Χωρίζω τα τσανάκια μου
Του Θανάση Καρτερού.
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Και τους καλούς εχθρούς φυσικά. Και γι’ αυτό νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να το πάρει η καθεμιά και ο καθένας μας προσωπικά. Μάλιστα προσωπικά. Και προσωπικά δηλώνω ότι δεν θα ψηφίσω ΟΧΙ μόνο για τα τελεσίγραφα των δανειστών, το θράσος των εκβιαστών, την υπεροψία του Ντάισελμπλουμ και την εμπάθεια που αποπνέει για τους Έλληνες -συνεπώς και για μένα- κάθε λέξη του Σόιμπλε και των κλώνων του.
Α, ναι, θέλω να τρίψω το ΟΧΙ μου στα μούτρα τους. Θέλω να ηττηθεί η απεχθής και καλοπληρωμένη σιγουριά ότι θα περνάει πάντα το δικό τους. Θα ψηφίσω όμως ΟΧΙ και γιατί θέλω να ηττηθεί, οριστικά, αποφασιστικά, συντριπτικά, το φθαρμένο, γκρίζο, σάπιο σύστημα εξουσίας, που, αφού σταύρωσε την Ελλάδα, μόλυνε τον κοινωνικό ιστό με την αναξιοκρατία, τη ρεμούλα και το ρουσφέτι, τώρα θέλει να μοιραστεί με τους δανειστές και τα ιμάτιά της.
Έχω άποψη με ποιον είναι όλοι αυτοί -παλιοί με γραβάτες και νεότεροι με σακίδιο. Και με ποιον είναι οι ολιγάρχες των ειδήσεων, οι στρατάρχες των καταδύσεων στα δημόσια ταμεία, οι αυλάρχες των χορηγήσεων. Έχω άποψη για τη διαπλοκή και για όλους εκείνους που βλέπουν την πατρίδα ως έδεσμα και εμάς ως εμπόδιο στη λαιμαργία τους. Και θέλω να τρίψω το ΟΧΙ μου στα χαρούμενα από το νταβατζιλίκι των δανειστών μούτρα αυτών των νταβατζήδων της Ελλάδας.
Δεν αισθάνομαι και δεν θέλω καμιά ομοψυχία με όλους αυτούς τους εκπροσώπους των δανειστών και τους ευνοημένους των δανεικών. Θέλω το ΟΧΙ μου -και το ΟΧΙ του καθενός μας- να είναι μια δήλωση ότι χωρίζω τα τσανάκια μου απ’ αυτούς. Οριστικά και εριστικά. Πολιτικά και προσωπικά. Η δημοκρατία μού δίνει αυτή την ευκαιρία. Την παίρνω. Αρκεί να θυμάμαι και να θυμόμαστε όλοι -και η κυβέρνηση- ότι άλλο σημαίνει η δημοκρατία για το θύμα κι άλλο για τον θύτη.
Και τέλος θέλω να απαντήσω με το ΟΧΙ μου σε όσους κηρύσσουν την ηρεμία της υπακοής. Την ομαλότητα της πειθαρχίας. Τη σταθερότητα της υποταγής. Το ζήτημα είναι άκρως προσωπικό. Πρέπει κανείς να αποφασίζει σε κάποιες κρίσιμες στιγμές αν είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη -και τον κίνδυνο- να ζει σαν άνθρωπος…
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
