Φταίει κι ο Χατζηπετρής
Του Τάσου Παππά.
Καμία φαντασία, καμία έμπνευση. Αυτό το έρμο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας για τη μεταμνημονιακή εποχή που μας έχουν τάξει και ο Αντ. Σαμαράς για λογαριασμό της συντηρητικής παράταξης και ο Ευάγγ. Βενιζέλος για λογαριασμό του κόμματός του (λόγω μεγέθους δεν είναι πια παράταξη), έχει καταντήσει μαγική εικόνα.
Οι άνθρωποι δεν διαθέτουν τέτοιο σχέδιο ούτε είναι διατεθειμένοι να καταστρώσουν, αφού βολεύονται με τις συνταγές των άλλων. Το εθνικό σχέδιό τους είναι τα μνημόνια, τα οποία αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει, όπως έχουν παραδεχθεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Ωστόσο, δεν προτίθενται να καταθέσουν τα όπλα. Γιατί σχέδιο για την ανόρθωση της οικονομίας μπορεί να μην έχουν, διαθέτουν όμως σχέδιο για να αποτρέψουν την ανατροπή τους.
Στην πρώτη φάση έκαναν ό,τι κάνουν όλοι οι ένοχοι. Προσπάθησαν να διασπείρουν τις ευθύνες για το έγκλημα, να θολώσουν τα νερά για να πέσουν στα μαλακά, ποντάροντας στην επιείκεια του «εθνικού δικαστηρίου». Τι μας είπαν: Εντάξει, φταίμε εμείς (Ν.Δ.), φταίνε και οι άλλοι (ΠΑΣΟΚ), φταίει και ο Χατζηπετρής.
Και όπου Χατζηπετρής βάλτε την Αριστερά που υποτίθεται ότι αντιστεκόταν σθεναρά σε κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού και της οικονομίας και εξορθολογισμού του κράτους, βάλτε τα συνδικάτα που έδιναν μάχες χαρακωμάτων για να προστατεύσουν τα κεκτημένα τους, βάλτε, τέλος, και την κοινωνία («όλοι μαζί τα φάγαμε») που πίεζε τους πολιτικούς για παροχές και ρουσφέτια και ενθάρρυνε τα φαινόμενα λαϊκισμού.
Τόσο πολλοί ένοχοι, άρα στην πραγματικότητα ουδείς ένοχος ή για να ακριβολογούμε, όχι και τόσο ένοχοι αυτοί που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα προηγούμενα σαράντα χρόνια. Ταυτοχρόνως με την επιχείρηση διάχυσης των ευθυνών, είχαμε και τη διακίνηση της διαβόητης θεωρίας του μονόδρομου. Τα πράγματα είναι δύσκολα, οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι όντως σκληρές, αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική οδός διαφυγής.
Γκρινιάξτε με μέτρο, θυμώστε σε λογικά όρια, βρίστε με ρέγουλα, μη φοβηθείτε τις κρίσεις αυτολύπησης -έχουν θεραπευτικές ιδιότητες- αλλά προς Θεού μην προχωρήσετε σε απονενοημένα διαβήματα. Να καταπιείτε το φάρμακο που σας δίνουμε γιατί διαφορετικά θα πλήξουν τη χώρα συμφορές. Ευτυχώς γι’ αυτούς, δυστυχώς για τη χώρα, το αφήγημα βρήκε αρκετούς αναγνώστες. Οι σελίδες του όμως σώνονται, οι συγγραφείς του τρώγονται σαν τα σκυλιά, το ακροατήριο λιγοστεύει, οι αναμεταδότες έχουν χάσει την ισχύ τους και οι μεγάλοι προστάτες αρχίζουν να συμφιλιώνονται με την ιδέα της ήττας των εκλεκτών τους.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
