H πόλωση είναι µονόδροµος
Του Χρήστου Μαχαίρα.
Είναι το τελευταίο στάδιο της πολιτικής, όπως µια ορισµένη ηθικολογική ανάγνωση προτείνει, ή µήπως είναι συστατικό και αναπότρεπτο στοιχείο του πολιτικού ανταγωνισµού;
Η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή και η άγρια κόντρα Τσίπρα – Μητσοτάκη επιδέχονται τουλάχιστον δύο αναγνώσεις: η µία ανάγνωση, στη θέα του πολιτικού καβγά, βλέπει την έκπτωση του διαλόγου και τη διολίσθηση της αντιπαράθεσης σε άγονα εδάφη. Η δεύτερη θεωρεί την πολεµική ρητορική των δύο µονοµάχων και τη συγκρουσιακή σκηνική παρουσία τους επιλογή τακτικού χαρακτήρα, αν όχι και λύση ανάγκης.
Οσοι κλίνουν προς τη δεύτερη προσέγγιση υπογραµµίζουν την ειδική πολιτική συγκυρία, σηµειώνουν το προεκλογικό timing και υποστηρίζουν ότι µε την προοπτική της κάλπης στον ορίζοντα, δύο κόµµατα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν∆ δεν θα µπορούσαν να ανταλλάσσουν και ανθοδέσµες.
Υπάρχει, ωστόσο, και κάτι επιπλέον: Τρεις µέρες µετά τη δηµοσκόπηση της ΚΑΠΑ Research για το «Εθνος της Κυριακής», η έρευνα κοινής γνώµης που πραγµατοποίησε η ALKO για την τηλεόραση του Open, έρχεται να υπογραµµίσει ένα κοινό εύρηµα. Περισσότερο και από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εµφανίζεται να «µαζεύει» τη διαφορά στα επίπεδα του 5%, και οι δύο έρευνες βρίσκουν τη ζώνη της αδιευκρίνιστης ψήφου να παραµένει άνω του 20%, καθιστώντας έτσι παρακινδυνευµένη κάθε απόπειρα εκλογικής εκτίµησης ή δηµοσκοπικής αναγωγής.
Με άλλα λόγια, δίπλα στους δύο πόλους του σκηνικού που µάχονται για τη διατήρηση ή την ανάκτηση της εξουσίας προστίθεται ένας τρίτος πόλος, που απαρτίζουν όσοι δεν εκδηλώνουν τις εκλογικές τους προτιµήσεις, δηλώνουν «αναποφάσιστοι» ή λένε ότι θα επέλεγαν την αποχή. Ο πόλος αυτός είναι «γκρίζος» -υπό την έννοια της αδιευκρίνιστης εκλογικής συµπεριφοράς- δεν είναι ωστόσο… αγνώστου ταυτότητος, καθώς το ένα τρίτο του και πλέον στήριξε εκλογικά τον Σεπτέµβριο του 2015 τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόθεση του Τσίπρα είναι να επαναπατρίσει αυτούς τους ψηφοφόρους, φιλοδοξία του Μητσοτάκη να τους µετακινήσει προς την πλευρά του ή να τους οδηγήσει στην αποχή.
Το εργαλείο είναι κοινό και η µεθοδολογία αντίστοιχη: ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δηµοκρατία καταφεύγουν στην πόλωση όχι γιατί στερούνται πολιτικού… σαβουάρ βιβρ, αλλά γιατί εκτιµούν ότι το σκηνικό της ακραίας αντιπαράθεσης µπορεί να εξυπηρετήσει τον σχεδιασµό προσέλκυσης των «αναποφάσιστων» ή να αποτρέψει τη µετακίνησή τους στη σφαίρα επιρροής του αντιπάλου.
Ο πρωθυπουργός ανεβάζει τους τόνους για να εξάψει τα κατά βάση αντιδεξιά αντανακλαστικά αυτού του ακροατηρίου, προβάλλοντας το γεγονός ότι η χώρα έχει στα χέρια της πλέον την ιδιοκτησία των πολιτικών, άρα και τη δυνατότητα ενίσχυσης των κοινωνικών οµάδων που έπληξε η κρίση. Ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης ποντάρει στην επιχειρηµατολογία των αδικαίωτων προσδοκιών και επιχειρεί να εµφανίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως άθροισµα προσώπων «δεµένων» µε τη νοµή και τα προνόµια της εξουσίας.
Οσο ανεβαίνουν οι τόνοι, αυξάνεται και η πίεση στα διαφιλονικούµενα κοινά. Το µπρα ντε φερ µόλις ξεκίνησε…
Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ
