Aτομική και συλλογική ευθύνη
Tου Παύλου Πασσαλίδη.
Προβάλλεται η Ελλάδα ως μία απελπισμένη χώρα που δεν έχει προοπτική και ελπίδα επιβίωσης. Όλοι ενσπείρουν απαισιοδοξία. Αρνητισμός και μισαλλοδοξία στο πολιτικό σύστημα. Δεν εκπέμπεται από πουθενά ένα θετικό μήνυμα από και προς την κοινωνία. Η οποία ούσα συντηρητική είναι προσκολλημένη στην αδράνεια, τη συνήθεια και το μύθο. Οφείλει και αυτή να είναι ανοιχτή σε επινοητικές αλλαγές, να εκφράσει τα θέλω της.
Ο ορθολογισμός να επικρατήσει του λαϊκισμού. Να δούμε τα πράγματα καθαρά και να σχεδιάσουμε εμείς ένα ελληνικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Να συνειδητοποιήσουμε πρώτα απ’ όλα ότι και δικές μας είναι οι ευθύνες, δική μας και η δύναμη να αντιμετωπίσουμε την κρίση και να δούμε το μέλλον με πραγματική ελπίδα.
Το νέο αφήγημα για τη χώρα οφείλει να έχει βασικές αρχές και κανόνες που θα ανοίγουν με δικλείδες, νέους δρόμους για τους ανθρώπους της δουλειάς, της προσπάθειας, της γνώσης και της καινοτομίας, θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του νέου υγιούς ελληνικού ονείρου.
Αυτό που πρέπει να απαντηθεί άμεσα, παράλληλα με τα προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης, μέσα σ’ ένα ολοκληρωμένο και όχι αποσπασματικό σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι το ερώτημα: Τι παράγει αυτός ο τόπος για να τραφεί και να ζήσει αυτός ο λαός; Για να διασφαλίσει την επιβίωση αλλά και την πρόοδό του; Για να εργασθεί αυτός ο κόσμος της επιστήμης και της βιοτεχνίας, της μικρής και μεγάλης επιχείρησης, της γεωργίας, του πνεύματος και των τεχνικών της χειρονακτικής δουλειάς. Για να νικηθεί η ανεργία. Για να σωθεί ο τόπος. Για να αποκτήσει την ανεξαρτησία του πληρώνοντας τις υποχρεώσεις του μέσα από την οικονομική ανάπτυξη. Για να γίνει πραγματική αναδιανομή του πραγματικού κοινωνικού πλεονάσματος και όχι του ανύπαρκτου ή πλασματικού.
Η Ελλάδα διαθέτει ικανό ανθρώπινο δυναμικό, πληθώρα από ταλέντα και φρέσκιες ιδέες. Και οικονομικοί πόροι υπάρχουν. Αρκεί να γίνει αποτελεσματική η χρήση τους, να αξιοποιηθούν ορθά «ξεχασμένοι πόροι».
Οι καιροί περνούν. Εμείς θα αλλάξουμε αν δούμε κατάματα το φάσμα της καταστροφής μέσα σ’ ένα παρακμιακό κλίμα;
Ο διαλυτικός λόγος δεν οδηγεί πουθενά. Μόνο στην περαιτέρω διεύρυνση της κρίσης, σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.
Η ευθύνη είναι ατομική και συλλογική. Πολίτες και πολιτικοί κάθε διαμετρήματος και επιπέδου να αναλάβουν πραγματικά τις ευθύνες τους.
