My Twitter Feed

9 Φεβρουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Νέα κόντρα για το προσφυγικό -

Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου, 2021

Σε απόγνωση ο εμπορικός κόσμος! -

Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου, 2021

Ηχηρή παραίτηση αιρετών ΔΑΚΕ -

Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου, 2021

Αγρότες κομμένοι από ενισχύσεις -

Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου, 2021

Να σταματήσει η πειθαρχική δίωξη -

Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου, 2021

Καλά στο Κιλκίς, άνοδος στη χώρα -

Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου, 2021

Ταινία για τη Δοϊράνη από την ΠΚΜ -

Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου, 2021

Αγωνία για τη μονάδα αποβλήτων -

Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου, 2021

Tο ματς άρχισε και στα κέντρα

Ρεπορτάζ για τους καταυλισμούς Χέρσου και Ν. Καβάλας από τον Κώστα Παπαντωνίου στην ΑΥΓΗ (12.6.16).

prosfygopoulaΤηλεοράσεις οι οποίες θα παίζουν το πρωί καρτούν για τα παιδιά και στη συνέχεια αγώνες του Euro για όλους τους πρόσφυγες θα μπουν στον χώρο φιλοξενίας στο Χέρσο Κιλκίς. Μετά από συνεννόηση με εκπροσώπους των προσφύγων θα κανονιστεί ένα πρόγραμμα ώστε να βλέπουν όλοι οι πρόσφυγες και να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις μεταξύ τους.

Η πρωτοβουλία θα μπορούσε να είναι η πινελιά σε έναν άριστο χώρο φιλοξενίας, όμως περισσότερο μοιάζει με μια κίνηση αντιπερισπασμού από τους υπεύθυνους του καταυλισμού, καθώς τα προβλήματα είναι πολλά.

Κουλτούρες

Η πρώτη εικόνα που συναντώ στον καταυλισμό του Χέρσου είναι ο διαπληκτισμός μεταξύ πρόσφυγα, αστυνομίας και πρόσφυγα διερμηνέα για τις καινούργιες σκηνές που μόλις είχαν φτάσει και θα αντικαθιστούσαν όσες είχαν πρόβλημα. Ο πρόσφυγας διαμαρτύρεται γιατί δεν παίρνει σκηνή και τσακώνεται με τον διερμηνέα. Μια ψύχραιμη παρέμβαση θα ήταν αρκετή, ωστόσο αστυνομικός αρχίζει να κλωτσά την παλιά σκηνή του διαμαρτυρόμενου πρόσφυγα και να του φωνάζει σχεδόν κολλώντας το πρόσωπό του πάνω του. Στη συνέχεια ο αστυνομικός ζήτησε από μέλος της οργάνωσης Save the Children να σβήσει φωτογραφίες, οι οποίες πιθανόν να έδειχναν τον ίδιο ενώ κλωτσούσε τη σκηνή και φώναζε στον πρόσφυγα.

Άνθρωπος της περιοχής μου λέει ότι είναι “στην κουλτούρα των Αράβων” να τσακώνονται για το τίποτα. Στην προκειμένη εικάζει ότι “είναι σε θέση να χαλάσουν τις δικές τους σκηνές κι ας είναι καλές”. Η στάση του αστυνομικού ωστόσο ήταν ένα πραγματικό παράδειγμα της “κουλτούρας” που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει την αστυνομία.

Αποκομμένοι

Μέσα στον καταυλισμό κυριαρχούν οι λευκές σκηνές και οι λευκές κροκάλες. Ένας ατυχής συνδυασμός που εντείνει την αίσθηση ότι οι πρόσφυγες είναι εξόριστοι από την κοινωνία. Ένας συνδυασμός που προέκυψε από ανάγκη ωστόσο, καθώς στην αρχή λόγω των βροχοπτώσεων ο χώρος ήταν ένας απέραντος βούρκος. Ο Φίλιππος Κοτανίδης, κοινοτάρχης του Χέρσου, μου λέει ότι επιστρατεύτηκαν δεκάδες φορτηγά με κροκάλες που βοήθησαν ώστε ο καταυλισμός να περπατιέται.

Το δέντρο της νίκης

Τη λευκή μονοτονία “σπάνε” κάποια λίγα δέντρα. Κάτω από τη σκιά τους βρίσκουν καταφύγιο από τη ζέστη οι πρόσφυγες, σπάνια όμως θα τους δεις να κουβεντιάζουν. Τα “θέματα” έχουν εξαντληθεί προ πολλού. Ένας κάθεται μόνος. Βλέπει την κάμερα που έχω κρεμασμένη στον λαιμό μου, χαμογελά και σχηματίζει το σήμα της νίκης με κάδρο ένα δέντρο που τα κλαδιά του έχουν το ίδιο σχήμα. “Ήταν 2 το μεσημέρι, όταν όλη μου η ζωή άλλαξε” είναι οι πρώτες κουβέντες του Αρκάν.

Θυμάται ακόμη έντονα τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος και το ρολόι σταμάτησε. Όσο ο χρόνος κυλούσε ακόμη, ο ίδιος ασχολούνταν με τον τουρισμό, σπούδαζε ξένες γλώσσες και παράλληλα περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του στις καλλιέργειες της αυλής του σπιτιού του.

Ένα φίδι την εβδομάδα

Ο Αρκάν προθυμοποιείται να με ξεναγήσει στον καταυλισμό. “Κάθε εβδομάδα βρίσκουμε ένα φίδι δίπλα στις σκηνές μας” λέει και μου δείχνει ένα σημείο όπου φαίνονται ακόμη τα ίχνη από τη φωτιά. “Την είχαμε ανάψει γιατί τα φίδια δεν αντέχουν τον καπνό. Όταν βγήκε το σκοτώσαμε”. Το σημείο όπου βρέθηκε το φίδι είναι ένα παλιό κτήριο όπου παίζουν συνεχώς τα παιδιά. Ο αριθμός τους ξεπερνά αυτή τη στιγμή τον αριθμό των κατοίκων του Χέρσου. Τα παιδιά είναι 850 και οι κάτοικοι στο Χέρσο είναι 814.

prosfyges2Άλλοι πρόσφυγες υποστηρίζουν πως στις σκηνές τους έχουν βρει και σκορπιό, ενώ ανησυχούν ιδιαίτερα καθώς η ιατρική παρουσία δεν είναι 24ωρη, κάτι που επιβεβαιώνεται από τους ανθρώπους του καταυλισμού. Οι γιατροί του Ερυθρού Σταυρού βρίσκονται μέχρι τις 5 το απόγευμα, στη συνέχεια αναλαμβάνει ο γιατρός του στρατού και από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 8 το πρωί της επόμενης μέρας δεν υπάρχει γιατρός. Σε περίπτωση που συμβεί κάτι, θα ειδοποιηθεί το Γενικό Νοσοκομείο Κιλκίς, το οποίο απέχει περίπου 15 χιλιόμετρα. Ακόμη όμως και τις απογευματινές ώρες στον καταυλισμό -τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγες μέρες- ο γιατρός του στρατού είναι… φυσιοθεραπευτής.

Στη συνέχεια της περιήγησης με τον Αρκάν βλέπουμε δύο πιτσιρίκια που κάνουν τον γύρο του θριάμβου περιφέροντας ένα αποκεφαλισμένο φίδι. Το φίδι “κρατιέται” για τελευταία φορά από ένα ξεραμένο καλάμι που βρήκαν τα προσφυγόπουλα για να στήσουν το άδολο παιχνίδι τρόμου σε ανυποψίαστους συγγενείς και φίλους τους. Σύμφωνα πάλι με τους ανθρώπους του καταυλισμού, τον προηγούμενο μήνα μπήκαν παγίδες για φίδια, θα μπουν κι άλλες περιμετρικά του χώρου, ενώ έχουν καθαρίσει τα ξερόχορτα.

Αυτοσχέδιες τουαλέτες

Αυτή τη στιγμή στον καταυλισμό υπάρχουν επισήμως 60 τουαλέτες, 30 για τις γυναίκες και 30 για τους άνδρες. Ο πληθυσμός του καταυλισμού σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση είναι 3.987 άτομα, αν και στον καταυλισμό γινόταν λόγος από τους αρμόδιους για μικρότερο πληθυσμό, δηλαδή 2.200 ατόμων.

Παρότι οι εγκαταστάσεις μοιάζουν λίγες μπροστά στις ανάγκες, αρκετές από αυτές δεν λειτουργούν. Κάποιοι από τους πρόσφυγες έφτασαν στο σημείο να φτιάξουν αυτοσχέδιες τουαλέτες, που παραπέμπουν σε φαβέλες, ενώ άλλοι έχουν κάνει αυτοσχέδιες ντουζιέρες και ζεσταίνουν το νερό σε παλιά δοχεία στη φωτιά. Πάλι οι αυτοσχέδιες ντουζιέρες και τουαλέτες αποδίδονται στην… κουλτούρα των προσφύγων. Από την άλλη οι νέες ντουζιέρες και τουαλέτες που σχεδιάζεται να κατασκευαστούν και θα βρίσκονται σε κοντέινερ επιβεβαιώνουν τις ανάγκες.

“Όταν ήρθαν οι Έλληνες”

“Όταν ήρθαν οι Έλληνες στη Συρία πριν από κάποιες δεκαετίες, αν και περισσότεροι απ’ όσοι είμαστε εμείς τώρα, τους βάλαμε στα σπίτια μας. Όταν ήρθαμε εδώ, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Ήρθαμε από τον πόλεμο και αντικρίσαμε λάσπες. Δεν πιστεύαμε στ’ αυτιά μας ότι θα ζήσουμε σε σκηνές, μέσα στις λάσπες και με σοβαρούς κινδύνους για την υγεία μας” λέει πρόσφυγας που δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο να ζήσει στον καταυλισμό, καθότι διαβητικός, ενώ είναι πάνω από 60 χρόνων.

“Νιώθουμε αποκομμένοι. Τόσο από τους ντόπιους, αλλά και μεταξύ μας. Ο καθένας τρώει στη σκηνή του, ενώ θα μπορούσαμε να τρώμε όλοι μαζί” προσθέτει. Όσο για το μενού, οι επιλογές έχουν γίνει με βάση τις ελληνικές διατροφικές συνήθειες, που παρουσιάζουν προφανώς μεγάλη διαφορά σε σχέση με όσα τρώνε οι πρόσφυγες στις πατρίδες τους.

Ψάρεμα στο ποτάμι

Ο χρόνος στον καταυλισμό περνάει δύσκολα, οπότε οι πρόσφυγες αρκετές ώρες της μέρας τις περνούν έξω από αυτό. Πριν από το χωριό, υπάρχει ένα ανοιχτό για τον κόσμο σπιτάκι με μπάρμπεκιου, που έχει φτιαχτεί από τον Δήμο. Αρκετές παρέες προσφύγων πηγαίνουν εκεί, γιατί είναι ένας όμορφος χώρος που δεν θυμίζει σε τίποτα τον καταυλισμό αλλά και όσα έχουν ζήσει. Θυμίζει αντίθετα εικόνες από δικές τους ξέγνοιαστες στιγμές.

Εκεί οι κουβέντες είναι περισσότερες και συνήθως περιστρέφονται γύρω από “τα παλιά”. Σε κοντινή απόσταση από το σπιτάκι είναι το ποτάμι Αγιάκι, παραπόταμος του Αξιού. Συχνά αρκετοί κατεβαίνουν με τα καλάμια στα χέρια και ψαρεύουν και δίνουν στη συνέχεια ζωή στο μπάρμπεκιου.

Πού ‘σαι, Ρόζα Παρκς…

Παρότι οι πρόσφυγες έχουν δώσει ζωή στην περιοχή, ειδικά τον πρώτο καιρό υπήρχαν αντιδράσεις από τους ντόπιους, λέει ο Φίλιππος Κοτανίδης. Όπως τονίζει, η κατάσταση ήταν απελπιστική στο χωριό του Χέρσου, καθώς ρεύμα και ίντερνετ δεν υπήρχαν στον καταυλισμό, οπότε όλοι οι πρόσφυγες πήγαιναν στο χωριό. “Είχαμε βάλει πρίζες στην πλατεία, γιατί στα μαγαζιά δημιουργούνταν πρόβλημα” λέει.

prosfygesΤώρα ο κόσμος που πηγαίνει είναι λιγότερος, καθώς πλέον υπάρχει ρεύμα και Ίντερνετ στον καταυλισμό, ενώ οι πρόσφυγες προτιμούν το ποτάμι και το σπίτι – μπάρμπεκιου. Παρόλα αυτά κάποιοι κάτοικοι συνεχίζουν να αντιδρούν θυμίζοντας εποχές που ο φυλετικός διαχωρισμός ήταν πολύ έντονος. Σε fast food της περιοχής ο Αρκάν μου λέει ότι του επιτρέπουν να… τρώει εκεί, αλλά ποτέ μέσα στο μαγαζί. Άλλοι κάτοικοι λένε ότι “δεν αντέχουν” γιατί “τα είχαν όλα, ήρθαν και οι πρόσφυγες”. Πάντως, σύμφωνα με τον Φ. Κοτανίδη, “η πλειονότητα του χωριού έχει δείξει την αλληλεγγύη του”. Παλαιότερα είχε σχηματιστεί ομάδα 25 εθελοντών η οποία συγκέντρωνε είδη ανάγκης για τους πρόσφυγες, από πάμπερς μέχρι τρόφιμα.

Η ανεργία στο 0%

Στο Πολύκαστρο, πόλη 7.000 κατοίκων, επίσης στον νομό Κιλκίς, οι εντυπώσεις για την παρουσία των προσφύγων είναι απόλυτα θετικές. Οδηγός ταξί μου μεταφέρει την εντύπωση πως η ανεργία στην πόλη εκμηδενίστηκε, ενώ εξαφανίστηκε μαζί της και η μουρμούρα. Τα ξενοδοχεία γέμισαν από τους εργαζόμενους στις ΜΚΟ, ενώ τα καταστήματα είδαν τον τζίρο τους να αυξάνεται από τα ψώνια των προσφύγων.

Το κλίμα είναι εξίσου θετικό στο παλιό αεροδρόμιο που έχει μετατραπεί σε χώρο φιλοξενίας στη Νέα Καβάλα. Ένας στρατιωτικός αλλάζει πασούλες με προσφυγάκι και γελάνε. Γέλια ακούς από την παιδική χαρά που βρίσκεται λίγα μέρα πιο πέρα και από τις παρέες Ιρακινών που παίζουν βόλεϊ.

Ο Άμπο, 25χρονος νοσοκόμος από το Ιράκ, λέει πως με την πάροδο του χρόνου τα πράγματα έχουν γίνει καλύτερα στον καταυλισμό. “Βλέπουμε τις προσπάθειες που γίνονται, αλλά δεν γίνεται να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι για πολύ”. Ως νοσοκόμος αντιλαμβάνεται αν η ιατρική φροντίδα είναι αυτή που πρέπει. “Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει πρόβλημα. Πρέπει όμως να υπάρξει ιδιαίτερη μέριμνα για τις εγκύους. Αντιμετωπίζονται όπως εμείς, ενώ θέλουν παραπάνω προσοχή”.

Πού είναι ο γιατρός;

Πρόβλημα με την ιατρική παρουσία φαίνεται να υπάρχει και εδώ. Την ώρα που με ξεναγούν στον χώρο, μια μητέρα με το παιδί της μας διακόπτει και ζητάει βοήθεια γιατί εκείνο πονάει στην κοιλιά. Είναι νωρίς το απόγευμα, αλλά στον χώρο δεν υπάρχει γιατρός. Οι στρατιωτικοί ψάχνονται μεταξύ τους για να δουν ποιος μιλάει αγγλικά ώστε να καταλάβουν τι συνέβη και, αν χρειαστεί, να πάνε το παιδί στο γειτονικό Κέντρο Υγείας.

Ο Άμπο αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα του υπό την απειλή των τζιχαντιστών και σημείωσε στον χάρτη ως τελικό προορισμό τη Γερμανία. Μαζί του στο ταξίδι από την αρχή είναι ένας παιδικός του φίλος που είδε τη γυναίκα του να σκοτώνεται από τζιχαντιστές. Κατάφερε να ξεφύγει και να σώσει το μικρό τους παιδί. “Αν αξίζει, φίλε, για κάποιον να τελειώσουμε το ταξίδι, είναι ο άνθρωπος που βλέπεις και τσουλάει το καρότσι”.

Οι στρατιωτικοί με ενημερώνουν ότι δεν μπορούμε να μπούμε στην καρδιά του καταυλισμού. “Συνήθως οι πρόσφυγες αντιδρούν αρνητικά με τις κάμερες. Τις προάλλες που προσπαθήσαμε να φωτογραφήσουμε μια δράση αλληλεγγύης, ένας άνδρας μας επιτέθηκε σχεδόν, γιατί είχαμε τραβήξει και τη γυναίκα του. Την είχαμε τραβήξει ωστόσο από πίσω και δεν φαινόταν το πρόσωπό της” εξηγούν. Είναι αλήθεια ότι αρκετοί πρόσφυγες δεν θέλουν να φωτογραφίζονται οι γυναίκες σύζυγοι. Ωστόσο, συνήθως απέναντι στα μέσα ενημέρωσης είναι φιλικοί. Άλλωστε ήταν αρκετές οι φορές στον χώρο της Ν. Καβάλας που, ενώ έπαιζαν βόλεϊ, επιχειρούσαν να πάρουν… επαγγελματικές πόζες.

Στον γυρισμό για τη Θεσσαλονίκη πιάνω με την άκρη του ματιού μου τον άτυπο καταυλισμό στην ΕΚΟ που βρίσκεται επίσης στο Πολύκαστρο. Πίσω από τα θολά τζάμια του ΚΤΕΛ λόγω της υγρασίας, βλέπω μια εστία φωτιάς και γύρω μαζεμένους ανθρώπους. Το μόνο που φωτίζει μέσα σε ένα ολοσκότεινο παρόν και ολοσκότεινο μέλλον είναι τα πρόσωπά τους. Πρόσωπα που δεν αξίζει να στοιβάζονται ούτε σε στρατιωτικές σκηνές ούτε σε παλιά εγκαταλελειμμένα εργοστάσια.

Σχολιάστε