Λευκές περιστερές
Του Παντελή Μπουκάλα.
Ποιος θυμάται το 2004… Με τους Ολυμπιακούς διδάξαμε για πολλοστή φορά την ανθρωπότητα «μέτρο» και «ευγενή άμιλλα»· το μέτρο δεν παραφάνηκε στη φαραωνική σπατάλη για αχρείαστα γήπεδα, η δε ευγενής άμιλλα είχε ένα μικρό ατύχημα με μηχανάκι, για το οποίο πάντως έφταιγαν οι Αμερικανοί. Και με το Γιούρο είπαμε όλοι «ιδού η ευκαιρία για να τ’ αλλάξουμε όλα». Να κάψουμε το κακό στη ρίζα του με την αίγλη του τροπαίου. Να γκρεμίσουμε παράγκες. Να ξεπαστρέψουμε παράσιτα. Να βάλουμε το νυστέρι βαθιά στο κόκαλο, υπό το φως των προβολέων που είχε στρέψει πάνω μας η οικουμένη, για να μας βλέπει και να μας θαυμάζει.
Τα λέγαμε και πριν από το 2004 τα περί κάθαρσης. Τα ξαναλέμε τώρα, γιατί ούτε το τρόπαιο της Πορτογαλίας βοήθησε καθόλου. Και θα τα ξαναπούμε του χρόνου και του παραχρόνου. Γιατί θα δούμε και πάλι όσα βλέπουμε τώρα, τάχα εμβρόντητοι, όπως εμβρόντητοι δηλώναμε και παλιά, με το πιστόλι του καπετάν Βαρδινογιάννη ή του Μάκαρου-Ψωμιάδη. Η ζωή μας κύκλους κάνει… Οχι, δεν αποφάσισε η ειμαρμένη αυτό. Το αποφάσισαν από κοινού, κι ας τρώγονται μεταξύ τους, όλοι όσοι κάνουν μπίζνες και πολιτική με την μπαλίτσα. Ούτε οι μπίζνες είναι καθαρές, ποιος τολμάει να το πει, ούτε η πολιτική έχει άμωμες σκέψεις και αμόλυντα χέρια. Λευκές περιστερές δηλώνουν, βέβαια, οι πάντες. Αποφεύγουν όμως επιμελώς τον καθρέφτη.
Να κερδοσκοπήσουν θέλουν όλοι. Αλλος ορέγεται τα λεφτά της ΟΥΕΦΑ, που τάχα τα ξοδεύει σε μεταγραφές υπεράσων που αποδεικνύονται «παλτά» στο πρώτο δίμηνο. Αλλος είναι τόσο παθιασμένος με το προεδριλίκι που αλλάζει ομάδα κάθε δεύτερο χρόνο, για να μη χάνει το «δικαίωμα» να απολαμβάνει ακίνδυνα τους τσαμπουκάδες του, προστατευμένος από τις ιαχές του λαού-στρατού, που φωνάζει ρυθμικά «είναι τρελός ο πρόεδρος». Αλλοι χρειάζονται τον λαό της ομάδας σαν πολιορκητικό κριό, για να πάρουν μια καλή δουλειά εδώ, μια άλλη παραπέρα, ή, αν εκδίδουν οπαδικά φύλλα, για να βελτιώσουν τις πωλήσεις τους. Κι άλλοι τρελαίνονται στην πιθανότητα να χάσουν ψήφους. Και στρατεύονται υπέρ της ομάδας της περιφέρειάς τους φανατικότερα απ’ ό,τι στρατεύονται υπέρ των ιδεών τους – όποιες έχουν, κι αν έχουν.
Η διακοπή που αποφάσισε η κυβέρνηση είναι η τρίτη της. Ισως δεν θα βρισκόταν σε αυτή την ανάγκη αν δεν είχε διακόψει σχεδόν αμέσως τη σχέση της με τους νόμους που ψήφισε το 2015. Το ότι το ίδιο έκαναν και οι προκάτοχοί της βαραίνει σαν άλλοθι όσο και ο αέρας που έχει μέσα της μια μπάλα.
Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
