Περικοπές…
Του Θανάση Καρτερού. Πολλά πράγματα που σε κολάζουν λέγονται αυτές τις άγιες μέρες, από πολλές πλευρές. Από τους υποψήφιους αρχηγούς της Ν.Δ., ας πούμε, που αν και βρίσκονται σε ρητορική ύφεση, εξακολουθούν να ανταγωνίζονται ποιος είναι ο καλύτερος αντι-Τσίπρας. Ή από τον Καμμένο που ντύνει γυναίκες στο χακί. Ή από το ΠΑΣΟΚ, που αφού έκοψε, μόνο του ή με παρέα, άπειρες φορές τις συντάξεις, τώρα απαιτεί να μη δεχτεί η κυβέρνηση καμιά μείωσή τους. Και να δεχτεί μόνο τις σωτήριες προτάσεις της Φώφης, η οποία δεν πρόκειται να προσυπογράψει άλλη μείωση συντάξεων. Α-πα-πα. Πιάστηκε το χέρι της γυναίκας να προσυπογράφει…
Χρωστάς φόρους, ε κακόμοιρε;
Του Κώστα Βαξεβάνη. Θεωρητικά οι φόροι δεν είναι ένα συντηρητικό μέτρο. Όχι αν επιστρέφουν στην κοινωνία ως κοινωνικές δαπάνες. Μιλάμε βέβαια για ένα δίκαιο σύστημα, όπου ο καθένας καταβάλει ανάλογα με τις δυνατότητες και τα έσοδά του. Αυτά θεωρητικά. Στην Ελλάδα η πυραμίδα της φορολόγησης είναι αντίστροφη της πυραμίδας των εσόδων. Τα χαμηλά και μεσαία στρώματα φορολογούνται, πληρώνουν, υποφέρουν την ώρα που τα υψηλά εισοδήματα διατυπώνουν θεωρίες για το πόσο θα πληγεί η επιχειρηματικότητα αν φορολογηθούν. Μπορεί να υπάρξει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα; Χρειάζονται (πάλι θεωρητικά) δύο πράγματα. Πολιτική βούληση και να βρεθούν λεφτά για να φορολογηθούν. Ακόμη και αν…
Εμμονή με το χακί!
Της Άντας Ψαρρά. Οσο κι αν οι «σκέψεις» και τα σχέδια του Πάνου Καμμένου, όπως παρουσιάστηκαν από δημοσιογράφους συνομιλητές του, έγιναν στόχος σφοδρών αντιδράσεων, μάλλον πρόκειται για… λάθος συναγερμό. Ειδικά για το ζήτημα της προαιρετικής στράτευσης όσων γυναικών επιθυμούν να σταδιοδρομήσουν σε ένστολες υπηρεσίες οι έντονες αντιδράσεις ξεπέρασαν από μερίδα της αντιπολίτευσης και από τα ΜΜΕ ακόμα κι εκείνες περασμένων δεκαετιών, όταν η συζήτηση αφορούσε ολόκληρο τον γυναικείο πληθυσμό της Ελλάδας. Πολλοί υπουργοί Αμυνας μετά τη Μεταπολίτευση «έριχναν» το ζήτημα «γυναίκες στο χακί» στα ΜΜΕ συμβαδίζοντας και με τους προβληματισμούς άλλων χωρών (και ειδικά των ΗΠΑ) εκείνη την εποχή. Στην…
Εφ’ όλης της ύλης και..
…για όλους. Του Τάσου Παππά. Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι εύκολος στόχος. Δεν κάθεται στ’ αυγά του, μιλάει πολύ, λέει ενοχλητικά πράγματα και ετοιμάζεται να συμμετάσχει σε μια πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία εναντίον της στρατηγικής της λιτότητας. Κάποιοι τον αποκαλούν προδότη, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ τον απειλούν με εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή και Ειδικά Δικαστήρια για να διαπιστωθεί αν λειτούργησε βάσει σχεδίου (δικό του ή σε συνεργασία με τον Τσίπρα) ή ήταν απλώς αδέξιος στη διαχείριση της κατάστασης. Εσχάτως στην ομάδα των επικριτών τού πρώην υπουργού Οικονομικών εντάχθηκε ο υποψήφιος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεσμεύτηκε δημοσίως ότι αν…
Προς συντρόφους…
…(εν όψει του 2016) Του Γιάνη Βαρουφάκη. To 2015 θα μείνει στην ιστορία για την Άνοιξη της Αθήνας, καθώς και για την ήττα που έφερε τη συνθηκολόγηση του καλοκαιριού. Θα το θυμόμαστε για το απερίγραπτο κουράγιο ενός λαού που, μετά από πέντε χρόνια κοινωνικής κατάρρευσης, και παρά την τρομοκρατία της σιδηρόφρακτης τρόικας, των ΜΜΕ, των κλειστών τραπεζών, μας έδωσε το θρυλικό εκείνο 62%. Σε πείσμα της απογοήτευσης και της εσωστρέφειας που έφερε ο θρίαμβος της τρόικας, το 2015 αξίζει να παραμείνει στη συνολική μνήμη, Ελλήνων και Ευρωπαίων, ως μια στιγμή περήφανης αντίστασης στον ανορθολογισμό της επίσημης Ευρώπης. Όπως και η…
Οι Ισπανοί Σοσιαλιστές πρέπει…
…να ορθώσουν το ανάστημά τους. Του Πάμπλο Ιγκλέσιας. Οι εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου ήταν ακόμη ένα βήμα προς την ισπανική πολιτική αλλαγή: μπήκε ένα τέλος στο υπάρχον σύστημα και έφεραν μια νέα πολιτική εποχή. Αποτέλεσμα της διακυβέρνησης Ραχόι, που χαρακτηρίστηκε από τη διαφθορά και την αύξηση της ανισότητας, το Λαϊκό Κόμμα (PP) έχασε 4 εκατομμύρια ψήφους και κατέγραψε το χειρότερο εκλογικό του αποτέλεσμα από τις εκλογές του 1989. Η προθυμία των Ciudadanos να παραδώσουν πολιτική δύναμη στο PP, μετά το εκλογικό πλήγμα τους, τελικά επιβεβαιώνει ότι στο τέλος γινόμαστε μάρτυρες μιας κατάστασης που είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, αλλά με…
Η κόπωση των εορτών
Του Γιώργου Σταματόπουλου. Δεν λέει να ομορφύνει η πόλη κι ας ρέει στις φλέβες των παιδιών άφθονη η λαχτάρα για την αναμονή -με παιχνιδίζοντα ρουν-… τίνος; Τι, αλήθεια, αναμένουν τα παιδιά της κρίσης; Μόνο αυτά και η παιδικότητά τους ξέρουν. Ολοι οι άλλοι πάμε στρέκλα – δίπλα, θολωμένοι και κουρασμένοι· κατάκοποι θα ’λεγε κανείς από την υπερπροσπάθεια της επιβίωσης, βαρύθυμοι και ημιπαραιτημένοι από τη χαρά, ψάχνοντας το γούστο μες στην ένδεια υλικών, σωμάτων και συναισθημάτων. Τέκνα του σκοτεινού χειμώνα χαμένων ψευδαισθήσεων· ρεαλιστές. Τι να το κάνεις τέτοιο ιδεολογικό όπλο όταν είναι άσφαιρο, άσχημο, απωθητικό, ενώ σε άλλους πανίσχυρο, «ρωμαλέο» και…
Αλλάζει κάτι στην Ευρώπη;
Του Τάσου Παππά. Ενα από τα βασικά λάθη που διαπράττουν οι ηγέτες, όταν νιώθουν στριμωγμένοι και αναζητούν απεγνωσμένα μια ελπίδα για να πιαστούν ώστε να πάρουν ανάσες και κουράγιο, είναι να μπερδεύουν την επιθυμία τους με την πραγματικότητα. Ανθρώπινο. Το έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει. Το επικίνδυνο είναι να τους γίνει έμμονη ιδέα και να συνεχίσουν να πορεύονται όχι με βάση αυτό που υπάρχει αλλά με βάση αυτό που νομίζουν ότι υπάρχει. Είναι η περίπτωση του ακραίου βολονταρισμού που στις περισσότερες περιπτώσεις σπάει τα μούτρα του μόλις έρχεται σε επαφή με τη ζωή, γιατί πιστεύει ότι τα πάντα μπορούν…
Καλά θα πάνε
Του Θανάση Καρτερού. Αισιόδοξος εμφανίστηκε ο Τσίπρας στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο της χρονιάς, όπου έθεσε τους στόχους για το πρώτο εξάμηνο του 2016. Αισιόδοξος και για την απαλλαγή από την επιτροπεία, και για τις συντάξεις, και για την εκκαθάριση του τηλεοπτικού τοπίου, και για τη μεταρρύθμιση στην Υγεία, και για μια σειρά άλλες εκκρεμότητες. Αισιόδοξος και για την κυβερνητική σταθερότητα και την αποτυχία των σχεδίων που θέλουν οικουμενικές και άλλες τερατογενέσεις, για να επαναλάβουμε τα λόγια του. Αισιόδοξος και για τη στήριξη της κοινωνίας στην προσπάθεια της κυβέρνησής του. Πρωθυπουργός είναι, θα πείτε. Είναι υποχρεωμένος να είναι αισιόδοξος. Ίσως να…
Ένας τοίχος μας χωρίζει
Της Πέπης Ρηγοπούλου. «Ένας τοίχος μας χωρίζει», μου έλεγε η Λυγερή, μια νέα κοπέλα με την οποία είχαμε ταξιδέψει παλιότερα στο Βελιγράδι κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών, μιλώντας για τη διαφορά ανάμεσα στους άστεγους και αυτούς που έχουν -ακόμη- το προνόμιο να είναι στεγασμένοι. Ενα μεροκάματο όλο και πιο ισχνό χωρίζει τους εργαζόμενους από τους ανέργους. Ενα πιάτο φαγητό από το σπίτι ή το εστιατόριο μας χωρίζει από αυτούς που συνωστίζονται στα συσσίτια. Ολα αυτά δεν λέγονται ούτε για να πούμε -άλλη μια φορά- πόσο σκληρή είναι η κρίση στην Ελλάδα, που τελικά δεν μια είναι κρίση που θα περάσει,…
Μια συζήτηση με τον Σκρουτζ
Του Στάθη. Μας έχει κουράσει ο τρόπος που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Πέντε χρόνια γεμάτα απώλειες είναι πολλά. Η χώρα χάνει πόλεμο σε καιρό ειρήνης. Πολλά απ’ αυτά που περνάμε τώρα, τα έχουμε ξαναπεράσει. Οι πατεράδες και οι μανάδες μας έχουν αναστήσει και ξανακτίσει την Ελλάδα και τη ζωή τους δυο και τρεις φορές. Ομως κάθε φορά πίστευαν ότι η επόμενη μέρα θα ήταν καλύτερη. Υπήρχε ελπίδα! Τώρα, για πρώτη ίσως φορά στη νεότερη ιστορία μας, η ελπίδα ζητείται. Οι νέοι φεύγουν στην ξένη και οι απόμαχοι χάνουν κομμάτι-κομμάτι τους κόπους μιας ζωής, ενώ οι μαχόμενοι πολίτες μάχονται εις μάτην….
Τα μάνταλα
Του Θανάση Καρτερού. Ξέρετε ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα με τον Γκίκα Χαρδούβελη και όλη τη χρυσοδάκτυλη φάρα που γεμίζει τις διάφορες λίστες της λοβιτούρας; Ότι θεωρούν απολύτως φυσικό που κλέβουν το κράτος, κρύβουν εκατομμύρια, βγάζουν τα λεφτά τους έξω. Τι να έκανα, είπε ο Ιαβέρης των δημόσιων οικονομικών και Γκίκας της τσέπης μας. Φοβήθηκα, όπως όλοι οι Έλληνες, ότι θα χρεοκοπήσει η χώρα και έβγαλα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στο εξωτερικό. Για να μην πεθάνουν από την πείνα τα παιδιά του! Το ίδιο ακριβώς πιστεύουν όλοι αυτοί οι τύποι, και οι τύπισσες, που για χάρη τους έχουν δημιουργήσει ελληνικά…
Ν. Μπελογιάννης: 100 χρόνια
Του Νίκου Μπογιόπουλου. Στις 22 Δεκέμβρη 1915, σαν σήμερα πριν ακριβώς από 100 χρόνια, γεννιέται στην Αμαλιάδα ο Νίκος Μπελογιάννης. «Έφυγε» μόλις 37 ετών. Εκτελέστηκε. Ο Μπελογιάννης ίχε πολλά «κουσούρια» που δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους δολοφόνους του. Εκτός από μαχητής με το όπλο στο χέρι ενάντια στους κατακτητές και στους εκμεταλλευτές ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα. Ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού. Απόδειξη τόσο το βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και το βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην…
Η ανάσταση του Κιχώτη
Του Απόστολου Λυκεσά. Αν βγείτε για μια στιγμή έξω από τον κύκλο της επικαιρότητας, αν βγάλετε με την φαντασία τις δυναστικές αλυσίδες του εξουσιαστικού λόγου, χωρίς δυσκολία πια μπορείτε να δείτε τον Κιχώτη να κόβει βόλτες απ’ άκρη σ’ άκρη στον ευρωπαϊκό νότο πάνω στον αποστεωμένο πλην αθάνατο Ροσινάντη του. Τα έπη των αστικών μαύρων δασών της λιτότητας συγκινούν μόνο τους κεντροευρωπαίους που εξακολουθούν να πάσχουν από προτεσταντικές υποχρεώσεις και ακροδεξιές καθαρότητες και που ληστεύουν πρόσφυγες στα σύνορα της Δανίας. Ο νότος όμως ανήκει στον Κιχώτη. Στη φαντασία και τη χαρά. Ανήκει σε όσους γράφουν ιστορία που δεν υπόκειται σε…
Ομιλείτε ελληνικά;
Του Θανάση Καρτερού. Αν είστε χαιρέκακοι, μπορείτε να κοροϊδέψετε τώρα με την ψυχή σας τους πρόθυμους δημοσκόπους της Μαδρίτης και τους συγγενείς τους της Αθήνας, που κατέγραφαν την επερχόμενη μεγάλη πτώση των Podemos, λοξοκοιτάζοντας προς το Μαξίμου. Μπορείτε επίσης να μουτζώσετε τους πρόθυμους αναλυτές της Αθήνας και των περιχώρων, που έσπευδαν να αποδώσουν την επερχόμενη μεγάλη πτώση των Podemos στην πολιτική του Τσίπρα. Μπορείτε, τέλος, και να αντιστρέψετε τη σοφία τους: Αν για την πτώση των Podemos θα υπήρχε και ελληνική ευθύνη, τότε ελληνική ευθύνη υπάρχει προφανώς και για την εκτίναξή τους στο 21%. Αν αφήσουμε όμως στην άκρη τις…
Φωτογραφίζοντας τον εχθρό!
Του Τάσου Παππά. Η ρητορική της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού κατά του ΔΝΤ συναντά την αντίδραση των εταίρων. Δεν κρύβουν μάλιστα την ενόχλησή τους και η κατηγορηματική άρνησή τους συνοδεύεται από τις γνωστές απειλές και τους συνήθεις εκβιασμούς. Για την ώρα δεν προκύπτουν από πουθενά ενδείξεις ότι το Βερολίνο σκέφτεται να επανεξετάσει τη στάση του σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Τότε, θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί ο Τσίπρας επιμένει, τη στιγμή μάλιστα που στο θέμα του χρέους το ΔΝΤ είναι σύμμαχος, κοντά στις ελληνικές θέσεις, και πιέζει την Ευρώπη να υποχωρήσει; Η κυβέρνηση στο συγκεκριμένο ζήτημα…
Πολιτική κρίση στην Ισπανία
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου. Την αποδοκιμασία της λιτότητας από τη λαϊκή πλειοψηφία και το τέλος 40 χρόνων κυριαρχίας του δικομματισμού σηματοδοτούν οι χθεσινές βουλευτικές εκλογές της Ισπανίας. Τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) και Σοσιαλιστές (PSOE), που κυβερνούν την Ισπανία από το τέλος της εποχής Φράνκο, συρρικνώθηκαν αθροιστικά στο 50%, ενώ παραδοσιακά κυμαίνονταν γύρω από το 80%. Το ΡΡ του απερχόμενου πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι διατηρήθηκε στην πρώτη θέση, αλλά με τεράστια αιμορραγία ψήφων: συγκέντρωσε μόλις το 28,7% και 123 έδρες, χάνοντας μία στις τρεις από αυτές που κατείχε και μένοντας πολύ μακρυά από το όριο της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας- 176…
Ένα παράλληλο πρόγραμμα…
…σε ένα παράλληλο Σύμπαν. Του Άρη Χατζηστεφάνου. Σε ένα παράλληλο Σύμπαν το αγαπημένο σου συγκρότημα μπορεί να μη διασπάστηκε ποτέ Στίβεν Χόκινγκ Μπορεί να συνυπάρξει η σκληρή καθημερινότητα της λιτότητας και της φτώχειας με έναν παράλληλο κόσμο ευημερίας ή τουλάχιστον οικονομικής ισότητας και δικαιοσύνης; Στο πέρασμα των αιώνων φιλόσοφοι, καλλιτέχνες αλλά ακόμη και επιστήμονες από τον χώρο της κβαντομηχανικής οραματίστηκαν παράλληλα Σύμπαντα. Μέχρι σήμερα όμως οι ελπίδες τους αποδείχτηκαν… παραμύθια της Χαλιμάς. H πίστη των ανθρώπων ότι μαζί με τον κόσμο μας συνυπάρχει και ένας καλύτερος κόσμος είναι παλιά όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Είτε το αποκαλέσεις παράδεισο, βουνό του…
Η Τζιχάντ των Βρυξελλών
Του Περικλή Κοροβέση. Εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι, χωρίς να γνωρίζονται και φυσικά χωρίς να έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους, βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την ίδια τραγική μοίρα και να βρίσκονται μπροστά στο ίδιο δίλημμα: Ή μένουμε εδώ και έχουμε έναν βέβαιο θάνατο ή φεύγουμε από δω και με τη βοήθεια του Θεού ίσως σωθούμε. Και αν στον δρόμο πεθάνουμε, μέχρι τότε θα ζούμε με την ελπίδα, που στη χώρα μας έπαψε να υπάρχει πια. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εξήντα εκατομμύρια πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους, γιατί ο πόλεμος δεν ξεχωρίζει μάχιμους και αμάχους. Στους δέκα νεκρούς…
Ως πότε;
Του Τάσου Παππά. Η χώρα πηγαίνει σε λάθος κατεύθυνση, λέει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, όπως προκύπτει από τις τελευταίες μετρήσεις. Το ποσοστό είναι πολύ μεγάλο, ξεπερνά το 80%. Λογικό. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι η χώρα βαδίζει καλά με την ανεργία στα ύψη, την ανεργία των νέων εκτός ελέγχου, τη μεσαία τάξη σε απόγνωση, τη δημόσια διοίκηση να υπολειτουργεί, τους μισθούς να πετσοκόβονται, τις συντάξεις να συρρικνώνονται, την Παιδεία και την Υγεία να πλήττονται βάναυσα και το κοινωνικό κράτος να πνέει τα λοίσθια. Ανάλογα ευρήματα έχουμε και όταν τίθεται το ερώτημα για το πόσο αισιόδοξοι είναι οι…
