«58»: Δεκανίκι του μνημονίου…
…με Κεντροαριστερό μανδύα.
Του Οδυσσέα Βουδούρη.
Το πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό και ο πολιτικός χρόνος πυκνός. Νέα πολιτικά σχήματα δημιουργούνται ως ανάγκη μιας εποχής, που το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ, το μετέωρο βήμα της ΔΗΜΑΡ και οι απόπειρες τύπου «58» είναι σημάδια των καιρών.
Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται μια αφήγηση περί ανασύστασης της Κεντροαριστεράς ή της (πάλαι ποτέ) «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης», όπως θέλει να αυτό-προσδιορίζεται. Μια ανασύσταση, που επιχειρείται από το ίδιο πολιτικό προσωπικό που πρωταγωνίστησε στον θάνατο αυτής της παράταξης: πρώην και νυν αρχηγοί κομμάτων, πρώην και νυν υπουργοί και βουλευτές συμπαρατάσσονται για να υλοποιήσουν σήμερα αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν χθες. Οι υπεύθυνοι για την καταστροφή που συντελείται, εμφανίζονται ως σανίδα σωτηρίας, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι η Κεντροαριστερά έχει απολέσει τα χαρακτηριστικά που την έκαναν κυρίαρχη δύναμη για τρεις δεκαετίες: υπεράσπιση των μη προνομιούχων και αναχαίτιση της αυταρχικής Δεξιάς.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου και των εναπομεινάντων στελεχών του, δεν αποτελεί απλή συρρίκνωση του ιστορικού ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για μια ριζική μετάλλαξη που οδήγησε σ’ έναν πολιτικό φορέα με διαμετρικά αντίθετα χαρακτηριστικά από τα πρωταρχικά. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο έχει εγκαταλείψει τα λαϊκά στρώματα που το στήριξαν, αλλά επιβάλλει μια αμείλικτη πολιτική εναντίον τους! Όχι μόνο δεν αποτελεί ανάχωμα στην αυταρχικότητα της Δεξιάς, αλλά είναι το κόμμα που της επιτρέπει να κυβερνήσει!
Η ΔΗΜΑΡ, με την επίκληση της «κυβερνώσας Αριστεράς», συμπαρασύρθηκε στην στήριξη της μνημονιακής κυβέρνησης, υλοποιώντας αυτό που ρητά είχε απορρίψει προ εκλογών, δηλαδή να εξελιχθεί ως αριστερό άλλοθι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο δεν κατάφερε να επηρεάσει θετικά την πορεία της Κυβέρνησης, αλλά ενισχύοντας τον μνημονιακό δήθεν μονόδρομο της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αδρανοποίησε προοδευτικούς πολίτες και συνεπώς διευκόλυνε την πορεία της κυβέρνησης. Μετά την αποχώρησή της, δεν έδωσε καμία πειστική εξήγηση, ούτε για τους λόγους της συμμετοχής της, ούτε για τους λόγους της αποχώρησή της. Σήμερα πορεύεται με το φάντασμα του «τρίτου πόλου», χωρίς ουσιαστική πρόταση ούτε για το πολιτικό περιεχόμενό του, ούτε για την στρατηγική συμμαχιών.
Η διακήρυξη των «58» ορίζει σαφώς ως αντίπαλο την αριστερά, που τη χαρακτηρίζει με προκλητικό τρόπο: «νέο-κομμουνιστική, εθνολαϊκιστική». Στην ουσία προσπαθεί να δρομολογήσει μια νέα εκδοχή της τρικομματικής κυβέρνησης που σκόνταψε τον περασμένο Ιούνιο. Αυτός ο πολυπληθής φορέας στρατηγών, χωρίς στρατιώτες πλέον, πλην των διορισμένων στις διάφορες βαθμίδες του κρατικού μηχανισμού, θα χρησιμοποιήσει τον μανδύα της Κεντροαριστεράς, για να κρύψει την πραγματική του υπόσταση: δεκανίκι και τελευταία εφεδρεία της μνημονιακής νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Η πραγματική Κεντροαριστερά, είναι εξορισμού μέρος της ευρύτερης αριστεράς, και σίγουρα όχι εχθρός της. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται μια μεγάλη συμμαχία, προοδευτικών, δημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων όλων των αποχρώσεων, που θα σηκώσει το βάρος της απαλλαγής από τα μνημονιακά δεσμά αλλά, ακόμα περισσότερο, της εφαρμογής ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που θα μας εξασφαλίσει από κάθε μελλοντικό μνημονιακό κίνδυνο. Καταλύτης μιας τέτοιας συμμαχίας, σε προγραμματική βάση, φιλοδοξεί να γίνει η «Κοινωνία Πρώτα».
