Aνακατωμένα λόγια
Της Δέσποινας Μοσχούτα*
”-Σε παρακαλώ μπορείς να μου δώσεις 2 ευρώ;” Kάνω να προσπεράσω, γυρνάω πίσω, γυναίκα κοντούλα εκεί γύρω στα 55 αξιοπρεπής φαίνεται.
Μου είπανε ”είναι ανάγκη να πίνεις και καφέ;” Χρόνια εθισμένη στον καφέ και το τσιγάρο εγώ, καταλαβαίνω ψάχνω στην τσάντα μου ένα δίευρο και της το δίνω, δακρύζει
”- Ευχαριστώ πολύ”
Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας ή αυτό που νομίζαμε για αξιοπρέπεια κάποτε. Απελπισία, μισώ τον αδύναμο εαυτό μου. Στην τηλεόραση οι επιτελείς ετοιμάζονται να συναντήσουν τους βαρβάρους, οι εμφιολόγοι εμφιολογούν, ουρές στα ταμεία της εφορίας τα κορόιδα πληρώνουν η φίλη αναρωτιέμαι ” γιατί δεν αντιδρούμε;” Σιγά η Ελλάδα κοιμάται…
Ορκίζονται οι δημοτικοί άρχοντες με αστέρι και χωρίς, ο ειδικός σύμβουλος προειδοποιεί: ο Καλλικράτης έχει αρμοδιότητες, αλλά δεν έχει λεφτά, σιγά την είδηση. Απόλυτη ένδεια, που φέρνει την απόλυτη γκρίνια, στις πολυκατοικίες μαλώνουν για τα κοινόχρηστα. Αυτόχειρας ο Ρόμπιν Ουίλλιαμς, ήταν λέει ευαίσθητος ψάχνουμε το DVD με τίτλο ”ο κύκλος των χαμένων ποιητών”
Ασφυκτιώ, θέλω να αποδράσω, θέλω να τα βροντήξω, θέλω να δουλέψω, θέλω…
Ο παππούλης συμβουλεύει ”παιδί μου στην άλλη ζωή” Τώρα τι κάνουμε πάτερ;
Aνανεώνω την κάρτα ανεργίας, και καταφεύγω στην μανιοκαθαριότητα τρίβω με αρρωστημένη επιμονή και ζυμώνω, ζυμώμω δυνατά λυσσασμένα αλεύρι παντού στον πάγκο της κουζίνας, στο πάτωμα στα ντουλάπια, τα πιροσκί μου μοσχοβολάνε
Η ψυχολόγος προτείνει: ” φύγε στην Αυστραλία η ελληνική κοινότητα θέλει δημοσιογράφους”
Γερνάω μαμά!
Ξεσκονίζω τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, διαβάζω τα ίδια βιβλία ξανά και ξανά, από πότε έχουν να αγοράσουν καινούργια βιβλία έλεος!
Ο βασιλικός μου στο περβάζι φούντωσε αγγίζω το φύλλωμά του, και ανασαίνω τη μοσχοβολιά του.
Λευκές νύχτες χωρίς ύπνο, αντιστέκομαι προσεύχομαι δεν παίρνω χαπάκι, το πακέτο των τσιγάρων αδειάζει. Θεέ μου είμαι εγωίστρια, εγώ και εκατομμύρια Έλληνες. Ο τάφος της Αμφίπολης, ανάσα στο μουντό τοπίο, όλοι οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι παρόντες, γιατί να μην είμαι εκεί;
” Tα τείχη που μεγάλα και υψηλά έκτισαν γύρω μου, χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω”
Τα μάτια του Αλεξανδρινού ποιητή με κοιτάζουν μισόκλειστα, βαθιά, σχολαστικά, λυπημένα.
Κωνσταντίνος Καβάφης, Ποιητής (1863-1933)
* Δημοσιογράφος
