My Twitter Feed

10 Ιανουαρίου, 2021

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Το Κιλκίς έχασε και τον Θ. Παυλίδη -

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2021

Απολογισμός με κριτική για όλα -

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου, 2021

Έφυγε από τον ιό κι ο Δημ. Ταταρίδης -

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου, 2021

Μικρός ο αριθμός των κρουσμάτων -

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου, 2021

19 στήλες θερμομέτρησης σε Κιλκίς -

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου, 2021

Παιονία: Αναλυτικά το έργο-μαμούθ -

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου, 2021

Εμβολιασμοί για άνω των 85 ετών -

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου, 2021

Ιός: Παραμένει σε υψηλά επίπεδα -

Παρασκευή, 8 Ιανουαρίου, 2021

Φιλόδοξος στόχος σε…

…κακή συγκυρία.

Του Τάσου Παππά.


«Θέλουμε ένα κόμμα με τον διακριτό ρόλο του που θα αποτελεί τη συνείδηση της κυβέρνησης. Ενα κόμμα δημοκρατικά οργανωμένο, των μελών», τόνισε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, μιλώντας στην ΕΡΤ. Στη συνέντευξή του στην «Αυγή» (2.9.2018) ανέφερε ότι «η καρδιά της δημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει πολυτασικά», υπογραμμίζοντας ότι η ύπαρξη των τάσεων, δηλαδή της πολυφωνίας, της εσωτερικής δημοκρατίας, είναι μια κατάκτηση. Αυτό είναι το κόμμα που θέλει ο νέος γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ.

Κόμμα μελών: Για να συγκροτηθεί ένα τέτοιο κόμμα πρέπει να υπάρχουν μέλη. Πραγματικά μέλη και όχι μαϊμούδες, δηλαδή ονόματα γραμμένα σε καταλόγους που τους ανασύρει από τη ναφθαλίνη η ηγεσία όταν πλησιάζουν εκλογές. Η κρίση του κομματικού φαινομένου -και εδώ και στην Ευρώπη- είναι βαθιά και δεν είναι εύκολο να θεραπευτεί. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται γενικώς τα κόμματα, είτε γιατί πιστεύουν ότι δεν παίζουν σημαντικό ρόλο -άλλες δυνάμεις (οικονομικές, τεχνοκρατικές, μιντιακές) έχουν το πάνω χέρι- είτε γιατί βλέπουν ότι τα περισσότερα έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς κατασκευής πελατειακών δικτύων και είναι ευάλωτα στον εκμαυλισμό. Κι αν αυτό το καθεστώς δεν ενοχλεί τα μέλη των συντηρητικών κομμάτων, σίγουρα δεν ταιριάζει σε κόμματα που διακηρύσσουν ότι έχουν διαφορετική αντίληψη για την πολιτική και την οργανωμένη δράση.
Κόμμα συνείδηση της κυβέρνησης: Μεγάλη κουβέντα. Δυστυχώς έχει καταντήσει ευφημισμός. Τα κόμματα εξουσίας έχουν προσβληθεί από τον ιό του κυβερνητισμού και αντί να λειτουργούν ως η συνείδηση της κυβέρνησης, έχουν μετατραπεί σε ιμάντες μεταβίβασης της γραμμής και σε μηχανισμούς εξωραϊσμού των αντιδημοφιλών κυβερνητικών επιλογών. Ακόμη και τη θέση της σχετικής αυτονομίας έχουν εγκαταλείψει. Στο θεωρητικό επίπεδο έδωσε τη λύση ο Αν. Παπανδρέου με την περίφημη φράση «η κυβέρνηση είναι για το εφικτό και το κόμμα για το επιθυμητό». Στην πράξη όμως έγινε «κυβέρνηση και κόμμα μια γροθιά συμφωνούν με ό,τι αποφασίζει ο αρχηγός». Προσωποπαγή κόμματα έχουν μικρή διάρκεια ζωής. Επιβιώνουν όσο αντέχει ο αρχηγός και η γραφειοκρατική ομάδα που τον περιβάλλει και τον προστατεύει.
Κόμμα δημοκρατικά οργανωμένο: Αυτονόητο. Ομως δεν αρκεί να έχουν εκλεγεί ο πρόεδρος, ο γραμματέας και τα καθοδηγητικά όργανα. Πρέπει να λογοδοτούν στη βάση, τα μέλη να συμμετέχουν στη ζωή του κόμματος (τακτικές συνεδριάσεις), τα συνέδρια να γίνονται στον χρόνο που ορίζει το καταστατικό και κυρίως πρέπει τα μέλη να έχουν λόγο για κρίσιμα ζητήματα, δηλαδή να καλούνται να εκφέρουν γνώμη – δεσμευτική για την ηγεσία.
Η καρδιά της δημοκρατίας χτυπάει πολυτασικά: Να άλλο ένα ακανθώδες θέμα. Τα κόμματα με σιδερένια πειθαρχία όπου η μειοψηφία είναι υποχρεωμένη να υποστηρίζει δημοσίως τη θέση της πλειοψηφίας, ακόμη κι αν διαφωνεί, και οι όποιες αντιρρήσεις να μη βγαίνουν έξω από τις συνεδριάσεις, ανήκουν στο παρελθόν. Το συγκεκριμένο μοντέλο λειτουργίας ισχύει ακόμη σε ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα που εφαρμόζουν τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Η απάντηση προφανώς δεν είναι μια χαοτική κατάσταση όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, λέει ό,τι θέλει και συμπεριφέρεται σαν να μην έχει καμία υποχρέωση. Η συνέπεια θα είναι ο εκφυλισμός και στο τέλος η διάλυση. Ομως τα όρια ανάμεσα στο ιδεολογικό ρεύμα, την πολιτική τάση και τη φράξια είναι δυσδιάκριτα. Τι είναι ρεύμα, τι είναι τάση και τι φράξια, δεν είναι πολλές φορές καθαρό. Ούτε το πότε μια τάση μετεξελίσσεται σε φράξια μπορεί να καθοριστεί με ακρίβεια. Συχνά χρησιμοποιούνται εργαλεία μεταμφίεσης για να μην υποστούν κυρώσεις οι παραβάτες. Η φράξια, δηλαδή το κόμμα μέσα στο κόμμα, δεν επιτρέπεται. Τυπικά, γιατί ουσιαστικά είναι διαδεδομένο φαινόμενο. Φραξιονισμένο ήταν το ΚΚΕ μέχρι τη διάσπαση του 1991 στο 13ο συνέδριο (δύο κόμματα στη συσκευασία του ενός). Φραξιονισμένο ήταν το ΠΑΣΟΚ την περίοδο του συνεδρίου του Ιουνίου του 1996, όταν δύο περίπου ισοδύναμα στρατόπεδα έδωσαν μάχη με όλα τα μέσα (και βρόμικα) για να ελέγξουν το κόμμα και κατ’ επέκταση την κυβέρνηση. Αθροισμα μικρών και μεγάλων φραξιών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη διάσπαση του 2015. Οι επικεφαλής τους συμφωνούσαν για το μοίρασμα των θέσεων στα όργανα με ποσοστώσεις (τόσους εγώ, τόσους εσύ). Στη «φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές» (η κατάσταση στο ΚΚΕ μέχρι τον διορισμό του Ν. Ζαχαριάδη στη θέση του γραμματέα) η μία φράξια μισεί την άλλη περισσότερο από τον ταξικό εχθρό. Η εξόντωση του εσωκομματικού αντιπάλου είναι το βασικό καθήκον. Επιβάλλεται το ξεκαθάρισμα λογαριασμών για να επιτευχθεί ο στόχος της πολιτικής και ιδεολογικής καθαρότητας. Με λίγα λόγια, η σιγή νεκροταφείου που παρουσιάζεται ως συμπαγής ενότητα.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κόμμα μελών, δημοκρατικά οργανωμένο, πολυτασικό, η συνείδηση της κυβέρνησης; Βάζει πολύ ψηλά τον πήχη ο Π. Σκουρλέτης και οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές. Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 αυτά θεωρούνταν κοινός τόπος για τα κόμματα της Αριστεράς. Σήμερα όμως; Την κατάσταση για την ευρύτερη Αριστερά επιδεινώνουν η προγραμματική αμηχανία του ριζοσπαστικού κομματιού της, οι ταπεινωτικοί συμβιβασμοί της ρεφορμιστικής εκδοχής της και η απαξίωση των παραδοσιακών μεγάλων αφηγήσεων (κομμουνισμός, σοσιαλδημοκρατία).

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε