H εξέγερση ζει ανάμεσά μας
Του Γιώργου Σταματόπουλου.
Με τη συνδρομή των νέων ιστορικών της χώρας, που διαβάζουν την Ιστορία με άλλα μάτια, αντικειμενικά όπως αναιδώς ισχυρίζονται, το Πολυτεχνείο αποκτά πλέον τη συμβολική και ιστορική του αίγλη, ανάλογη αυτής της Εθνικής Αντίστασης.
Δεν το ήθελαν αυτό οι καημένοι οι νέοι ιστορικοί· ήθελαν να τινάξουν από πάνω του την αχλύν του θρύλου και του μύθου, να το υποβαθμίσουν, να το υποτιμήσουν, να το λοιδορήσουν.
Κατάφεραν μεν να πείσουν πολλούς της γενιάς του lifestyle ακόμη και να τους φανατίσουν, έδωσαν όμως ταυτόχρονα την ευκαιρία σε αρκετούς από τους πρωταγωνιστές να μιλήσουν με ειλικρίνεια και να αναδείξουν τα πραγματικά γεγονότα.
Το Πολυτεχνείο πλέον στέκεται με αξιοπρέπεια απέναντι στην Ιστορία και την πολιτική-εξεγερσιακή γραμματεία· αληθινό και ολοζώντανο.
Δεν γνωρίζω αν αυτοί οι νέοι ιστορικοί με τη συνδρομή πάντα των πρόθυμων δημοσιογράφων νομίζουν ότι έχουν επιτύχει αυτό που ήθελαν· η κοινωνία, όμως, αποδεικνύει το αντίθετο, διότι κατάλαβε ότι πολλά θαυμαστά συνέβησαν τις μέρες εκείνες (και τις προηγούμενες και τις επόμενες).
Τέτοια που κάνουν τους γονείς αλλά και τα παιδιά να νιώθουν χαρά και περηφάνια για την ύπαρξή του.
Απορώ αν όλοι οι δύσπιστοι και όσοι τους ακολούθησαν (και τους ακολουθούν) έχουν διαβάσει λίγο τον Αριστοτέλη· θα συνειδητοποιούσαν, φαντάζομαι, ότι είναι θύματα της ετερογονίας των σκοπών.
Γι’ αλλού ξεκίνησαν και αλλού βρέθηκαν, οι φτωχοί.
Πλησιάζει μισός αιώνας από την εξέγερση και το Πολυτεχνείο δεν λέει να ξεθωριάσει· βρίσκεται σε υψηλό σημείο στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και στη γενικότερη ελληνική γραμματεία: στην ποίηση, το δοκίμιο, τη φιλοσοφία, στις γιορτές και τη συλλογική μνήμη, απαλλαγμένο από υπερβολές και συκοφαντίες, από μυθεύματα και αρνήσεις.
Αυτό είναι που δεν υπολόγισαν οι αρνητές του. Οτι περνώντας ο καιρός το Πολυτεχνείο αποκαθαίρεται και ζωντανεύει.
Μπορεί μεν το σύνθημα «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – Πολυτεχνείο» να είναι μικρής ιστορικής σημασίας (δεν συγκρίνεται η μεγαλειώδης Εθνική Αντίσταση με τη φοιτητική εξέγερση), σε συμβολικό όμως επίπεδο είναι ισοδύναμο· μάλιστα το Πολυτεχνείο ως πιο κοντά στη βιολογική μνήμη θα έλεγα ότι είναι πιο λυσιτελές σε ό,τι αφορά την αντίσταση του καταπιεσμένου και την εξέγερση κατά της τυραννίας.
Ολοι όσοι προσπάθησαν να στιγματίσουν την τεράστια σημασία του Πολυτεχνείου στη νεότερη πολιτική ζωή της χώρας, αλλά και στην αλλοεθνή, κατασκευάζοντας τον μύθο ότι η «γενιά του Πολυτεχνείου» ευθύνεται (!) για τα κακά, στραβά και ανάποδα της χώρας, ότι εξαργύρωσαν τάχα τη συμμετοχή τους με θώκους εξουσίας και άλλα ιλαρά, απλώς είναι αστείοι και ανεύθυνοι.
Προπαντός δεν έχουν ιστορική συνείδηση (και ματιά).
Στην προσπάθειά τους δε να μολύνουν με τον φανατισμό τους την Ιστορία καταφέρνουν απλώς να πάψει η αγιοποίηση του Πολυτεχνείου.
Αλλά αυτό, ούτως ή άλλως, έπρεπε να επέλθει από μόνο του, διότι δεν έχει σχέση με την αλήθεια (την όποια αλήθεια) της Ιστορίας.
Η εξέγερση θα είναι πάντα επίκαιρη· το νόημά της δεν χάνεται τουλάχιστον για εκείνους που βλέπουν την υποταγή και τον εφησυχασμό σαν αποτροπαϊκά σύμβολα, που δεν παραδίδονται αμαχητί όπως μερικοί μερικοί, ψευδοαριστεροί και παρατρεχάμενοι.
Οι πρώτοι, ευτυχώς, είναι πολλοί· οι δεύτεροι δεν παραδίδουν, απλώς, τα όπλα της εξουσίας.
Ας μην εφησυχάζουν· η εξέγερση βρίσκεται (ζει) πάντα ανάμεσά μας.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
