Χατζηδάκιαμ’ Μητσοτάκιαμ’

…εσείς τρώτε και πίνετε!

Του Τάσου Τσακίρογλου.

Τις δεκαετίες του 1980-90 ζητούμενο ήταν η ανεξαρτησία των συνδικάτων από το κράτος, αφού κυριαρχούσε ένας κρατικός συνδικαλισμός, καθοδηγούμενος κυρίως από το τότε κραταιό ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήλεγχε το μεγαλύτερο μέρος του κινήματος. Μεγάλο ποσοστό αξιοπιστίας σπαταλήθηκε εκείνη την περίοδο, αφού ο συνδικαλισμός ταυτίστηκε με τις κρατικές και κομματικές επιδιώξεις, με τη γραφειοκρατία και την αναρρίχηση των εκπροσώπων των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην πολιτική με αντάλλαγμα ανέντιμους συμβιβασμούς ή προκλητικές αντιπαροχές.

Αυτή η ιστορία θυμίζει πλέον την παλαιοντολογία, αφού οι εναπομείναντες τέτοιου τύπου συνδικαλιστές παραπέμπουν σε δεινόσαυρους υπό εξαφάνιση, όπως και τα ίδια τα συνδικάτα.

Το εργασιακό περιβάλλον έχει αλλάξει δραματικά, και σήμερα μάλλον ζούμε την εποχή των παγετώνων για τα εργασιακά δικαιώματα. Η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει με συνέπεια την πολιτική της τρόικας, ολοκληρώνοντας τις (αντι)μεταρρυθμίσεις που δεν πρόλαβε να κάνει εκείνη την προηγούμενη δεκαετία. Με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι στην πραγματικότητα είναι μια τρόικα εσωτερικού, με νομοσχέδια επί παραγγελία, τα οποία ετοιμάζονται με τη μέθοδο του outsourcing (εξωτερική ανάθεση) σε εξειδικευμένα νομικά γραφεία, εταιρείες, αλλά και στον ΣΕΒ και άλλες εργοδοτικές οργανώσεις.

Και απ’ αυτή την άποψη η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίρνει άριστα, διότι με δεκάδες νομοσχέδια που περνάνε με καταιγιστικούς ρυθμούς από τη Βουλή (πάντα κατά παραγγελία), αλλάζει ριζικά το τοπίο των εργασιακών σχέσεων και διαλύει ακόμα και τα τελευταία υπολείμματα κρατικού ελέγχου, όπως το ΣΕΠΕ.

Ο θατσερικός φανατισμός του Κωστή Χατζηδάκη ή του Αδώνιδος Γεωργιάδη είναι μόνο η αιχμή του δόρατος για τη θανάτωση κάθε δικαιώματος και ιστορικής κατάκτησης που έχουν απομείνει. Η ταξική μεροληπτικότητα των μέτρων που εξαγγέλλονται κάθε τόσο είναι μνημειώδης, ενώ και η πρεμούρα να υλοποιηθούν «εδώ και τώρα» εκφράζει τη συνείδηση ότι η πανδημία είναι μια χρυσή ευκαιρία να πληγούν τα κεκτημένα με οριστικό και τελεσίδικο τρόπο. Πρόκειται στην κυριολεξία για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών από την πλευρά των ισχυρών του πλούτου με βαθύ πνεύμα ρεβανσισμού.

Το δικό της μερίδιο ευθύνης έχει –τηρουμένων των αναλογιών– και η Αριστερά για την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεδομένων των πολιτικών που ακολούθησε για χρόνια, στη λογική «ιμάντας μεταβίβασης» και «κομματική γραμμή». Η γλώσσα και οι μέθοδοι δράσης παρέμειναν για δεκαετίες τόσο ξύλινες που αποξένωσαν ακόμα και τα πιο ενεργά και φιλότιμα μέλη τους.

Το πρόβλημα βέβαια σήμερα είναι ότι οι εργαζόμενοι –είτε με σταθερή είτε με επισφαλή εργασία– και οι άνεργοι δεν έχουν κανένα αποκούμπι και κανένα μέσο πίεσης προς την πιο νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση στην ιστορία του τόπου. Εργο της τελευταίας δεν είναι απλώς η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, αλλά η πλήρης μετατροπή των εργαζομένων σε εξουθενωμένη μάζα χωρίς ελπίδα για την όποια αλλαγή της κατάστασης.

Η απελπισία και η έλλειψη οράματος για μια καλύτερη κοινωνία τρέφουν τα όνειρα των «αρίστων» κυβερνητικών, τα οποία μετατρέπουν σε εφιάλτες για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Η Αριστερά που φαντασιώνεται ένδοξες μέρες σοσιαλδημοκρατίας ή μένει προσκολλημένη σ’ ένα μαραγκιασμένο σταλινικό παρελθόν φοβάμαι ότι απλώς συντρέχει στην επιβίωση του πιο διεφθαρμένου, παρηκμασμένου και φονικού συστήματος που γνώρισε η ανθρώπινη ιστορία και εκ των πραγμάτων δένει την τύχη της μαζί του.

Οι αλλαγές που χρειαζόμαστε είναι ριζοσπαστικές. Κάθε άλλη εναλλακτική θα μας οδηγήσει σ’ ένα σκοτεινό και δυσοίωνο μέλλον!

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ