Χωρίς τίτλο
Του Χρήστου Σπίγκου.
Πριν από σαράντα χρόνια αισθάνθηκα μεγάλη χαρά, όταν μου ανακοινώθηκε η πρόσληψή μου στη ΔΕΗ.
Η ευκαιρία να εργαστώ σε ένα κανονικοποιημένο εργασιακό περιβάλλον και η καθημερινή αίσθηση της εξυπηρέτησης του πολίτη μου έδιναν φτερά να βελτιώνω συνεχώς τον εαυτό μου και τους γύρω μου.
Το ευχαριστώ, μικρό παράσημο.
Η δυσαρέσκεια, αφετηρία βελτίωσης.
Αυτά, τα τόσο απλά και σημαντικά, μου τα έμαθαν κάποιοι Άξιοι Διευθυντές και Προϊστάμενοι, που πρώτα είχαν κατακτήσει τον σεβασμό, και μετά τη θέση.
Το νερό κύλισε πολύ στο αυλάκι του χρόνου, και η ορμητικότητά του μετέτρεψε αξίες και ιδανικά, βορά στη χοάνη του παραλυτικού εφησυχασμού που φέρνουν οι κατά καιρούς βεβαιότητες.
Και ήλθε το σήμερα.
Η βαριά φορεσιά της γνώσης κάηκε.
Στη θέση της, οι χρυσές αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια της τυφλής υποταγής.
ΔΕΗ και ΔΕΔΔΗΕ πωλούνται αντί πινακίου σανού, και σχεδόν όλοι επινεύουν στην ύβρη.
Ο δήμιος κλείνει το μάτι στον φόβο, του υπόσχεται καλύτερο κελί και η ιστορία κρύβει το δάκρυ της.
Παρακμή δεν είναι η πτώση, αλλά η αδυναμία να σηκωθείς.
Ανάρτηση στο facebook
