Ας ονειρευτούμε, λοιπόν!
Του Λάζαρου Λαζαρίδη*
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπός αρχίζει και σκέφτεται πιο «ρεαλιστικά», πιο «προσγειωμένα». Καθημερινά ακούμε ότι «η εποχή μας θέλει ρεαλισμό», «ας είμαστε προσγειωμένοι». Το ακούμε συχνά και από μερίδα πολιτικών που είναι εκπρόσωποι όχι του Ελληνικού λαού, αλλά των τραπεζών και άλλων συμφερόντων.
«Έρχεται η έξοδος από το τούνελ». «Πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη» και άλλες τέτοιες δηλώσεις. Τις ακούμε και τις διαβάζουμε κάθε μέρα στα μέσα μαζικής «πάρα» ενημέρωσης. Στις εφημερίδες που πουλάνε τον πόνο και τον θάνατο για ένα εξώφυλλο. Στις τηλεοράσεις που κάθε βράδυ από τα «δελτία ειδήσεων» παρουσιάζουν μια άλλη πραγματικότητα στα μέσα αυτά που οι εκάστοτε «δημοσιογράφοι» έχουν μοναδικό πιστεύω τους το χρήμα και μοναδικό θεό τους αυτούς που τους πληρώνουν.
Σε αυτό το σκηνικό της καθημερινότητας που ζούμε, η μόνη ελπίδα ανατροπής και διαφορετικής φωνής είναι από αυτούς που τους λέμε ονειροπόλους και ρομαντικούς. Πρόκειται κυρίως για νέους ανθρώπους, οι οποίοι, ευτυχώς θα έλεγα, ακόμα δεν έχουν αναγκαστεί να πιστέψουν στην ανάγκη να θυσιάσουν όλα όσα πιστεύουν, όλα όσα ονειρεύονται, όλα όσα νιώθουν, στο βωμό της “σωτηρίας” της χώρας αλλά και των εαυτών τους. «Σωτηρία» για την οποία οι «προσγειωμένοι ρεαλιστές» μας διαβεβαιώνουν πως θα έρθει μόνον εάν πιστέψουμε σε ότι λένε και ακολουθήσουμε τον δρόμο που δείχνουν αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ.
Γιατί όμως οι ονειροπόλοι σε μια εποχή κρίσης και αμφισβήτησης δεν καταφέρνουν να εμπνεύσουν και άλλους να έρθουν στο πλευρό τους, για να μεγαλώσει η δύναμή τους και να μετατραπεί η φωνή τους σε κραυγή ανατροπής;
Είναι φανερό ότι οι ονειροπόλοι χρειάζονται τον ρεαλισμό, χωρίς εισαγωγικά. Δηλαδή, τη ρεαλιστική προσέγγιση των ονείρων τους, των στόχων τους, για να τα μετουσιώσουν σε πράξεις. Είναι αναγκαίο να συντονιστεί η δράση και να προσεγγιστούν οι στόχοι βήμα-βήμα.
Οι “ονειροπόλοι” που έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους και απλά ονειρεύονται ένα άλλο μέλλον, έναν καλύτερο κόσμο και ένα διαφορετικό αύριο για όλους, που όμως δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό, οι “ονειροπόλοι” που αναμένουν κάποιον άλλον, κάποιον που θα του αναθέσουν να τους σώσει και οι “ονειροπόλοι” που θέλουν να φέρουν τον κόσμο τούμπα χωρίς σχέδιο, χωρίς προσπάθεια, χωρίς αγώνα, απλά έχουν εντάξει τον εαυτό τους στους “ρεαλιστές” και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει.
Ας ονειρευτούμε λοιπόν, αλλά ας το κάνουμε όχι χωμένοι σε έναν καναπέ, μπροστά σε μια τηλεόραση και αναθεματίζοντας μόνο όσους μας στερούν τα όνειρά μας.
Ας ονειρευτούμε δημιουργικά, ελπιδοφόρα, ανατρεπτικά.
Ας ονειρευτούμε μέσα από συλλογικότητες με κοινά όνειρα.
Ας ονειρευτούμε μέσα από χώρους που τα όνειρα θα μπορούν να εκφράζονται και να γίνεται στόχος η υλοποίησή τους.
Ας ονειρευτούμε μέσα από πρωτοβουλίες που μπορεί ο κάθε ένας να πάρει στην παρέα του, στη γειτονιά του, στον χώρο εργασίας του, στον δήμο του!
Για να μπορέσουμε το αδύνατο και το αδιανόητο να το κάνουμε δυνατό!
* Συντονιστής της ΝΕ Κιλκίς του ΣΥΡΙΖΑ
Άρθρο στον ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Ονειρευτηκα οτι αγωνιζομασταν λεει καπου στις Σκουριες και στις πλατειες μεσα στα δακρυγονα με αξιους συναγωνιστες και εκει ενας εφιαλτης ηρθε να με προσγειωσει! Ειδα τον Σταθακη και τον Τσακαλωτο να μου εκσφενδονιζουν μετοχες της Blackrock,ειδα τον Βουδουρη να με απειλει με καλο μνημονιο ειδα τον Καρυπιδη να μετατρεπεται σε ηχειο της Χ.Α. Ειδα χτεσινες μνημονιακες ματαιοδοξιες να εποφθαλμιουν θωκους ( και στο Κιλκις) και να χαιρονται καποιοι για το καταντημα αυτο.Για να μπορεσει το αδυνατο και το αδιανοητο να γινει δυνατο πρεπει να λεμε τα πραγματα με το ονομα τους και να τηρουμε τις αρχες μας. Δυστυχως τα μυνηματα ειναι δυσοιωνα και πανελλαδικα και στο Κιλκις. Υπαρχει και ενα κομματι της βασης που αντιστεκεται, μακαρι να δυναμωσει για να υπαρξει προοπτικη!
Ένα σύνθημα που γράψαμε σε πανό μας ως “Οικοκοινωνική Δράση Κιλκίς” στα πρώτα αντιμνημονιακά συλλαλητήρια έλεγε: “Τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα όταν θα πάψουμε να κοιμόμαστε” . Ίσως τελικά αυτό να είναι το πραγματικό περιεχόμενο του ρεαλισμού χωρίς εισαγωγικά, δλδ η αφύπνιση συνείδησης, η χειραφέτηση του πνεύματος και η δράση απο όλους και όπου μπορεί ο καθένας. Βέβαια ούτε τώρα απαντιέται το ερώτημα γιατί σε τέτοιες εποχές κρίσης και αμφισβήτησης δεν μεγαλώνει η δύναμη όσων αντιστέκονται και ονειρεύονται ένα άλλο κόσμο, διαφορετικό, χωρίς αδικία, ανισότητα, ανελευθερία, άκρατο ανταγωνισμό, απανθρωπιά, μισαλλοδοξία, ανηθικότητα, κυνικότητα, εμπορευματοποίηση των πάντων, καταστροφή του περιβάλλοντος και πολλών ακόμη.
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι αρκετά πιο περίπλοκη και έχει να κάνει με θέματα αλλοτρίωσης και πραγμοποίησης του ατόμου (και μέσω της παραγωγικής διαδικασίας), με την συγκρότηση και άρα την χειραγώγηση του υποκειμένου (μέσω της ετερονομίας), με την μη ανάπτυξη του Λόγου και της παιδείας (αυτομόρφωση) και άρα τον εγκλωβισμό απο τα δεσμά της κυριαρχίας και φυσικά απο το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει την εποχή μας και εμποδίζει την ανάπτυξη της δημιουργικής πράξης και Λόγου.
Ο Έρνστ Μπλόχ, ο φιλόσοφος της ουτοπίας, υποστήριξε ότι ο άνθρωπος ως αρχετυπική υπόσταση είναι ένα ουτοπικό υποκείμενο. Είναι δηλαδή όπως σημειώνει ο Σ.Ροζάνης “το σύνολο των μη πραγματωμένων ακόμη δυνατοτήτων του, αλλά και η πιθανότητα της αφύπνησής του μέσα απο την εμπειρική πραγματικότητα και καθ’υπέρβασή της.” Εάν τώρα αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την ανθρώπινη πράξη τότε πράγματι προϋπόθεση είναι ο απελευθερωτικός της χαρακτήρας και η ανατρεπτική της προοπτική. Πως θα επιτευχθεί αυτό? Η απάντηση πάλι απο τον Μπλόχ: “Η πιθανότητα είναι το παραμελημένο αποπαίδι της λογικής”.