Το 2021 της Γιάννας και…

το δικό μας.

Του Τάσου Τσακίρογλου.

Αν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
φρικτόν τον τάφον.
(Ανδρέας Κάλβος)

Με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου την Πέμπτη θα ακούσουμε πολλά «εθνικοπατριωτικά» και θα δούμε ακόμα περισσότερα, όπως την ανεκδιήγητη Γιάννα με τη βλαχομπαρόκ φορεσιά που μετατρέπει το νόημα μιας εξέγερσης σε γκαλά του Ντιόρ και δίνει τροφή για αβίαστα γέλια στα σόσιαλ μίντια με την τσάντα-καρδάρα.

Το νόημα όμως –όσο και εάν θέλουν να το καλύψουν τα «πετσωμένα» ΜΜΕ και η προπαγάνδα του κάθε Χρυσοχοΐδη– δεν είναι άλλο από την αέναη αντίσταση: αντίσταση στην κίβδηλη αριστεία, αντίσταση στη γενικευμένη καταστολή, αντίσταση στην προπαγάνδα, αντίσταση σε μια αδίστακτη εξουσία και, τέλος, αντίσταση στην προσπάθεια να μας κλέψουν την αξιοπρέπεια.

Το νόημα είναι να μην αφήσουμε να μας μετατρέψουν σε «σφάγιον άτιμον», όπως λέει ο Κάλβος, γιατί αλλιώς δεν θα μας χωράει ούτε ο τάφος. Φυσικά όλα αυτά μεταφορικά, αλλά η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας είναι κάτι διαχρονικό και αναδεικνύεται κάθε φορά που μια εξουσία επιχειρεί με κάθε μέσο να μας μετατρέψει σε αγέλη και υπηκόους.

«Η μεγάλη μάζα των ανθρώπων υπηρετεί το κράτος, κυρίως όμως όχι σαν όντα ανθρώπινα, μα με το σώμα τους, σαν μηχανές. Συναποτελούν τον μόνιμο στρατό, την εθνοφρουρά, τους χωροφύλακες… βάζουν τους εαυτούς τους στο ίδιο επίπεδο με τα ξύλα και τις πέτρες. Και ξύλινοι άνθρωποι ίσως να μπορούν να φτιαχτούν που θα υπηρετούν εξίσου καλά τον ίδιο σκοπό» λέει ο Χένρι Θορό.

Η εξέγερση και η αντίσταση αφορούν λοιπόν τους «ξύλινους»: τους Πινόκιο και τις μαριονέτες κάθε εποχής.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ