Never surrendered…
Του Απόστολου Λυκεσά.
…στα αγγλικά η ενεργητική άρνηση διότι έτσι προέκυψε. Αυθόρμητα σε ξένη γλώσσα. Και αφορμή, εξίσου ενσωματωμένη παράδοση, καθότι του Προφήτη Ηλία χθες. Αντε τώρα να εξηγήσεις ότι το γεγονός δημιουργήθηκε και ολοκληρώθηκε επιτυχώς κάτω από τα μουστάκια του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς, το μειδίαμα του Βλαδίμηρου Ουλιάνοφ, σε μαγαζί Ελληνα της Υπερδνειστερίας, πολεμιστή στο Αφγανιστάν, πλάι στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ναι, αυτής της πρώην μεγαλοπρεπούς εκκλησίας, της παλιάς ελληνικής συνοικίας που κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του 1917 (τι σύμπτωση ημερομηνιών, ονομάτων και γεγονότων).
Ο Θόδωρος κουβάλησε μπίρες, φασόλια γίγαντες και τηγανητό ξεκοκαλισμένο κεφαλόπουλο, ελάχιστου μεγέθους. Ο μικροκαφενές -ναι, διασώζονται και τέτοιοι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης- ίδια Θεογονία που ψάχνει τον Ησίοδό της.
Για να δέσει η παρέα (Ηλίας Κουτσούκος, συγγραφεύς, που υποδυόταν για χρόνια τον δημοσιογράφο, και Κώστας Εφραιμίδης, σκηνοθέτης που κατέγραφε όσους ενδύονταν κοστούμια από ζώπυρες αλήθειες) προστέθηκαν σε άναρχους χρόνους οι κάτωθι: η Λιλή Ζωγράφου σε κασέτα VHS να δωρίζει του Ηλία χρυσό ωρολόγιο (απολεσθέν σε διάρρηξη), η Φλέρυ Νταντωνάκη άδουσα –όπως μόνο αυτή μπορούσε- το «Ο Γιάννης ο φονιάς», ο Ντμίτρι Χβοροστόφσκι με τους ανεπανάληπτους «Γερανούς», ο Πούσκιν –ο Ηλίας ενδύθηκε σε άψογα ρώσικα τη φωνή του για ένα ποίημα- πριν μονομαχήσει ανεπιτυχώς με τον Νταντές, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για λόγο που δεν μπορώ να αποκαλύψω.
Ολη την ώρα παράστεκαν ως συνοδοί και φύλακες ο χνουδωτός ασπρόμαυρος «Μασκοφοράκος» και οι εύσωμοι, πλην τρυφεροί, τετράποδοι του Κώστα, με τα ψευδώνυμα Ναόμι, Τζίντζερ, Σίσι και επικεφαλής τη σιβηριανή Ρόζι. Κάτι «λεκέδες» της τρέχουσας επικαιρότητας κρεμάστηκαν επιδεικτικά στο κυπαρίσσι, ναι, υπάρχουν και τέτοια καταμεσής της Σαλονίκης, σαν φλάμπουρα που υπογραμμίζουν τις ματαιότητες.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
