To Νέο και Ενιαίο στον…

…δημοκρατικό σοσιαλιστικό χώρο.

Του Γιώργου Φλωρίδη

—————————————————————————————————————————————————————Η προοπτική αναθεμελίωσης του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου προκειμένου να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της χώρας προϋποθέτει την υπέρβαση δύο καθηλωτικών ορίων: του παλιούφθαρμένου και του μεμονωμένου-προσωποπαγούς. Η απάντηση που απαιτεί η κοινωνία και ζητά ο κόσμος είναι, επίσης, διπλή. Είναι το Νέο και το Ενιαίο. Είναι το αίτημα για τη Νέα και Ενιαία Δημοκρατική Σοσιαλιστική Παράταξη.

Σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης που διαρκώς υποτροπιάζει,οι κομματικές συμπεριφορές -κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων- συνεχίζουν να χαρακτηρίζονται από σημαντική έλλειψη ευθύνης για τη χώρα και τον λαό, ο οποίος δοκιμάζεται σκληρά. Οι κυβερνητικές επιλογές έχουν μόνιμα τη χροιά της αναποτελεσματικότητας και της άδικης κατανομής των βαρών που οδηγούν σε τραγικές καταστάσεις, ενώ ο αντιπολιτευτικός λόγος -Δεξιάς και Αριστεράς- είναι βαθύτατα διχαστικός, κάποιες φορές εμφυλιοπολεμικός και σταθερά αδιέξοδος.

Στην πολιτική γεωγραφία που διαμορφώνεται στην περίοδο της κρίσης, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του λεγόμενου «κεντροαριστερού χώρου». Ο όρος ανήκει στην παλιά κομματική ονοματολογία, παράγει σε μεγάλο βαθμό σύγχυση και είναι καλύτερα να αντικατασταθεί από τον όρο «δημοκρατική σοσιαλιστική παράταξη». Εδώ λοιπόν επικρατεί η απόλυτη Βαβέλ: πολυαρχία, πολυπαραγοντισμός, πολυδιάσπαση – εννοείται με ευθύνη όλων μας. Από τη μια μεριά κυριαρχεί η αγωνία επιβίωσης των φθαρμένων κομματικών «μαγαζιών» κι από την άλλη εμφανίζονται πρόχειρες, προσωποπαγείς και θνησιγενείς απόπειρες που υποδύονται «το νέο» και «τη λύση».

Η δημοσκοπική και, κατά τη γνώμη μου, υπαρκτή και μη αντιστρέψιμη εκλογική απομείωση των δυο κομμάτων του χώρου, οδηγεί στο να εντείνεται το κοινωνικό αίτημα αναθεμελίωσης του μεγάλου ενδιάμεσου πολιτικού χώρου μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος της δημοκρατικής παράταξης νοιώθει ότι δεν εκπροσωπείται πολιτικά και δεν θα ήθελε να οδηγηθεί στις επόμενες εκλογές σε επιλογές που δεν τον εκφράζουν ή να απέχει από αυτές.

Η προοπτική αναθεμελίωσης του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου προκειμένου να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της χώρας προϋποθέτει την υπέρβαση δύο καθηλωτικών ορίων: του παλιού-φθαρμένου και του μεμονωμένου-προσωποπαγούς. Η απάντηση που απαιτεί η κοινωνία και ζητά ο κόσμος είναι, επίσης, διπλή. Είναι το Νέο και το Ενιαίο. Είναι το αίτημα για τη Νέα και Ενιαία Δημοκρατική Σοσιαλιστική Παράταξη.

Είναι λοιπόν ώρα να μιλήσουμε καθαρά γι’ αυτήν την πολιτική και κοινωνική πρόκληση. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς αναστολές, χωρίς υστεροβουλίες. Με πολιτική συζήτηση, αλλά και με χρονοδιάγραμμα. Με συμμετοχή, αλλά με φιλοδοξίες και κίνητρα ενταγμένα σε συλλογικό πλαίσιο.

Τον περασμένο Νοέμβριο στο Γκάζι, στην κοινή εκδήλωση των έξι κινήσεων πολιτών, με συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, είχαμε καταθέσει εκ μέρους του Κοινωνικού Συνδέσμου μια ξεκάθαρη πρόταση: να ξεκινήσει η διαδικασία ανασυγκρότησης του χώρου με πρωτοβουλία επιτροπής από πρόσωπα αξιόπιστα, υψηλού κύρους και κοινής αποδοχής, που θα αναλάμβανε να οργανώσει σε έξι μήνες το ιδρυτικό συνέδριο του Νέου και Ενιαίου πολιτικού φορέα. Στην προσπάθεια αυτή θα έπρεπε να αυτοδιατεθούν όλοι: κόμματα, κινήσεις, πρόσωπα, ώστε «ποτάμια» και «ρυάκια» να εισρεύσουν στην κοίτη ενός μεγάλου «ποταμού». Η πρότασή μας εκείνη θεωρήθηκε «πρόωρη». Ομως η ζωή και κυρίως οι εξελίξεις εν μέσω κρίσης δεν περιμένουν. Τώρα όλο και περισσότεροι νιώθουν την ανάγκη να υπάρξει πολιτική ευστάθεια στη χώρα. Αυτή που πάντα προσδίδει με την παρουσία του ένα ισχυρό κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Το οποίο δεν θα λειτουργήσει, όπως έχουν συνηθίσει τελευταία κάποιοι και θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό είναι μόνιμο πια, ως κυβερνητικό συμπλήρωμα είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά, αλλά ως αυτόνομος ισχυρός πόλος, με κυρίαρχη παρουσία στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Με μια νέα αντίληψη για το πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία, το κράτος και το οικονομικό μοντέλο της χώρας, με σκοπό τη δημιουργία ανταγωνιστικής οικονομίας και ισχυρού κοινωνικού κράτους. Υπερασπίζοντας την ανάγκη για την ισότιμη συμμετοχή μας στην Ευρώπη, διατηρώντας ταυτόχρονα την αίσθηση της ιστορικότητάς μας και της ταυτότητάς μας ως στοιχείων του πατριωτικού μας καθήκοντος.

Τον περασμένο Δεκέμβριο σε άρθρο μου, που δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, είχα γράψει τα παρακάτω:

«Δύο πολιτικοί κίνδυνοι αφορούν την προοπτική της παράταξης. Πρώτον, η καθυστέρηση ν’ ανταποκριθεί στο νέο και το ενιαίο εγκυμονεί τον κίνδυνο μακροχρόνιας πολιτικής περιθωριοποίησης ανάμεσα στις συμπληγάδες του συντηρητικού φιλελευθερισμού και της λαϊκιστικής Αριστεράς. Δεύτερον, η καθυστέρηση να δημιουργηθεί αυτόνομα και ανταγωνιστικά, με άφθαρτα πρόσωπα, παλιά και νέα, αφήνει σ’ έναν ΣΥΡΙΖΑ με παλαιο-ΠΑΣΟΚικά χαρακτηριστικά την πρωτοβουλία να καταλάβει μόνιμα τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο αναφοράς της και στη συνέχεια να επιχειρήσει την επαναπροώθηση ενός παρωχημένου κινήματος κρατισμού και λαϊκισμού, με συνέπειες την καθήλωση του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου και, κυρίως, την ένταξη της χώρας σε έναν κύκλο αντιφατικών πειραματισμών με απροσδιόριστο εθνικό και κοινωνικό κόστος. Τα ζητήματα λοιπόν του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου δεν είναι μόνο μεγάλα, δύσκολα και υπαρξιακά από εθνική και πολιτική άποψη, αλλά και τίθενται πιεστικά, ώστε να μη φτάσει κατόπιν εορτής στο ραντεβού της Ιστορίας. Με άλλα λόγια, «οι καιροί ου μενετοί» για τα αξιόπιστα πρόσωπα και τις αναγεννητικές δυνάμεις του χώρου. Οφείλουν να κινηθούν άμεσα για την οργάνωση της πολιτικής του έκφρασης, με στόχο τη ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και τη συγκρότηση κινήματος δημιουργίας και παραγωγής».

Εξι μήνες μετά, πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά επίκαιρα.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ