Ο Ναπολέων ζει και διαφεντεύει

Του Χρήστου Σπίγκου.

Είναι αλήθεια ότι πρόσωπα, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ιστορίας της εποχής τους, θα ζουν για πάντα μέσα από σελίδες βιβλίων, αναμνήσεις και βιώματα.

Ένας από τους πλέον γνωστούς και αμφιλεγόμενους κατόχους του τίτλου «Μέγας», είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Το όνομά του, ταυτόσημο με την αλαζονεία των επιτευγμάτων και το άχθος των προκαλούμενων δεινών, θα το συναντάμε πάντα γύρω μας στο περιβάλλον κάθε μορφής εξουσίας. Είτε με δοτό θώκο, είτε πίσω από πάγκο εξυπηρέτησης αγωνιούντος πολίτη, μικροί και μεγάλοι Ναπολέοντες θα μας βασανίζουν καθημερινά, μεταθέτοντας την ελπίδα εκδίωξής τους από τη μια βουλευτική εκλογή στην άλλη, και πάει λέγοντας μουρμουρίζοντας και ελεινολογώντας την τύχη μας.

Χαρακτηριστικά κοινά τους καθιστούν αναγνωρίσιμους παντού. Επιτηδευμένα αμίλητοι, και προσεκτικά θωρακισμένοι πίσω από το αυστηρό προσωπείο της άγνοιας, απολαμβάνουν τον περιστασιακό φόβο του ανώνυμου πολίτη, που βλέπει το εκ του νόμου και της κοινής λογικής δικαίωμά του να μετατρέπεται σε αργυρώνητη, ή μη, εξυπηρέτηση του μικρού αφέντη που βρέθηκε μπροστά του.

Το φαινόμενο μετατρέπεται σε άγος, όταν σε εργασιακό χώρο συμβεί να αναλάβει υψηλά διοικητικά καθήκοντα το ψυχολογικό σύμπλεγμα της κατά πνεύμα αναξιότητας. Ας φανταστούμε υψηλόβαθμα διοικητικά στελέχη που ηδονίζονται να περιστοιχίζονται από χαμηλωμένα μάτια και σκυμμένα κεφάλια, αντίδοτο της συνεχούς δικής τους ταπείνωσης, που προσφέρει απλόχερα η κάθε εξουσία σε, απλώς αναπνέοντα, δικά της αθύρματα. Με μοναδικό εφόδιο την άνωθεν φαινομενική εκτίμηση προσέρχονται καθημερινά στα πολυτελή τους γραφεία με το παγωμένο βλέμμα του χάρτινου ηγέτη και το ύφος της μεγαλοσύνης της μικρότητας, που υπόσχεται απηνή δίωξη της κάθε νοήμονος απειθαρχίας στο γελοίο. Ο φόβος ενός πιθανού ελέγχου για φαυλότητα δείχνει να μην τους αγγίζει για όσο καιρό θα παραμένουν και οι ίδιοι δεσποζόμενοι με το λουρί στο λαιμό και το φίμωτρο στο στόμα.

Ο καιρός όμως γρήγορα περνάει. Η αποκαθήλωση δεν αργεί να φανεί, και οι κατά καιρούς ναπολεοντίσκοι του τίποτα, νομοτελειακά, θα καούν από το φως της γνώσης.

Ως τότε, κουράγιο και υπομονή!

Άρθρο στο facebook