Adios amigo…
Απορώ ρε Παυλάρα πώς άντεξες τόσα χρόνια σε αυτήν τη χώρα… Για την ποδοσφαιρική σου αξία είναι περιττό να μιλήσω… Τι δουλειά όμως έχει εδώ ένας αθλητής που έχει ΑΞΙΕΣ και ΙΔΑΝΙΚΑ, που ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΠΟΤΕ ΘΕΑΤΡΟ, που κατηγορήθηκε ότι έπαιζε «σκληρά» αν και ΔΕΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΕ ΠΟΤΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟ, που δε μάσησε ποτέ τα λόγια του, που δεν πούλησε οπαδιλίκι, που έφτυσε ακριβοπληρωμένα συμβόλαια ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ και – το πιο σπάνιο για ποδοσφαιριστή – που έχει ΠΑΙΔΕΙΑ την οποία απέκτησε από την τριβή με τη ζωή και όχι σε πανεπιστήμια τα οποία από ό,τι φαίνεται παρέχουν μόνο μόρφωση;
Δε θα το φανταζόμουν ποτέ, αλλά κατά κάποιον τρόπο «χαίρομαι» που φεύγεις… «Χαίρομαι» γιατί δε σου αξίζει αυτό που περνάς εδώ… Γιατί βλέπω να σε απαξιώνουν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο χωρίς να έχουν ακούσει μια λέξη από τα χείλη σου για το πώς έχουν τα πράγματα.
Φεύγεις όπως φεύγουν – δυστυχώς- όλοι οι μεγάλοι ηγέτες, χωρίς τιμές, δάφνες και τυμπανοκρουσίες… Όπως έφυγε ο μεγάλος Ζιντάν το 2006 που έβαλε την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του πάνω από ένα παγκόσμιο κύπελλο που θα του έδινε ένα ονειρεμένο τελείωμα στην καριέρα του.
Κουράστηκα από τις θεωρίες «Όχι προσωπολατρία», «Τα 4 ιερά γράμματα πάνω από όλα» κ.τ.λ. … Υπήρξα επί μια δεκαετία αθλητής στο τμήμα μπάσκετ του ΠΑΟΚ στις υποδομές… Γνώρισα τον Στογιάκοβιτς, τον Ρετζιά και άλλους όταν ήταν ακόμη μικρά παιδιά, είχα προπονητή τον Κώστα Φλεβαράκη, πέρασα όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια μέσα στην Τούμπα κάνοντας προετοιμασία και έχτισα έναν κόσμο ιδανικών μέσα μου που συνοψίζονταν σε αυτά τα τέσσερα γράμματα. Θυμάμαι ότι όλοι ήθελαν να μας κερδίσουν για να πουν ότι κέρδισαν τον ΠΑΟΚ. Θυμάμαι ότι ματώναμε τη φανέλα για να μην μπορέσει κανένας να υπερηφανευτεί για αυτό.
ΣΕ ΛΑΤΡΕΨΑ PABLO γιατί ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΣ όλα αυτά που είχα μέσα μου. Ένοιωσα ξανά όπως τότε που ήμασταν μικρά παιδιά και μαλώναμε στην ομάδα για το ποιος θα φοράει τη φανέλα με το 7 του Πρέλεβιτς, το 10 του Κόρφα, το 9 του Ken Barlow… Μας έκαναν και αυτοί να αγαπήσουμε ακόμη πιο πολύ τον ΠΑΟΚ όπως σε κάνουν να τον αγαπήσεις και οι οπαδοί του. ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι αυτοί που έκαναν ιερά αυτά τα 4 γράμματα… είτε αθλητές είτε ο ίδιος ο λαός του ΠΑΟΚ.
Ο Π.Α.Ο.Κ. παραμένει Π.Α.Ο.Κ. θα μου πείτε ό,τι κι αν γίνει… Και η μητέρα που χάνει ένα παιδί της εξακολουθεί να είναι μητέρα για τα υπόλοιπα παιδιά της. Ένα κομμάτι μέσα της όμως έχει πεθάνει για πάντα. Κάπως έτσι θα αισθανόμουν αν ήμουν εγώ αυτά τα 4 γράμματα σήμερα.
Γύρνα PABLO στη γη που σε γέννησε και στους φίλους σου τους Ινδιάνους. Είμαι σίγουρος ότι θα κάνεις τατουάζ τον ΔΙΚΕΦΑΛΟ και δε θα το μάθει κανείς… Και εμείς θα έχουμε να λέμε στα εγγόνια μας ότι στη δική μας γενιά ξεκίνησε η επανάσταση στον ΠΑΟΚ. KAI ΗΓΕΤΗΣ AYΤΗΣ… Ο PABLO GARCIA.
Ο πρώτος και ο τελευταίος των Μοϊκανών… ADIOS AMIGΟ
Μίλτος Β.
fcpaok.gr
