Οπισθοδρομικός νεωτερισμός
Του Χρήστου Σπίγκου.
Όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης, στην αρχή της θητείας τους, υπόσχονται να κυβερνήσουν με ευάριθμο υπουργικό συμβούλιο. Οι μετέπειτα διαψεύσεις δεν αναιρούν την σωστή πρόθεση της κάθε μορφής αρχής να επιτυγχάνει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα με τους λιγότερους δυνατούς πόρους.
Αρωγός της προσπάθειας αυτής είναι η επιστήμη της Διοίκησης, και βασική προϋπόθεση η βούληση για άσκηση χρηστής διοίκησης. Στον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας κύριος στόχος είναι η συρρίκνωση του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο λόγος που επικαλούνται είναι, ότι οι κανόνες της διοίκησης δεν είναι εφαρμόσιμοι σε εργασιακούς χώρους υπό κρατική εποπτεία που δυνητικά ευνοεί την «εξυπηρέτηση» κομματικής πελατείας σε βάρος της αξιοκρατίας, της παραγωγικότητας και εντέλει του δημόσιου συμφέροντος.
Όλα αυτά βεβαίως στην Ελλάδα ισχύουν στο επίπεδο της ρητορικής, όπου άλλα βούλεται ο νους, άλλα υπόσχεται η γλώσσα και άλλα κελεύει η νεοελληνική φαυλότητα. Σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης οι ΔΕΚΟ φάνταζαν ως προνομιακός χώρος των πελατειακών δικτύων της εκάστοτε μονοκομματικής εξουσίας. Και ενώ όλοι νομίζαμε ότι το πάθημα της οικονομικής κρίσης μας έγινε μάθημα, διαπιστώνουμε ότι σε Δημόσιες Επιχειρήσεις, όπου το ποσοστό του Δημοσίου εξασφαλίζει στην Κυβέρνηση τον έλεγχο του μάνατζμεντ, κυριαρχεί καθεστώς απόλυτου διοικητικού ανορθολογισμού. Η ΝΔ, κήρυκας κατά τα άλλα της επιχειρηματικής δραστηριότητας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αμέριμνη παρακολουθεί σήμερα να καταπατώνται όλοι οι κανόνες της επιστήμης της Διοίκησης. Καθημερινά διογκούμενα οργανογράμματα δημιουργούν ολοένα και περισσότερες ανώτερες διοικητικές θέσεις, με προφανείς αρνητικές επιπτώσεις στη λειτουργία των επιχειρήσεων και στην ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών.
Παρά τα όποια λάθη και παραλείψεις, καμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση, εκτός από τη σημερινή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν επέτρεψε να κυριαρχήσει τόσος νεποτισμός στο όνομα της περιφρούρησης μιας ακριβοπληρωμένης ημιμάθειας από την αυστηρή κριτική της ενδοεπειχειρησιακής εμπειρίας και γνώσης. Η σημερινή εικόνα δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από μοντέλα άλλων ψευδεπίγραφων καθεστώτων, όπου η εργασιακή ευσυνειδησία παραγκωνίζεται από τα φανταχτερά παράσημα της κομματικής νομενκλατούρας.
Η ασυμβίβαστη όμως συνείδηση του κοπιαστικού ένσημου στο τέλος θα επικρατήσει. Και η φιλεργία θα αποκτήσει ξανά τη θέση που της αξίζει.
Μέχρι τότε υπομονή!
Άρθρο στο facebook
