Χρονιά – Ιανός για την Αριστερά
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη.
Για την ελληνική, αλλά και την ανά την υφήλιο Αριστερά, η χρονιά που πέρασε και η χρονιά που διανύουμε έχουν ίσως ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Στην Ευρώπη, εκεί που η Αριστερά άκμαζε, έχει σχεδόν εξαερωθεί (Γαλλία, Ιταλία), ενώ σε Ισπανία και Πορτογαλία συγκυβερνούν και αντέχουν στη νεοφιλελεύθερη επίθεση στη Γερμανία και σε άλλες χώρες του Βορρά.
Στη Λατινική Αμερική οι κάτοικοι βιώνουν μια εντελώς παρανοϊκή κατάσταση: εκεί που η νεοδεξιά θριάμβευε αναδύονται αντιδεξιές δυνάμεις, ενώ στις άλλοτε αριστερές χώρες δείχνουν να έρχονται στην εξουσία -συνήθως με πραξικοπήματα- δυνάμεις ελεγχόμενες πλήρως από την Ουάσιγκτον.
Στη χώρα μας η Αριστερά νικήθηκε στις εκλογές. Όχι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά ως όλον. Κόμματα όπως το ΚΚΕ και η ΛΑΕ, παρά την άγρια κριτική τους στην κυβέρνηση Τσίπρα, ουδέν εισέπραξαν και επηρεάζουν μικρά τμήματα του λαού, αυτού του λαού που ωστόσο εμφανίζονται να είναι οι μοναδικοί εκπρόσωποι. Το νεφέλωμα του κόμματος Βαρουφάκη, αν το δεχτούμε σαν αριστερό, δεν πρόκειται να μακροημερεύσει, αν κρίνουμε από τη στάση του σε κρίσιμα θέματα (αναθεώρηση συντάγματος).
Βεβαίως, το 31,5% που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν είναι ποσοστό ήττας, αλλά προοιωνίζεται την επάνοδο στην κυβέρνηση έχοντας να καλύψει λίγες μονάδες του λεγόμενου αμφιταλαντευόμενου χώρου και -κυρίως- να συσπειρώσει τους ανέστιους αριστερούς και κεντροαριστερούς.
Στα τεσσεράμισι χρόνια που κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ, με μια άλλοτε ανοιχτή και άλλοτε υπόγεια υπονόμευση από τους Ευρωπαίους νεοδεξιούς, αλλά και την εσωτερική αμφισβήτηση από το βαθύ κράτος και κυρίως τη Δικαιοσύνη, τα σώματα ασφαλείας και το τραπεζικό κράτος εν κράτει, πέτυχε πράγματα που μείωσαν την ανθρωπιστική κρίση και έδωσαν ελπίδες στους εκτός των τειχών και των μπαρ του Κολωνακίου.
Πολλοί αριστεροί, πάσης φύσεως, περίμεναν το 2015 να στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή -αν θέλετε- να κρατηθεί σε πιο αριστερή ρότα με στήριξη από το ΚΚΕ και τις μικρές αριστερές ομάδες. Γελάστηκαν.
Ζήσαμε πόλεμο από το ΚΚΕ και έμμεση στήριξη της Δεξιάς. Αυτός ο πόλεμος συνεχίζεται από το κόμμα του κ. Κουτσούμπα, άρα, δεδομένης και της ιδιότυπης μεταμόρφωσης του ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝ.ΑΛΛ. σε ένα εθνικολαϊκίστικο μόρφωμα, θεωρείται αδύνατη μια συνεργασία ή ψήφος ανοχής σε μια νέα Βουλή.
Αυτομάτως, λοιπόν, η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για επανάληψη της νίκης του 2015 είναι η ενδυνάμωση της Προοδευτικής Συμμαχίας. Η έως τα τώρα πορεία αυτού του σχήματος, μέσα στο οποίο χαίρομαι να βλέπω συντρόφους από τα παλιά που είχαν επιλέξει άλλες λύσεις ή παρέμεναν αδρανείς (κυρίως λόγω των δικών μας εμμονών), είναι από δυναμική έως ενθαρρυντική.
Φυσικά στο συνέδριο, ή και έως το συνέδριο, θα υπάρξουν και άλλες εξελίξεις, ενδεχομένως διαφωνίες και από τις δυο πλευρές, αλλά η ώς τα τώρα συμπεριφορά και των δυο πλευρών δείχνει ότι υπάρχει στέρεη βούληση για ένα πανίσχυρο δημοκρατικό μέτωπο.
Η σπουδή της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αποδιαρθρώσει και πάλι τις εργασιακές σχέσεις, η επαναφορά σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης και ο μπαμπούλας εσωτερικά της τρομοκρατίας και εξωτερικά της Τουρκίας, ώστε να νομιμοποιηθούν η αγριότητα των οργάνων καταστολής και η μυωπία της Δικαιοσύνης, δείχνει πόσο πόνεσε η ελληνική άρχουσα τάξη από τη διακυβέρνηση Τσίπρα.
Συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες που ενοχλούνταν από το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας ή το ΣΔΟΕ προφανώς και θα κάνουν τα στραβά μάτια στο αυταρχικό κράτος και θα στηρίζουν τη νεοδεξιά.
Οι άλλοι όμως, ελεύθεροι επαγγελματίες και έμποροι, που δεν κατάλαβαν ότι η συσσώρευση δεν αφορά πλέον και αυτούς, αλλά μόνο τους απρόσωπους γίγαντες που απλώνονται σε κάθε χώρο κερδοφορίας, βλέπουν ήδη τα χαΐρια των «αρίστων».
Κάτι τελευταίο: Η υπερβολή στην προβολή κάθε ανοησίας του Ερντογάν από τα φιλοκυβερνητικά μέσα, αλλά και πλείστους υπουργούς και βουλευτές, ανοίγει πάλι μια φάμπρικα που απέφερε τεράστια κέρδη στους εμπόρους όπλων και τους πολιτικούς – τροφίμους των εταιρειών τους.
Το τελευταίο «νέο» για ελληνικό ενδιαφέρον για F- 35 ας μείνει μια απλή κίνηση υπερβολής.
Άρθρο στην ΑΥΓΗ
