριζοσπαστική αριστερά έχει δίκιο για το χρέος». Δεν το λένε ο Τσίπρας και ο Ιγκλέσιας του Podemos, το λέει ο βασικός αρθρογράφος των Financial Times Βόλφανγκ Μίνχαου, που δεν είναι αριστερός ο άνθρωπος, νεοφιλελεύθερος είναι. Εγκαλεί την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά επειδή επιτρέπουν στην Ευρώπη να μπει σε οικονομικό χειμώνα παρόμοιο του πυρηνικού (!) και προειδοποιεί τις κατεστημένες δυνάμεις ότι αν δεν αλλάξουν θέση, θα αφήσουν ένα μεγάλο κενό που θα καλυφθεί από κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos, τα οποία χαρακτηρίζει «κόμματα της σκληρής Αριστεράς». Μάλλον σε ώτα μη ακουόντων απευθύνεται.

Τα κεντροδεξιά κόμματα σ’ όλη την Ευρώπη συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που διατρέχουν. Ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές της Γερμανίας, η ηγεσία της οποίας (Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες) δεν συζητά ούτε το ενδεχόμενο διαγραφής μέρους του χρέους ούτε όμως και οποιαδήποτε πολιτική που θα αμφισβητούσε το διαβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας.

Με ευαγγέλιο τη λιτότητα και με συνεχείς όρκους πίστης στην ελεύθερη αγορά αδιαφορούν για τις συνέπειες των επιλογών τους (φτώχεια, ανεργία, τεράστιες ανισότητες) και για την ενίσχυση των εθνικιστικών και ευρωσκεπτικιστικών ρευμάτων σχεδόν παντού στην Ευρώπη. Από κοντά και η πάλαι ποτέ προστάτιδα των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων σοσιαλδημοκρατία, η παράταξη δηλαδή που δημιούργησε το κοινωνικό κράτος και επέβαλε τη διάχυση των κοινωνικών δικαιωμάτων προς τα κάτω.

Κόμματα που κάποτε είχαν σταθερές σχέσεις με τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους, που ήταν το αποκούμπι των απόκληρων και των αποσυνάγωγων, που αγωνίζονταν για να περιορίσουν την ισχύ των πλούσιων (δεν λέμε για τον σοσιαλισμό γιατί απ’ αυτόν έχουν πάρει διαζύγιο εδώ και δεκαετίες), έχουν μετατραπεί σε θλιβερούς κομπάρσους του έργου που έχει ανεβάσει ο νεοφιλελευθερισμός. Δεν είναι πια κόμματα που μάχονται ούτε καν για τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού (το είχαν πετύχει σε μεγάλο βαθμό στην περιοχή της Σκανδιναβίας τη χρυσή 35ετία), αλλά σχηματισμοί που πρακτορεύουν ανενδοίαστα, και, με το αζημίωτο φυσικά, τα συμφέροντα της πιο χυδαίας και άπληστης μερίδας του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Το κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι με τη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και την τάση της συντηρητικής παράταξης να υιοθετεί ακροδεξιές λογικές γιατί έτσι νομίζει (ανοήτως) ότι θα κόψει τη φόρα στα νόθα παιδιά της, έχουμε μετατόπιση του κέντρου βάρους προς τα δεξιά. Το καλό είναι ότι με την κατάρρευση των αυταπατών για τον ρόλο των συστημικών κομμάτων γίνεται αυτό που τρέμει ο Μίνχαου: απελευθερώνονται δυνάμεις και αναζητούν την ελπίδα στη ριζοσπαστική Αριστερά.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ