Oταν το κράτος εκδικείται
Του Τάσου Παππά.
Η απεργία πείνας για έναν κρατούμενο είναι η έσχατη μορφή αντίδρασης όταν έχει εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα άμυνας που έχει στη διάθεσή του και όταν νιώθει ότι το κράτος τον αντιμετωπίζει εκδικητικά, ακυρώνοντας κανονισμούς και νόμους που το ίδιο έχει θεσπίσει. Στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα συμβαίνει αυτό. Ο καταδικασμένος πολλές φορές σε ισόβια για τη συμμετοχή του στη «17 Νοέμβρη», έγκλειστος από το 2002, έχει βρεθεί στο στόχαστρο για διάφορους λόγους.
Δεν του συγχωρούν ότι προσπάθησε με την απολογία του στις δίκες και τις δημόσιες παρεμβάσεις του να υπερασπιστεί τις επιλογές της οργάνωσης, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη για όλες τις ενέργειές της. Δεν του συγχωρούν ότι αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις διωκτικές αρχές, όπως έκαναν οι περισσότεροι από τους καταδικασμένους. Κυρίως δεν του συγχωρούν ότι δεν έχει αποκηρύξει το παρελθόν του κι ας έχει δηλώσει ότι ο κύκλος της «17 Νοέμβρη» έχει κλείσει.
Δεν έχουν να του προσάψουν κάτι επιλήψιμο την περίοδο που βρίσκεται στις φυλακές. Δεν έχει υποπέσει σε κανένα πειθαρχικό παράπτωμα. Καθυστέρησαν κόντρα στον νόμο που ισχύει να του δώσουν τις άδειες που δικαιούνταν. Και τις έξι φορές που πήρε άδεια συμπεριφέρθηκε όπως ακριβώς ορίζει ο νόμος. Εξι διαφορετικοί εισαγγελείς αποφάσισαν ότι έπρεπε να πάρει άδεια.
Την έβδομη φορά που τη ζήτησε ένας από τους έξι εισαγγελείς που είχε αποφανθεί διαφορετικά σε προηγούμενο αίτημά του άλλαξε γνώμη και εισηγήθηκε την απόρριψη. Τι μεσολάβησε; Ο ισχυρισμός του κρατουμένου ότι υπήρξε πολιτική παρέμβαση φαντάζει βάσιμος. Οι διωκτικές αρχές όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Αποφάσισαν να τον μεταφέρουν από τις αγροτικές φυλακές όπου κρατούνταν στο σωφρονιστικό κατάστημα του Δομοκού κι ας προβλέπει ο νόμος την επιστροφή του κρατουμένου στο κατάστημα όπου βρισκόταν πριν από τη μεταγωγή του στις αγροτικές φυλακές, δηλαδή στον Κορυδαλλό.
Προχωρώντας σε μια πρωτοφανή λαθροχειρία στο έγγραφο της μεταγωγής αναφέρουν ότι μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού και αμέσως μετά έγινε η μεταγωγή του στον Δομοκό. Αυτό δεν συνέβη, εκτός αν διακτινίστηκε. Παγκόσμια πρωτοτυπία. Προφανώς η κυβέρνηση δεν σκοτίζεται για τέτοιες… μικρές λεπτομέρειες. Ξέρει ότι δεν πρόκειται να δεχθεί κριτική από την αντιπολίτευση -καραδοκεί η ρετσινιά της συνεργασίας με την τρομοκρατία, μια κατηγορία που εκτοξεύουν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κάθε φορά που στην επικαιρότητα υπάρχει θέμα παραβίασης δικαιωμάτων των φυλακισμένων.
Ξέρει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αντίδραση από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Αντιθέτως, θα την αποθεώσουν για την αποφασιστικότητα που δείχνει απέναντι σ’ έναν αμετανόητο τρομοκράτη. Ξέρει ότι είναι απίθανο να εμφανιστεί κάποιος εισαγγελέας που θα μπει στον πειρασμό να κάνει την αποκοτιά να σκαλίσει την υπόθεση και να παραγγείλει έρευνα για να διαπιστωθεί αν εφαρμόζεται ο νόμος χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αστερίσκους.
Αισθάνεται παντοδύναμη και πιστεύει ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τον Κουφοντίνα. Φλυαρούν οι αρμόδιοι περί σεβασμού της νομιμότητας και προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων όλων των πολιτών, ωστόσο στην περίπτωση του Κουφοντίνα και η νομιμότητα παραβιάζεται και τα ατομικά δικαιώματά του καταργούνται.
Οπότε δεν του αφήνουν άλλο δρόμο απ’ αυτόν της έσχατης μορφής άμυνας. Ενδεχομένως να εύχονται να ακολουθήσει με συνέπεια αυτόν τον δρόμο μέχρι το τέρμα του. Κι ας επέλθει το μοιραίο. Μοιραίο γι’ αυτόν. Λυτρωτικό γι’ αυτούς. Απαντώντας σε ερώτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 5 Μαΐου 1981, η τότε πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ, με αφορμή τον θάνατο του Μπόμπι Σαντς ύστερα από απεργία πείνας 66 ημερών, είχε πει: «Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του». Φλερτάρουν στην κυβέρνηση με μια παρόμοια εξέλιξη;
Ανάγωγα
«Κάθε εμπόδιο για καλό», «όποιος βιάζεται σκοντάφτει», «να σταματήσουμε να παίζουμε τις κουμπάρες». Σε λίγες μέρες, τρία μακροβούτια στη λαϊκή γλώσσα από τον πρωθυπουργό. Προς Θεού, μην αρχίσει να βρίζει σαν καραγωγέας. Δεν θα το αντέξει η τάξη του.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
