45 και σήμερα
Της Νόρας Ράλλη.
Ας αφήσουμε στην άκρη τους προλόγους και ας μιλήσουμε κατευθείαν για τα σημαντικά. Τουτέστιν, let’s talk about money! Και επειδή το ζήτημα παραείναι σημαντικό για να μην το πάρω προσωπικά, θα το πάρω εντελώς προσωπικά και θα μιλήσω από καρδιάς, το δεξιό, καραδεξιό της ημισφαίριο και από εγκεφάλου, το αριστερό του.
Το δεξιό, καραδεξιό ημισφαίριο της καρδιάς το επιλέγω για προφανείς λόγους. Οσο για του εγκεφάλου το αριστερό, μη σε μπερδεύει ο συμβολισμός. Απλά εκεί έλαχε να κυριαρχούν οι μόνες δεξιότητες όπου μπορούμε να βασιστούμε (πλέον): γλώσσα, λογική, κριτική σκέψη (αυτά δεν μας πολυνοιάζουν), αριθμοί και συλλογιστική (αυτά μας νοιάζουν και μας κόφτουν).
Θέλοντας να μιλήσω λοιπόν για την πρωταρχική, μη σου πω μοναδική, αυτή αξία, που λαούς καταστρέφει και τον κόσμο κυριεύει, έρχομαι και ερωτώ: Καλά, έπρεπε να περάσουν 45 ολόκληρα χρόνια για να καταλάβουμε το λάθος μας;
Εξηγούμαι: Σχεδόν ολάκερος ο 20ός αιώνας ήταν για τη χώρα μας ένας αιώνας βάλσαμο για όσους φέρουν στο δεξιό, καραδεξιό τμήμα της καρδιάς τους την πρωταρχική αυτή, μη σου πω μοναδική, αξία: το χρήμα. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, δύο δικτατορίες, κάτι δωσιλογικές κυβερνήσεις, ένας εμφύλιος, μία ήττα (και δυο και τρεις) και πάλι λίγα ήταν για να μπορούμε εμείς σήμερα, εν έτει 2019 να γιορτάζουμε μετά δεξιάς, καραδεξιάς δόξης, τα 45 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας!
Και ξαναερωτώ: Επρεπε να περάσουμε όλα αυτά για να καταλάβουμε πως δεν είναι δυνατόν να δώσουμε άλλη μία ευκαιρία στην Αριστερά, ενώ η Δεξιά επί 41 χρόνια (και σχεδόν έναν αιώνα) μια χαρά την έκανε τη δουλειά της; Το ζήσαμε μια φορά (κατά λάθος), ο λαός όμως ξύπνησε (δόξα σοι!) και έτσι φέτος (πριν από λίγες μέρες συγκεκριμένα), γιορτάσαμε την πτώση της χούντας με τους υπερασπιστές της να παρελαύνουν στο Προεδρικό Μέγαρο, που λίγο έλειψε να καταληφθεί από κάτι… αποβράσματα.
Αναθάρρεψαν τα όξω μου, φουρφούρισαν τα μέσα μου, αναγεννήθηκε το ηθικό μου σαν είδα και πάλι τους μεταχουντικούς υμνητές της χούντας, μαζί με κάτι νεόκοπους ιδεολογικούς συνεχιστές της, να γιορτάζουν την Παλινόρθωση (αστική και δημοκρατική πλέον -σωστή βιτρίνα, όχι αηδίες!). Φυσικά η αγαπημένη μου ήταν και πάλι η Δόμνα. Τι κορίτσι, τι φινές, τι αέρας, τι μυαλό! Οχι μόνο έχωσε στα άσυλα όλους όσοι (ελάχιστοι ήταν εξάλλου συγκριτικά με τον πληθυσμό) αντιστάθηκαν στην Επανάσταση, αλλά λίγο μετά έκανε κάτι ακόμα καλύτερο: έγινε νταβατζής στα σκέλια μας. Κανονικά και με τον νόμο: Θες Ελλάδα; Κάνε παιδιά! Θες λεφτά; Κάνε παιδιά! Αρκεί να είσαι γυναίκα, κάτω των 30. Τότε μάλιστα. Για κάθε νταβατζιλίκι, θα σου δίνουμε 2.000 ευρώ. Καλή ταρίφα.
Βέβαια, η νέα μας κυβέρνηση, υπό την υπερκυβέρνηση Κυριάκου, δεν σταμάτησε εκεί. Το χρήμα θέλει τον νταβατζή του και ένας δεν αρκεί. Ετσι στην επίθεση βρήκε ο Κώστας Αχ. (σ.σ. Αχιλλέως) Καραμανλής, που (ως υπουργός Μεταφορών πλέον και πάντα μα πάντα ως ανιψούδι του Εθνάρχη) αποκάλεσε «αποβράσματα» όσους δεν πληρώνουν στα μέσα μεταφοράς… Ψυχικά νοσούντες η μία, αποβράσματα ο άλλος. Πετάει η ομάδα!
Τη Μέρα της Γιορτής της Δημοκρατίας, 45 και σήμερα, η παρουσιάστρια στην υπό Κυριάκο πλέον ΕΡΤ (τη θυμάμαι πώς έκλαιγε όταν έπεσε το μαύρο -μετά μπήκε στη ΝΕΡΙΤ), το είπε εξαιρετικά (και δεν τη διόρθωσε κανείς): Εξαιτίας της χούντας έφυγε ο θείος του Κώστα Αχ. Καραμανλή στα εξωτερικά. Δεν την έκανε με ελαφρά ένα βράδυ, σαν τον κλέφτη, με ψεύτικο όνομα. Οοοχι. Η χούντα τον έδιωξε… Και μετά γύρισε και μας συγύρισε.
45 και σήμερα αποφυλακίστηκε και ο Κορκονέας. Και ο Φλώρος της Energa. Και η δικογραφία της Novartis για τον Σαλμά μπήκε στο αρχείο.
45 και σήμερα, δολοφόνοι, λωποδύτες, κλέφτες, όλοι έρχονται και «δικαιώνονται». Για τα πραγματικά «αποβράσματα», όμως, φτιάχνουν φυλακές τύπου Γ.
45 και σήμερα, τελικά δεν άλλαξαν και πολλά… Σαν τότε, έτσι και τώρα, ο λαός και πάλι αποφάσισε πως το «Αχ.» ενός ακόμα Καραμανλή είναι αυτό που θα γείρει πάνω από τα δικά του «βαχ».
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
