Είμαστε όλοι Αρειανοί…
Του Παντελή Μπουκάλα. Αυτή τη φορά το είπαν οι επιστήμονες. Η ίδια η ΝΑSΑ. Με κάθε επισημότητα. Και με την προσδοκία ότι θα προλάβει τις παρεξηγήσεις και τις υπερβολές από βιαστικούς και φαντασιόπληκτους. Δεν τα κατάφερε όμως. Ο συγκρατημένος επιστημονικός λόγος («μετά τον εντοπισμό τρεχούμενου νερού αυξήθηκαν οι πιθανότητες να υπάρχει κάποιας μορφής ζωή στον Αρη») μεταφράστηκε από τα MME σε απόλυτη σιγουριά. Τα μίντια βέβαια, διεθνώς, έχουν τον δικό τους μετρητή της σοβαρότητας (δηλαδή της εμπορικότητας) ενός θέματος. Και όσο «μαζικότερα» τυγχάνουν τόσο πιο χαλαρά είναι τα κριτήριά τους, άρα και η σχέση τους με τη σοβαρότητα. Γι’ αυτά…
Επ’ ελευθερία εκλήθητε
Του Θανάση Καρτερού. Με κάθε σεβασμό, αλλά όλα τα ανακάτεψε ο αρχιεπίσκοπος. Το Σύνταγμα, την ιστορία, τις “ανοησίες”, την εθνική – ελληνοχριστιανική! – παιδεία, τους παπάδες, τους αρχιερείς, τον πολιτισμό. Και τις καρδιές των Ελλήνων. Για να κατακεραυνώσει τι; Την άποψη της Αναγνωστοπούλου -“κάποια κυρία” αποκάλεσε περιφρονητικά την αναπληρώτρια υπουργό, κι αυτό είναι ατόπημα- ότι πρέπει να απλοποιηθεί η διαδικασία της απαλλαγής από τα Θρησκευτικά όποιου μαθητή το ζητάει. Με σύμφωνη γνώμη του κηδεμόνα του φυσικά. Συγγνώμη, αλλά εδώ δεν είναι θέμα ούτε κάποιας κυρίας ούτε κάποιου κυρίου. Ούτε καν θέμα του Κυρίου. Διότι ο Κύριος είπε άφετε τα παιδία…
Παλιά τους τέχνη…κιτρινισμός
Του Δημήτρη Τρίμη. Λαμπάδες θα πρέπει να ανάβει ο Αλέξης Τσίπρας και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης για αυτά που γράφουν και λένε τα αντιπολιτευόμενα Μέσα Ενημέρωσης για τα επερχόμενα φορολογικά μέτρα. Οι κυριακάτικες εκδόσεις πρόσφεραν τόσες τερατολογίες και εμφανείς ανακρίβειες για το τι πρόκειται να πάθει ο λαός μας από τη «νέα φοροεπιδρομή», που η βέβαιη διάψευσή τους σε λίγες βδομάδες από την πραγματικότητα (από την ίδια τη ζωή, όπως θα έλεγε και ο Χ. Φλωράκης), την οποία θα δουν με τα δικά τους τα μάτια οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, θα δώσει κι άλλα μπόνους αξιοπιστίας στην κυβέρνηση. Το…
Ο Τσίπρας τα σάρωσε όλα
Tου Γιώργου Δελαστίκ. Ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες για τον ΣΥΡΙΖΑ προβλέψεις το ποσοστό που συγκέντρωσε στις βουλευτικές εκλογές. Το 35,46% που πήρε και κυρίως οι 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατέστησαν εκ νέου τον Τσίπρα ικανό να σχηματίσει όποια κυβέρνηση θελήσει – ακόμη και με τον …Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος μπήκε με άνεση στη Βουλή, ενώ η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη έμεινε απέξω οριακά! Θεωρητικά, τη δυνατότητα αυτή την είχε φυσικά κοινοβουλευτικά ο Αλέξης Τσίπρας και μετά τις εκλογές της 25ης του Γενάρη, όταν είχε πάρει 36,34% και 149 βουλευτικές έδρες. Τότε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε αντιμνημονιακό κόμμα και το…
Κοριοί με σπόνσορες
Του Θανάση Καρτερού. Η αντιπολίτευση είναι αντιπολίτευση. Διαφωνεί, καταγγέλλει, προτείνει, σκίζει τα ρούχα της. Το πρόβλημα με τον Τσίπρα και τη νέα κυβέρνηση είναι ότι δύσκολα μπορεί κανείς να αντιπαρατεθεί σε όσα (λέει ότι) θα κάνει. Τι να πει δηλαδή ο άλλος, ότι δεν θέλει να χτυπηθεί η διαφθορά; Ή η διαπλοκή; Ή να γίνει ένα μεγάλο βήμα στην Υγεία και στην Παιδεία; Ή να αρχίσει συστηματικός πόλεμος με τους λαθρεμπόρους καπνού, καυσίμων και φόβου; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό έχουν καταφύγει οι οπλίτες της μείζονος αντιπολίτευσης, οι πελταστές της ήσσονος και οι επιφανείς τοξότες της λεγόμενης -ή λεγάμενης- δημοσιογραφίας στον…
Το «χαμένο» γκολ και…
…οι παράξενοι ελκυστές Σκουριασμένων επενδύσεων. Του Απόστολου Λυκεσά. Όπως είναι παγκοίνως γνωστό, η επένδυση, η τοποθέτηση χρημάτων σε μια επιχείρηση προκειμένου να παραχθεί συγκεκριμένος τύπος προϊόντων πραγματοποιείται εφόσον τηρείται μια βασική προϋπόθεση. Ότι τα χρήματα θα δοθούν από κάποιον που τα κατέχει και ο οποίος, έχει έναν και μόνον στόχο: να βάλει ένα ευρώ, το οποίο μέσα από την μαγική εξίσωση που συνθέτουν η εργασία των υπαλλήλων του, η αξία χρήσης του προϊόντος που θα παράγουν και η κατάληξη του σε μια αγορά ικανών να το αγοράσουν καταναλωτών, θα μετατραπεί σε διπλασιασμό του, τουλάχιστον, για να μην πω ότι επιθυμία…
Εισπήδηση
Του Τάσου Παππά. Ξάφνιασε δυσάρεστα όσους περίμεναν άλλα απ’ αυτόν. Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν μας είχε συνηθίσει σε αγενείς παρεμβάσεις και σε επιθετική ρητορική που θυμίζουν τον προκάτοχό του. Θύμωσε και τα ‘βαλε με την αναπληρώτρια υπουργό Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου επειδή είπε το αυτονόητο για μια σύγχρονη κοινωνία, ότι δηλαδή «δεν είναι δυνατόν να οφείλει να δηλώνει ο μαθητής σε δημόσιο έγγραφο το θρήσκευμά του ώστε να εξασφαλίσει την απαλλαγή του από το μάθημα των Θρησκευτικών». Η κ. Αναγνωστοπούλου δεν είναι «ο καθένας», όπως είπε ο αρχιεπίσκοπος, είναι μέλος της κυβέρνησης τοποθετημένη στο αρμόδιο υπουργείο, ενώ καλό θα είναι να αποφεύγει…
Παντελεήμων ή Τσίπρας;
Του Θανάση Καρτερού. Μια χαρά ήταν οι παραινέσεις του Αλέξη Τσίπρα προς τους υπουργούς του, δεν μπορείς να πεις. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά τους ζήτησε -και μπράβο του. Να στέκονται προσοχή μπροστά στις ανάγκες του λαού και όχι μπροστά στις ανάγκες της τηλεθέασης -και πάλι μπράβο του. Να είναι εν γένει υπουργοί -υπό το έργο- του πολίτη και όχι συναυτουργοί στο παραμύθιασμα του πολίτη από τους “ένα νερό κυρα – Βαγγελιώ” των παραθύρων. Τρίτο μπράβο του. Από πού όμως προέκυψε η ανάγκη για τέτοιου είδους κώδικα εργασίας, αξιολόγησης, συμπεριφοράς και πειθαρχίας, με την τιμωρία των “απείθαρχων” να αιωρείται…
H μικρογραφία της Γερμανίας
Του Κώστα Βαξεβάνη. Το σκάνδαλο της VW, δεν είναι μια δυσάρεστη παρένθεση στη Γερμανική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Το γεγονός δηλαδή πως η εταιρεία εγκατέστησε σε 11 εκατομμύρια αυτοκίνητα ένα έξυπνο λογισμικό το οποίο όταν γινόταν έλεγχος καυσαερίων κατάφερνε να παρουσιάζει ψευδώς μικρούς ρύπους ενώ στην πραγματικότητα ήταν 40 φορές πάνω από το επιτρεπόμενο, δεν είναι μεμονωμένη παρέκκλιση. Σκεφθείτε πως για να δημιουργηθεί αυτό το λογισμικό, δούλεψαν αρκετά άτομα ενώ χρειάστηκε η συνενοχή και η σιωπή αρκετών ακόμη, από την κεφαλή της διοίκησης της εταιρείας ως τη βάση, προκειμένου να εγκατασταθεί στα αυτοκίνητα. Ο εκπρόσωπος της VW στις ΗΠΑ όπου…
Aόρατες(;) πτυχές του θριάμβου
Του Γιώργου Μαργαρίτη* Σε πρώτη ανάγνωση επρόκειτο για θρίαμβο! Θρίαμβο όλων των πολιτικών συνταγών που συνδιαμόρφωσαν το πλέγμα των μνημονιακών «διομολογήσεων» τα προηγούμενα χρόνια, πλέγμα μέσα στο οποίο παγίδευσαν τον λαό και τη χώρα μας. Θρίαμβο επίσης εκείνων που άλλα υπόσχονταν, άλλα εννοούσαν και τελικά άλλα έπρατταν, διαμορφώνοντας την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά της απόλυτα προσαρμοσμένης –στη θέληση των ισχυρών– πολιτικής. Η πολιτική ανηθικότητα επιβραβεύτηκε, ο αμοραλισμός δικαιώθηκε, χωρίς αυτό να αποτελεί καινοτομία στον χώρο της αστικής πολιτικής. Οι παλαιότεροι είχαν γνωρίσει το αυτό σενάριο –σε πιο ήπια, είναι αλήθεια, εκδοχή- τον καιρό του ανατέλλοντος ΠΑΣΟΚ. Η προαναγγελία του Δεκαπενταύγουστου,…
Ζητούμενα, η πολιτική και…
…ιδεολογική ενότητα. Του Τάσου Παππά. Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποτυπώνει τους πραγματικούς συσχετισμούς που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία σχετικά με το θέμα του ευρώ. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις έχει καταγραφεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό -κυμαίνεται από το 20% έως το 30%, σε μερικές άγγιξε και το 35%- που τάσσεται υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Αυτό δεν εκφράστηκε στις κάλπες. Ακόμη κι αν αθροίσουμε (αυθαίρετα) τα ποσοστά του ΚΚΕ, της Λαϊκής Ενότητας, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, το αποτέλεσμα υπολείπεται κατά πολύ του εικαζόμενου εκτοπίσματος που έχει το συγκεκριμένο ρεύμα. Οπαδοί αυτής της στρατηγικής είναι «κρυμμένοι» και…
H κρυφή γοητεία της εξουσίας
Του Περικλή Κοροβέση. Θεωρητικά κάθε κόμμα πριν από τις εκλογές, μικρό ή μεγάλο, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα, άσχετα αν θα εφαρμοστεί ή όχι. Συνήθως είναι ένα μείγμα γοητευτικής ασάφειας και δημαγωγίας, ενίοτε και με παραλογισμούς και παράλληλα επιθέσεις στον αντίπαλο, κάθε είδους. Το τι θα πράξουν όταν γίνουν κυβέρνηση φαίνεται στα πρώτα μέτρα που θα πάρουν, τα οποία δεν είχαν εμφανιστεί στο πρόγραμμά τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτό που θέλουν να εφαρμόσουν το κρύβουν προεκλογικά. Εξαίρεση σε αυτή την παράδοση αποτέλεσε ο Τσίπρας με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: ήταν συγκεκριμένο και ίσχυε ακόμα και το πολυσέλιδο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ψηφιστεί…
Volkswagen: το κατσαριδάκι…
…του γερμανικού καπιταλισμού. Του Άρη Χατζηστεφάνου. Από το Βερολίνο του Χίτλερ μέχρι την καγκελαρία της Μέρκελ και από την Αμερική του Ρούζβελτ μέχρι τον Λευκό Οίκο του Ομπάμα, οι αυτοκινητοβιομηχανίες των αναπτυγμένων κρατών γίνονταν καθρέφτης των εξελίξεων στην παγκόσμια οικονομία. Το σκάνδαλο της Volkswagen ήρθε απλώς να καταρρίψει μερικούς από τους μύθους για το σύγχρονο πρόσωπο του καπιταλισμού. Το αυτοκίνητο δεν θα αποτελεί πλέον ένα όργανο που θα διχάζει τις τάξεις αλλά ένα μέσο μεταφοράς για όλους τους ανθρώπους Αδόλφος Χίτλερ Στριμωγμένος σε ένα σχετικά μικρό γραφείο σχεδίαζε και ξανασχεδίαζε ένα μικρό αυτοκινητάκι. Μπορεί κανένας να μην αναγνώριζε το καλλιτεχνικό…
Εορτή για τα πανηγύρια
Του Στάθη. Λάμπει, όσον οι ημέρες, κατάκορφα στο στερέωμα η κυρία Ραχήλ Μακρή. Χθες αποφάνθηκε ότι η Βουλή είναι «οίκος ανοχής», ρισκάροντας να της απαντήσει κάποιος ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον χωρίς την παρουσία της ίδιας ή όποιου άλλου αμολάει φασίζοντα, αντικοινοβουλευτικά και σεξιστικά σχόλια εναντίον του ενός από τους τρεις πυλώνες του πολιτεύματος, σε μια περίοδο μάλιστα που το πολίτευμα δυσπραγεί, ευρισκόμενο υπό Καθεστώς Εντολής (του Βερολίνου), που το Σύνταγμα έχει υποκατασταθεί απ’ το Μνημόνιο και που στα έγκατα της κοινωνίας σαλεύουν χρυσαυγίτικα σερπετά. Η αποχή, οι ελαφρόμυαλες επιλογές (Λεβέντης), οι απολίτικες επιλογές (Ποτάμι), η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ με…
Η κρύα εκδίκηση του Λ. Κύρκου
Του Χρήστου Λάσκου. Αν θέλαμε σήμερα, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, να συνοψίσουμε τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο στην ελληνική πολιτική ζωή, νομίζω πως η πιο περιεκτική διατύπωση είναι πως πρόκειται για την συντριπτική δικαίωση της ΔΗΜΑΡ. Δεν είναι μόνο η ακραία επικράτηση του κυβερνητισμού σε αυτό –ή, καλύτερα, ό,τι απέμεινε από αυτό- που υπήρξε σε άλλους, κοντινούς πάντως καιρούς, η πιο προωθημένη ενσάρκωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη. Είναι ακόμη η κατίσχυση της ιδέας πως θα πρέπει να τελειώνουμε με την επαγγελία της ρήξης, στο μέτρο πως, όπως έδειξε η ζωή (sic), πρόκειται για «επαγγελία της αδύνατης ρήξης»….
Προσωποπαγή κόμματα
Του Τάσου Τσακίρογλου. Ολο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στην πολιτική σκηνή τη συγκρότηση -ευκαιριακή και προπαντός καιροσκοπική- διαφόρων κομματικών σχηματισμών από πρόσωπα που υπηρετούν είτε την προσωπική τους στρατηγική είτε ευρύτερα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη σύνδεσης με την κοινωνία, τα κινήματα ή τους κοινωνικούς αγώνες. Το μεταμοντέρνο και φιλελεύθερο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών του Δημήτρη Αβραμόπουλου, το Χριστιανοδημοκρατικό Κίνημα του Νίκου Νικολόπουλου, το Αρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά, οι Ενεργοί Πολίτες του Μανώλη Γλέζου, και ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί…
Γεια σου ΠΑΣΟΚ μεγάλε!
Του Νίκου Μπογιόπουλου. Πασοκισμός είναι να βαφτίζεις το κρέας – ψάρι. Να λες ότι θα φέρεις το σοσιαλισμό και να φέρνεις τα νέα τζάκια. Να υπόσχεσαι καλύτερες μέρες, πριν τις εκλογές, και μετά τις εκλογές να παγώνεις μισθούς, να μειώνεις συντάξεις και να κάνεις πραξικοπήματα στη ΓΣΕΕ, όπως συνέβη το 1985. Να λες«διώχνω τις ΝΑΤΟικές βάσεις», να φέρνεις συμφωνία παραμονής των βάσεων, κι όμως να συνεχίζεις να ισχυρίζεσαι ότι φεύγουν οι βάσεις που… μένουν. Πασοκισμός δεν είναι κομματική ιδιότητα. Είναι συμπεριφορά. Είναι στάση. Είναι πολιτική πρακτική. Για παράδειγμα, Πασοκισμός είναι να πουλάς παραμύθια περί «εθνικής κυριαρχίας» την ώρα που έχεις…
Καψάλισμα
Του Απόστολου Λυκεσά. Το πάθημα με όσα είχαν γίνει με τον νυν περιφερειάρχη δυτικής Μακεδονίας Θεόδωρο Καρυπίδη δεν έγινε μάθημα. Κι αυτό οδήγησε σε κυβερνητικό «καψάλισμα». Πάλι καλά που συνέβη δυό μέρες μετά τις εκλογές και όχι δυό μέρες πριν. Το πλέον ενοχλητικό στην περίπτωση του Δημήτρη Καμμένου, όπως και στην περίπτωση Καρυπίδη, δεν είναι το κόψιμό τους μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας για τον πρώτο και της υπουργοποίησης του δεύτερου. Το ενοχλητικό είναι ότι αυτό γίνεται με υποδείξεις και υπενθυμίσεις τρίτων, αυτών δηλαδή που είχαν κρατήσει και αποθηκεύσει στον σκληρό τους δίσκο τα «tweets» και των δύο για θέματα…
Ώστε νίκησε η τρόικα, ε;
Tου Θανάση Καρτερού. Κοιτάξτε τώρα μια ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος. Νίκησε η τρόικα, διακηρύσσουν όχι μόνο ο Βαρουφάκης, αλλά και αριστεροί άνθρωποι, με καθαρή πορεία και χρόνια πείρας. Νίκησε η Μέρκελ, η Φραγκφούρτη, ο Σόιμπλε, το κατεστημένο, ο καπιταλισμός, το κακό το ριζικό μας, λένε. Και πώς αυτό, βρε παιδιά; Απλούστατο: Νίκησε ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι κόμμα του Μνημονίου, της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του κατεστημένου, του καπιταλισμού. Άρα νίκησαν όλοι αυτοί. Όπερ έδει δείξαι. Είναι μια ερμηνεία κι αυτό, θα πεις. Που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Οι ίδιοι μάλιστα που έλεγαν μεγάλα λόγια, περί…
Δήθεν αριστερές πολιτικές
Του Τάσου Παππα. Τα κόμματα του λεγόμενου Κέντρου (το Ποτάμι κυρίως, το ΠΑΣΟΚ δευτερευόντως, που εσχάτως προσπαθεί με αργά βήματα να επιστρέψει στις ρίζες του) υποστηρίζουν ότι δεν θα γίνουν το άλλοθι, είτε σε συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Δεξιάς είτε σε εθνικολαϊκιστικές, θολές και παρωχημένες, δήθεν αριστερές πολιτικές. Το πρώτο που λένε ότι δεν θα κάνουν ακούγεται καλό, αν και πρέπει να περιμένουμε να δούμε στην πράξη τι εννοούν. Για το δεύτερο, όμως, τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα. Τι είναι άραγε γι’ αυτά τα κόμματα «παρωχημένες, δήθεν αριστερές πολιτικές»; Για παράδειγμα: Είναι παρωχημένη, δήθεν αριστερή πολιτική η υπεράσπιση του…
