Υπάρχουν κι αυτές οι ερωτήσεις
Του Τάσου Παππά.
Βροχή τα ερωτήματα στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ: «Τι θα κάνετε αν οι δανειστές σάς εκβιάσουν;» «τι θα κάνετε αν σταματήσουν τη ροή χρηματοδότησης;» «τι θα κάνετε αν ο Ντράγκι σάς κλείσει το τηλέφωνο;» «τι θα κάνετε αν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε απορρίψουν μετά βδελυγμίας την πρότασή σας για το χρέος;» «τι θα κάνετε αν αρχίσουν να φεύγουν οι καταθέσεις;» «τι θα κάνετε αν οι αγορές σάς γυρίσουν την πλάτη;» Τα στελέχη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ (σε πλήρη αρμονία, λες και ανήκουν στο ίδιο κόμμα) απαιτούν εδώ και τώρα καθαρές απαντήσεις.
Οταν όμως δέχονται τις ίδιες ερωτήσεις (αραιά και πού για ξεκάρφωμα) απορούν: «Μα, εμείς δεν θα φτάσουμε ποτέ σ’ αυτό το σημείο». Σωστό! Εχουν συνηθίσει να λένε «ναι» σε όλα κι ας βυθίζεται η χώρα σε κατάσταση μόνιμης αιχμαλωσίας. Δεν ελπίζουν σε τίποτε, δεν πιστεύουν τίποτε, είναι ελεύθεροι να υποκύψουν. Φυσικά για το καλό της χώρας, το οποίο μόνο αυτοί ξέρουν και μόνο αυτοί είναι σε θέση να το υπηρετήσουν με σύνεση και συνέπεια. Οι άλλοι ούτε ξέρουν ούτε μπορούν, άσε που είναι επικίνδυνοι, τυχοδιώκτες, εξτρεμιστές, αντιευρωπαίοι και ό,τι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί η πριαπική αυθάδειά τους.
Εκτός όμως από το θέμα της οικονομίας, που όντως είναι πολύ σοβαρό, υπάρχει και ένα θέμα δημοκρατίας, που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι σοβαρότερο. Επικεντρώνοντας στις βαριές συνέπειες των μνημονίων στην καθημερινότητα των πολιτών, αφήσαμε σε δεύτερη μοίρα τα πλήγματα που έχει δεχτεί τα τελευταία πέντε χρόνια η δημοκρατία. Πράγματα αδιανόητα σε άλλες εποχές και ανεπίτρεπτα σε κανονικές χώρες, τα προσπερνάμε. Κινδυνεύουμε να προσβληθούμε από μιθριδατισμό. Κι αυτό δεν ενοχλεί καθόλου τους σωτήρες. Αντιθέτως, τους βολεύει. Οσο λιγότεροι μπλέκονται στα πόδια τους και όσο αναιμική είναι η κριτική για τις οργανωμένες εκτροπές που κάνουν, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς. Η μεταδημοκρατία, αλλιώς πώς ο κολοβός κοινοβουλευτισμός, είναι το μοντέλο στο οποίο πιστεύουν κι ας υποκρίνονται τους θεσμικούς.
Ας μας πουν λοιπόν οι λαλίστατοι εκπρόσωποι του παραπαίοντος συγκροτήματος εξουσίας, αν οι πολίτες τους εμπιστευθούν ξανά: «Θα συνεχίσουν να γελοιοποιούν το Κοινοβούλιο προωθώντας πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τροπολογίες της τελευταίας στιγμής με ρουσφετολογικό περιεχόμενο;» «θα συνεχίσει ο πρωθυπουργός τους να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες;» «θα συνεχίσει η κυβέρνησή τους να λειτουργεί χωρίς υπουργικό συμβούλιο;» «θα συνεχίσουν να παραβιάζουν το Σύνταγμα;» «θα συνεχίσουν να επικαλούνται τη νομιμότητα μόνο όταν τους συμφέρει;» «θα συνεχίσουν να χειραγωγούν τη Δικαιοσύνη;» «θα συνεχίσουν να τοποθετούν σε θέσεις διοίκησης αποτυχημένους πολιτευτές των παρατάξεών τους;» «θα συνεχίσουν να καλύπτουν τις καραμπινάτες υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες είναι μπλεγμένα στελέχη τους;» «θα συνεχίσουν να δίνουν δωράκια -δηλαδή φιλέτα του Δημοσίου- στους δικούς τους επιχειρηματίες;» «θα συνεχίσουν το (αμοιβαία επωφελές) νταλαβέρι με τους ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης;» «θα συνεχίσουν τις επιθέσεις στα δικαιώματα των εργαζομένων;»
Είναι βέβαιο ότι αν τους τεθούν έτσι οι ερωτήσεις, θα διαμαρτυρηθούν εντόνως. Ορισμένοι εξ αυτών θα υποδυθούν τους θιγμένους επειδή όλα αυτά δεν τους αφορούν και είναι αποκυήματα νοσηρής αντιπολιτευτικής φαντασίας. Κάποιοι ενδεχομένως να παραδεχτούν ότι αυτά πράγματι έγιναν (όχι όμως στην έκταση που περιγράφουμε) και θα δεσμευτούν ότι δεν θα τα ξανακάνουν γιατί έχουν αλλάξει. Οι πρώτοι είναι χυδαίοι ψεύτες, οι δεύτεροι χυδαίοι οπορτουνιστές. Δεν ξέρω ποιοι είναι πιο αποκρουστικοί.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
